Internationale dag van het vroeggeboren kind
Op Facebook zag ik voorbij komen dat het op 17 november de Internationale dag van het vroeggeboren kind is. En dat brengt voor mij veel verdriet naar boven. Ik heb namelijk ook een te vroeg geboren kind.
> Lees ook: World Prematurity Day.
Een kind van jonge ouders
Ik heb altijd jong kinderen gewild. Het liefst voor mijn 25e. Ik ging er van uit dat mijn kind dan gezond ter wereld zou komen en bovendien was ik dan nog jong als hij of zij tiener zou zijn. Ik heb zelf ook jonge ouders (mijn moeder was 21 toen ik geboren werd en mijn vader was 25 toen ik ter wereld kwam) en ik heb echt heel veel mooie herinneringen aan mijn tienerperiode met ze. Met mijn vader ging ik regelmatig op stap en ook met mijn moeder ging ik er vaak op uit. En ook nu zijn ze nog actief genoeg om leuke dingen te doen met mijn kinderen.
Miskraam
Ik raakte zwanger van mijn zoon toen ik 23 was. En hij werd netjes op tijd geboren met 39 weken en 6 dagen. Een jaar later bleek ik weer zwanger te zijn, maar helaas kreeg ik een miskraam met 6 weken. De reacties van mijn omgeving maakte dat ik er niet om heb durven rouwen (je bent nog jong, je kunt nog zoveel kinderen krijgen, bijna elke vrouw krijgt wel eens een miskraam, enzovoorts). Ik pakte mijn leven met zoonlief op en ging gewoon door. Een klein half jaartje later bleek ik opnieuw zwanger te zijn en ik was er vast van overtuigd dat het wel goed zou komen. Hoeveel gezonde vrouwen krijgen 2 miskramen achter elkaar?!
Erfelijke afwijkingen
Ik dus. Tijdens die derde zwangerschap bleek zoonlief helemaal niet zo gezond te zijn en we kwamen terecht in een Academisch Ziekenhuis. Hij bleek enkele neurologische aangeboren ERFELIJKE afwijkingen te hebben. Waar ze dan vandaan kwamen, dat was even de vraag, want na onderzoek bleek er niks bij manlief of mij aan de hand te zijn. Er werd wel gezegd dat een broertje of zusje een grotere kans had om ook dezelfde problemen (of erger) te krijgen, dus ik zou streng in de gaten gehouden worden.
Opnieuw zwanger
De eerste echo kreeg ik iets eerder dan met 12 weken. Ik lag daar in die stoel en de gyneacoloog keek zorgelijk naar het scherm. Ik keek naar hem en probeerde zijn gedachten te lezen. Mijn angst werd bevestigd. “Er is geen hartslag” zei hij. Ik knikte. Ik moest afwachten of het vanzelf af zou komen, anders zou ik een curretage krijgen. Ik ben naar huis gegaan. Een week later, bij de volgende controle, bleek het vruchtje er nog te zitten. Weer werd er besloten om een week te wachten. Ik was kwaad. Kwaad op mijn lichaam dat gewoon niet meewerkte. Een ziek kind, twee miskramen, hoe kon dat nou? Weer een week later kreeg ik een bloeding en die avond kreeg ik een miskraam. Ik was 12 weken zwanger.
Rustperiode
We besloten te wachten met een volgende zwangerschap. Zoonlief moest een hele zware operatie ondergaan met het risico dat hij er invalide uit zou komen. En daar konden we geen pasgeboren baby bij gebruiken. Na de operatie bleek dat het allemaal goed gegaan was. We hebben het er met de artsen over gehad en kregen groen licht voor een volgende zwangerschap. Wel moest ik een hogere dosis foliumzuur gaan slikken om te voorkomen dat ons kindje ook een open ruggetje zou hebben.
Een laatste keer proberen
In maart 2009 voelde ik me ‘anders’ Ergens had ik wel de gedachte dat ik zwanger zou kunnen zijn, maar ik durfde geen zwangerschapstest te doen. Als ik die zou doen, zou ik misschien wel een miskraam krijgen. En we hadden afgesproken dat we nog één keer zouden proberen om een kindje te krijgen en dat we er dan mee zouden stoppen. Twee miskramen kon ik nog wel een plekje geven, maar 3 of 4 of nog meer niet. Mocht dit mislopen dan zou het bij onze zoon blijven.
Toch heb ik de zwangerschapstest gedaan, daar kom je natuurlijk niet echt onderuit. Ik was 5 weken zwanger en doodsbang. De eerste weken heb ik in angst geleefd, want het zou wel eens fout kunnen gaan. De gyneacoloog liet me met 8 weken al komen. Even kijken of het hartje klopte. En dat deed het. Met 10 weken ging ik weer terug. Kijken of er nog steeds een hartslag was. En dat was er. Ik was uitgerekend op 26 november.
Eindelijk was het goed!
Toen ik de 13 weken voorbij was, was ik opgelucht. Dat hebben we gehad. Het kindje zat er nog. Maar evengoed had ik de angst dat het mis zou gaan. En dan zou mijn kindje het niet overleven. Ik leefde naar de 26 weken toe. Want dan was mijn kindje levensvatbaar en zouden ze er in het ziekenhuis iets mee kunnen doen. De 26 weken heb ik ook gehaald. Maar toch leefde ik elke dag in angst. Wat als het te vroeg geboren werd? Elke dag extra in mijn buik was er één. Ik heb het volgehouden tot 26 oktober, 35 weken zwangerschap en toen had ik de liggingsecho. Mijn kindje zou klein zijn, zei de echoscopiste. Maar ze (ja, we kregen een meisje) lag goed, met haar hoofdje naar beneden. Nog niet ingedaald, maar ik moest dan ook nog een week of 5 dus dat kwam wel goed.
We krijgen een…
En op dat moment durfde ik het los te laten. Ik was zwanger! Ik kreeg een dochter! Het kamertje was zover klaar en de kleertjes waren gewassen. Ik ging naar de uitleen om van die klossen te halen. Ik wilde thuis bevallen, dus het bed moest omhoog. Die avond rond de klok van 6 uur ging ik naar de wc. En daar zijn mijn vliezen gebroken. Zomaar. Ineens. Met de ambulance werd ik naar het ziekenhuis gebracht, want mijn kind was niet ingedaald en ik mocht niet meer lopen. In de ambulance bleef ik de broeder aankijken. Kon ik iets aan zijn gezicht aflezen? “Dit is niet heel goed, he?” vroeg ik. Hij vertelde me dat het wel goed zou komen, maar op dat moment had ik geen vertrouwen meer in dat stomme lichaam van me.
Vroeggeboren kind
De volgende ochtend besloten ze in het ziekenhuis dat ze me gingen inleiden. Ik had geen enkele wee gehad, maar die kleine moest geboren worden. Een helse bevalling begon. Die middag hield ik mijn meisje in mijn armen. 2550 gram en 45 cm groot.
Ze is nu 5, mijn grote kleine meid. Eigenlijk merken we niet zo heel veel van haar vroeggeboorte. Ze doet het goed, gaat met veel plezier naar groep 1 en is ontzettend nieuwsgierig naar alles wat de wereld te bieden heeft. Ik vind het goed dat er aandacht gegeven wordt aan vroeggeboortes. Ik weet uit ervaring dat het veel verdriet met zich mee brengt. En niet alleen verdriet. Ook woede en frustratie omdat mijn lichaam niet gedaan heeft wat het had moeten doen. Mijn kindje ‘gewoon’ 40 weken moeten grootbrengen in mijn buik.
Met welke zwangerschapsduur zijn jullie kindjes geboren?