Opmerkingen tijdens de opvoeding van een pittig meisje
Love2BeMama
Je krijgt wat je aankunt. Een veelgehoorde opmerking in mijn leven. Zeker de laatste drieënhalf jaar. In mei 2016 werd mijn dochter geboren. In de kraamweek hoorde ik veelvuldig: “Nou ze weet wel wat ze wil hé.” Dit klopte als een bus. Nadat we het loodzware eerste half jaar overleefd hadden werd Hailey iets milder. Het verschrikkelijke krijsen verdween zodra zij met vijf maanden door mijn kamer heen tijgerde. Haar motorische ontwikkeling ging als een speer en de frustratie verdween naar de achtergrond… Dit is de opvoeding van een pittig meisje.
De nee-fase
Zodra zij 1,5 jaar werd kwam die frustratie weer terug. De nee-fase brak aan. De meest gehoorde opmerking veranderde in: “Wow daar zit een kop op he.” Deze fase vond ik toen heel pittig. Liggen op de grond, schreeuwen en huilen op alle plekken waar het onhandig was. Maar ik snapte het. Ze wilde praten, zich duidelijk maken maar dit lukte niet. Met twee jaar ging zij hele zinnen zeggen en was het weer een lief pittig meisje.
Lees ook: Peuter versus Supermarkt
De strijd hield niet op
Maar jeetje toen kwam 2,5 jaar om de hoek kijken. Mevrouw bepaalde dat zij tussen de middag niet meer hoefde te slapen. Waardoor zij oververmoeid raakte en frustratie aanvallen kreeg die soms wel een uur duurden. Als Hailey iets in haar hoofd heeft gaat dat er namelijk niet meer uit. Maar ja ze kan niet de hele dag door snoep eten of tv kijken. Of onze waarden en normen negeren. Want netjes dankjewel zeggen en gedag zeggen als je binnenkomt horen erbij. Evenals opruimen, ook zoiets enorm normaals maar voor haar reden voor strijd. Want dat had ik zodra ik voet bij stuk hield…
Moesten we op zoek naar hulp?
En die strijd was niet alleen met haar. De opmerkingen van buitenaf werden nu steeds meer: “Zou je geen hulp zoeken? Dit is niet normaal.” Of “Nou zo belangrijk is dankjewel zeggen nou ook weer niet.” Maar déze opmerkingen schoten bij mijn man en mij behoorlijk verkeerd. Blijkbaar was zij nu in de categorie ’bijzonder’ aan het vallen. Want zo’n sterke mening op die jonge leeftijd dat is gek? “Je moet haar wil breken” is ook een opmerking die bij mij niet goed viel. Want ik ben juist trots op haar wil. Maar makkelijk dat is het niet.
Lees ook: Een ode aan het drukke kind
Zoals bij elke moeilijke fase horen uiteraard ook de ontwikkelingen. Van de één op andere poepluier besloot zij dat ze zindelijk was. Fietsen zonder zijwieltjes zonder te oefenen. En hele toneelstukken van Elsa werden gezongen. Nu is zij bijna 3,5 jaar en komen we echt weer in rustiger vaarwater. Ze accepteert meer van ons als iets niet kan (of mag). En het leuke meisje is weer nog leuker geworden. Hoe vaak wij nu horen van haar: “Mama, toen ik nog klein was..” Maar man man man wat was deze fase pittig. Ik ben benieuwd naar 4 jaar….
Je krijgt wat je aankunt
Trouwens; de leukste opmerking die ik te horen kreeg van mensen om mij heen was: “Als je zelf een 6 bent, krijg je een 7.” Laat dit mij nou een hoop rust gegeven hebben. Je krijgt immers wat je aankunt. Dat hoorde ik zo vaak toen ik zwanger was. En zodra ik haar verdedigde in een stomme opmerking zag ik mezelf terug in haar. Want ja, ik heb ook een sterke eigen mening. En bij mijn man is het ook heel duidelijk in wat hij wel en niet wil.
Herkennen jullie die heftige fases met ontwikkelingen daarna? En wat is de meest vervelende opmerkingen die jij kreeg? Ik ben benieuwd!
Photo by David Kostic from Pexels