8 september 2020

Een roodharig kind? 5 waarschuwingen!

3 minuten lezen Denise Meijer

‘Rooie en valen zijn donderstralen.’ Je zou deze uitspraak kunnen zien als een vorm van gingerisme (lees: rasicme tegenover gingers). Het is ook misschien wel een beetje afgeleid vanuit de tijd dat roodharige op de brandstapel werden gesmeten omdat het heksen zouden zijn of werden beschuldigd van het ‘opnemen van het hellevuur’. Van die middeleeuwse hoaxes waar we (gelukkig) van tot inkeer zijn gekomen, maar geldt dat dan ook voor deze uitspraak? Hier zijn een paar waarschuwingen voor ouders van roodharige kinderen. 

Een roodharig kind

Ik ben, zoals vele weten, gezegend met twee roodharige kinderen. Of drie eigenlijk, want mijn man heeft ook rood haar. Je zou dus kunnen zeggen dat ik driemaal, zeker 50/50 procent kans heb gehad om een ‘rustig’ exemplaar te treffen. Helaas, speculaas. Want hun roodharige temperament zorgt er dikwijls voor dat mijn (van nature) bruine haar steeds grijzer wordt en dit is slechts het topje van de ijsberg. Heb jij een roodharig kind? Lees dan vooral even verder! 

het typische roodharige-temperament bestaat!

Neem bijvoorbeeld mijn man. Een van de liefste personen die je kan tegenkomen. Rustig ook! Maar o wee als je over het spreekwoordelijke randje gaat. Hetzelfde geldt voor mijn kinderen. Ze zijn lief, vrolijk en spontaan. Maar waag het niet om de verkeerde knopjes in te drukken. Dan krijg je te maken met een razende orkaan aan onvervalste redhead-woede en deze orkaan verwoest letterlijk alles wat er op zijn pad komt. Eigen schuld, dikke bult. 

Ze zijn extreem gevoelig

Dat gezegd hebbende; ze zijn eigenlijk verschrikkelijk gevoelig. En heb ik het niet over de zo vaak benoemde pijngrens, maar emotioneel gezien. Mijn dochter is een kleine, roodharige heks en had het waarschijnlijk niet zo heel goed gedaan in de Middeleeuwen, maar als ik mijn stem ook maar lichtjes verhef dan barst ze in huilen uit. Zet ik Peter en de Draak op? Dan heb ik twee snikkende gingers op de bank zitten. Daarentegen is IT weer geen probleem, maar dit is vermoedelijk omdat deze horrorclown ook rode haren heeft.

Ze spannen samen! 

Stel je dan nu eens voor: twee gingers. In een woning. Twee rooie die dondersgoed weten welk knopje voor ontsteking zorgt. Twee valen die elkaar als een Chinese mat op oudjaarsavond tot ontploffing kunnen brengen. Twee redheads die mij als moeder levend kunnen opvreten als ze dat willen (al doen ze dat niet omdat ik toevallig degene ben die ze eten geeft). Desalniettemin voel ik me dikwijls een geit in het leeuwenhok. Gebukt onder het bewind van mijn gingers. Maar verder ben ik niet dramatisch, ofzo. 

Zonnebrand!

Heb je een roodharig kind? Bereid jezelf dan voor op de eeuwige zoektocht naar de juiste (en het liefst betaalbare) zonnebrandcrème. Zelf kies ik liever voor factor 20 of 30, om ze een heel klein beetje pigment op te laten bouwen. Dit was een tip van mijn oma! Maar je kan je gingers nooit, maar dan ook echt NOOIT zonder in te smeren naar buiten sturen. Oké in de winter misschien! 

Gingerisme is echt een ding

Oké! Het is niet meer zo dat roodharige worden geëxecuteerd, maar laten we niet doen alsof je het leven als ginger per se makkelijker is. De een eeuwenlange roodharige heksenjacht, gaan ze nu vooral gebukt onder een leven lang aan pest- en plagerijen (Rooie, wortel, zijn je luizen ongesteld?)…  Als ik er over nadenk snap ik best waarom een persoon met rood haar een korter lontje heeft. Het is een overlevingsmechanisme; dat roodharige temperament. 

Maar zonder gekkigheid: Roodharige kinderen zijn geweldig!

Alles bij elkaar genomen ben ik natuurlijk zo trots als een aap met zeven lulle op mijn roodharige kind (eren)… (ueh. staarten!) dat ik bij het selecte groepje mensen hoor wat überhaupt een roodharig kind kan baren (want MC1R-gen). Kinderen met rood haar zijn uniek en bijzonder. Niet te vergeten dat ik rode haartjes oprecht prachtig vind. Mijn rooie zijn toevallig wel echt donderstralen, maar ik geniet er elke seconde van!