Waar ben je naar opzoek?

Wat als de toekomst onzeker is?

5 minuten lezen Sarina Wijkhuizen Sarina Wijkhuizen
Wat als de toekomst onzeker is?

Soms ben ik gewoon even inspiratieloos als het om bloggen gaat, meestal surf ik dan over het internet en krijg ik van de gekste dingen weer inspiratie. De afgelopen tijd merkte ik dat het me alleen even niet echt lukte. Ik zocht naar blog ideeën, maar als je daarnaar zoekt, kom je regelmatig terecht op vijfjarenplannen, toekomstdromen en andere vormen van bucket lists. Maar hoe maak je een vijfjarenplan als je niet eens weet hoe morgen eruit komt te zien? Wat als de toekomst onzeker is?

Wat als ‘bijslapen’ niet meer helpt?

Als je me een jaar terug had gevraagd wat mijn vijfjarenplan was, had ik waarschijnlijk binnen enkele minuten een waslijst aan ideeën gehad. Van wat ik allemaal zou willen doen tot met wie en wat ik bereikt zou willen hebben. Maar als je het me nu vraagt…?! Ik heb er nooit bij stilgestaan wat voor impact het heeft als je ziek bent of (chronische) lichamelijke klachten hebt. Mijn gezondheid heb ik vaak voor lief genomen. Ik ben keihard teruggefloten en mijn toekomst is onzeker.

Want als je lijf aangeeft dat het moe is, of zelfs op? Dan slaap je toch gewoon een nachtje goed en kun je morgen weer aan het werk? Maar wat nou als ‘even bijslapen’ niet meer helpt? Wat nou als je iedere dag al vecht met de dagelijkse dingen, al die dingen die altijd zo gewoon hebben geleken. Van het uit bed komen tot broodjes smeren. Van naar school wandelen tot een boodschap doen. 

Ik deed alles ‘gewoon’, omdat het kon!

Ik weet nog dat ik vorig jaar mijn moeder belde om te vertellen dat ik zo even haar kant op kwam, want ik had het niet zo druk vandaag. Nog even naar de kapper met Davy, boodschappen doen, een cadeautje halen voor iemand, nog even stofzuigen en de was in de droger doen én langs oma en dan kwam ik haar kant op. Als ik zo al die dingen opsom bedenk ik me dat al die dingen per stuk me nu al bijna een dagtaak kosten. 

Ziek zijn brengt ook een hoop emoties, gevoelens en zelfs een hoop verdriet met zich mee. Want ik ben soms stiekem gewoon jaloers; op die moeders die op het schoolplein achter hun kinderen aan kunnen rennen. Jaloers op dat meisje dat hier ’s avonds hardloopt door de straat. Verdrietig, omdat ik niets liever zou willen dan gewoon een leuke moeder voor Davy zijn. Om samen te kunnen rennen in de speeltuin. Klimmen op een klimwand, uren met hem kunnen zwemmen en bommetjes maken in het zwembad. Of achter hem aanvliegen door een indoor speelparadijs. Alles maar vooral niet altijd nee hoeven te zeggen. 

Ik zou zo graag anders willen

Al die dingen die ik een jaar geleden allemaal zo voor lief nam, waar ik eigenlijk niet eens echt bij stil stond als ik ze deed. Ik zou weer willen werken, en uren lang op mijn benen willen staan om ’s avonds moe maar voldaan op de bank neer te ploffen omdat het zo druk was vandaag. Of uren door een winkelstraat wandelen en alle winkels 1 voor 1 bekijken. Zonder dat ik moet zitten omdat het niet meer gaat. Ik zou weer willen hardlopen, gewoon ’s avonds even een uurtje, met mijn muziek op maximaal en uitgeput, maar vooral voldaan, thuis komen. 

Ik moet dit accepteren

En als ik nu dan toch nadenk over dat vijfjarenplan maakt dat me vooral heel erg onzeker. Want ik vraag me regelmatig af of dit nog goed komt, of de pijn nog minder wordt of dat het altijd zo zal blijven. Of ik me er bij neer moet leggen dat mijn dagen vaak even gesplitst moeten worden omdat ik ’s middags moet slapen. En dat mijn dag ophoud wanneer mijn kleine vriend slaapt omdat ik dan zelf ook naar bed toe moet. Dat lange wandelingen in het bos er voor mij gewoon niet meer in zitten. En dat ik gewoon wat dikker wordt van op de bank zitten en niets doen. 

Waar het een jaar terug allemaal zo gewoon was, dat je alle dingen in het leven allemaal gewoon doet en dat je niet bij alles na hoefde te denken. Ik nam ze allemaal zo voor lief. Wat zou ik er nu veel voor over hebben, om niet continu bewust met de pijn bezig te moeten zijn, doordat ik mijn dagen vooruit moet plannen en me er vaak bij neer moet leggen dat ik dingen af moet zeggen. Dat ik niet meer over de toekomst na hoef te denken, maar van dag tot dag moet leven. En van dag tot dag moet bekijken hoe ik me die dag voel en wat ik die dag wel of niet aan kan. 

Nee zeggen

Tegenwoordig ben ik die mama die altijd overal nee op moet zeggen, en waarvan haar 5-jarige het ook nog snapt, want mama kan het niet, die heeft pijn. Het maakt me verdrietig dat ik hem belast met mijn pijn. Het voelt regelmatig of ik hem daardoor tekort doe. Dat ik hem niet genoeg kan bieden. Het maakt me verdrietig, dat ik geen ambities meer heb die ik kan volgen, omdat ik alleen maar bezig ben met herstellen, áls dat ooit nog gebeurt. Het maakt me verdrietig dat ik niet meer de spontane leuke jonge moeder van 26 ben die ik was. Dat mijn lach vaak plaats heeft gemaakt voor verdriet. En dat niemand aan de buitenkant dat ziet. Zoveel onbegrip, zo vaak uit moeten leggen wat ik heb, wat het is en waarom ik niet kan werken.

De kleine dingen waarderen

En ik weet dat ik niet de enige ben, ik weet dat er duizenden vrouwen, moeders, oma’s zijn die leven met pijn of een ziekte. En ik mag dan ook eigenlijk niet klagen. Want ik ga er niet dood aan. Ik moet er alleen mee leren omgaan. En ook al is dat soms best een beetje lastig, toch begin ik langzaamaan wel de kleine dingen in het leven steeds meer te waarderen. 

Photo by Brigitte Tohm from Pexels

Sarina Wijkhuizen

Ik ben een enthousiaste jonge moeder van pas 26. Die altijd heel goed de combinatie kon vinden tussen fulltime werken en het moederschap en daar oprecht van genoot. Maar sinds maart 2019 thuis is komen te zitten met Acnes in mijn buik en dus gepromoveerd is tot thuisblijfmama. Mijn leven deel ik met Danny en sinds 2014 zijn wij ouders van Davy. Ook trotse eigenaars van viervoeter Boef. Ondanks dat ik thuis zit loopt mijn hoofd regelmatig over en door alles van mij af te bloggen blijft alle chaos netjes op een rijtje.

Reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Ook leuk

Alleenstaande moeder

Alleenstaande moeder fulltime werken tips

  • 2 maanden geleden
  • 4 minuten lezen
Wonen op Curacao

Emigreren naar buitenland met kinderen tips

  • 5 maanden geleden
  • 5 minuten lezen
Alleenstaande moeder

Alleenstaande ouder toeslag 2024

  • 5 maanden geleden
  • 4 minuten lezen