Zegeltjes stress: vissen naar zegeltjes
Saskia Schreurs
Iedere keer neem ik het mezelf weer voor. Ik laat me de kop niet meer gek maken! Deze keer ga ik GEEN zegels sparen. Een zegelboekje? No way dat die er bij mij thuis in komt! Ik doe niet meer aan zegeltjes stress.
Genoeg = genoeg
Eerlijk is eerlijk… mijn zoontje is dol op knuffels. We zwemmen erin. Zijn en ons bed liggen bedolven onder Dikkie Dik, Dribbel, Woezel en Pip, Marley groot en Marley klein. Frans Ambulance (maal 2), Karel Appel, Marcel Meloen en zijn lievelingsknuffel meneer Konijn natuurlijk. Overigens is die lijst bij lange na niet volledig. In rollenspelen komen de knuffels steevast weer voor de dag. Tranen? Hij vindt troost bij die kleine aaibare gezinsleden en uiteraard kan er niet geslapen worden zonder een van die zachte vriendjes in zijn armen. Maar toch, we hebben ECHT genoeg knuffels. Dus dit keer was ik on-ver-bid-de-lijk. De volgende spaaractie laten we lekker aan onze neus voorbij gaan.
Ik ging nat: zegeltjes stress
Totdat… die vrolijke reclame voorbijkwam van een kleurig groepje vissen in de oceaan, de een nog grappiger dan de andere, met geinige namen zoals Kris Krab en toepasselijke woordspelingen die alleen volwassenen snappen. Lekker opzwepend muziekje eronder en hartstikke knap geanimeerd. Je weet vast welke ik bedoel 😉 Mijn zoons reactie: OOOOOOHHHH, yes! Er zijn nieuwe knuffels. Mama, MAMA, MAAMMAAA!!! Gaaf! Oh yes, yes, yes! En daar stond hij te springen voor de televisie. De eerste zegels kwamen al gauw binnen via oma. De week daarop was ik toevallig in de buurt. Dus toch maar weer even naar binnen. Hoppa, 3 zegels binnen. En toen hadden we er al 6. Da’s toch al bijna op de helft. Tja, en dan ga ik toch echt overstag. Die kaart moest gewoon VOL.
Ik ging door
Goed, uiteindelijk hadden we Kor Kogelvis als eerste bij elkaar gespaard. Al ging er eerst nog heel wat water door de Rijn voordat die keuze gemaakt was. De keuze was reuze, echt leuk die onderwaterdiertjes. En als ik zie hoe blij mijn zoon er mee was, werd ik toch wat milder in de voorheen onverbiddelijke houding. Kris Krab heeft zich inmiddels ook bij onze vissen familie mogen voegen en kaart drie is nog work in progress. Eerst nog even vijf zegels binnen hengelen. Het verneukeratieve vind ik altijd dat je bij die volle kaart denkt op te houden, maar dan krijg je net weer een zegel extra. Het zal wel psychologisch zijn, maar dan stop je gewoon niet. Althans. Ik niet.
Komt door m’n moeder!
Als ik terugkijk naar waar die zegel gekte vandaan komt, dan moet ik bekennen: ik heb het niet van een vreemde. Mijn moeder is de ware zegel koningin! Via haar heeft mijn zoon een geheel voetbal plakboek bij elkaar geplakt, zonder ook maar één zegel van mijzelf. En de dubbele bewaart die lieve schat voor de buurjongen van de nicht van haar zus en Marie van de yoga (en iedereen die maar zegels kan gebruiken). Heb je een zegel of plaatje nodig? Bij Diny moet je zijn! Terwijl ik dit typ, krijg ik van mijn moeder een berichtje dat ze nog twee zegels voor me heeft. Halleluja! Nog maar drie te gaan! Mijn lieve mams doet de tekst van deze alinea zeker eer aan 😅.
“Spaart u zegeltjes?”
Dus ja, telkens als ik sta af te rekenen en er wordt mij gevraagd of ik zegeltjes spaar, dan zeg ik eigenlijk altijd ja. Je weet maar nooit wie ze nodig heeft. In mijn portemonnee vind je dan ook een bonte verzameling van spelzegels, pannenzegels, knuffelzegels en spaarpunten waarvan ik niet meer weet van welke winkel ze in hemelsnaam ook alweer waren. Dus die kunnen later alsnog de prullenbak in. Ach, je kunt ergere dingen meekrijgen in je DNA toch?
Ik: de zegelhoarder
En dat het zegeltjeshoarden ook nog best van pas kan komen, bleek laatst toen ik op de parkeerplaats stond van die winkel waar je pannen bij elkaar kon scharrelen. Ik was de boodschappen aan het inpakken toen ik een dame enigszins teleurgesteld tegen haar vriendin hoorde zeggen: Hè, nu heb ik de kaart nóg niet vol. Dus ik ernaar toe. Heb je misschien belang bij pannenzegels? En ik bonjourde een hele rits van die dingen zo mijn portemonnee uit. Vrouw blij, want die had zoveel zegels dat ze nu 2 pannen kon halen in plaats van de verwachte 1. En daar werd ik ook weer blij van.
Stiekem QR codes scannen
Wat ook niet meehelpt, is de bijbehorende app waarbij je kindje de oceaan moet schoonhouden van plastic (goede moraal ook) en daarbij punten kan verdienen. Het voeren van de vissen is een andere taak die je serieus moet nemen. Een vis met vol buikje betekent namelijk: extra punten. De punten kunnen ingezet worden om de oceaan te verfraaien met van alles en nog wat. Leuk! En ook slim. Want die vissen moeten stuk voor stuk geünlockt worden om ze te kunnen gebruiken in de app. Dan is het natuurlijk zaak om zoveel mogelijk van die onderzeediertjes te bemachtigen. Aangezien dat niet bepaald op schoot, betrapte ik mezelf erop die QR-codes van die knuffeltjes ín de winkel te scannen. Zo, lekker Dolly Dolfijn vrijgespeeld. Dolfijn! Hoe diep kun je zinken, haha! 😉 Uiteindelijk wist ik toch nog een stukje dieper te zinken en zat ik zelfs op Facebook te vissen naar zegels.
Nu. Stop. Ik. Echt.
Maar nu is het ECHT klaar. Ik zweer het op Koen Kwal en Dries Diepzeehengelvis: de volgende actie doe ik niet meer mee.
(Tenzij er Junglemini’s, Zoomini’s, Farmmini’s, Animini’s, Fairymini’s, Dinomini’s of Disneymini’s of Allemini’s komen… Dan wil ik natuurlijk niet achter het net vissen ☺ )