Vervelende kinderen of een spiegel voor mama?
Britt de Waard
Vervelende kinderen: soms heb je van die dagen. Vandaag was ook weer zo’n dag; de kinderen waren verschrikkelijk vervelend en haalde allemaal stoute dingen uit. Ze luisterden en gehoorzaamden niet. Doodvermoeiend. Vandaag was dus geen fijne dag.
Vervelende kinderen
Dit zijn dingen die ik de afgelopen maanden geregeld tegen m’n man gezegd heb als hij thuis kwam van het werk. Ik had het idee dat ik de hele dag politieagentje aan het spelen was, moest corrigeren, mopperen en straffen. Zo’n dag dat ik compleet opgebrand was, vermoeid en geen voldoening had gehaald uit de dag. Maar zijn de kinderen wel vervelend of ligt het ook aan mij…?!
Dat laatste is voor mij zeker van toepassing. Kinderen zijn van nature niet stout en vervelend. Natuurlijk hebben ze correctie nodig, moet je ze dingen leren en afleren. Maar als ik echt kritisch kijk zijn de dagen dat de kinderen ‘vervelend’ waren met name de dagen waarin ik niet lekker in m’n vel zat. Dat ik veel spanning voelde, onrust voelde of niet tevreden was met hoe dingen liepen in mijn leven. Dagen dat mijn hoofd eigenlijk vol zat en dan hoeft er ook maar iets kleins te gebeuren waardoor het emmertje overloopt.
Beter kijken naar mijn kind
Door op deze manier te kijken, merk ik dat ik mijn gedrag en dus ook het gedrag van de kinderen kan bijsturen. De kinderen zijn vaak een spiegel van jezelf. Je bent hun voorbeeld, hun held, hun steun en toeverlaat en jij maakt hun blauwdruk voor het leven dat zij nog gaan leven.
Op de dagen dat de kinderen ‘stout’ zijn zou ik minder kunnen schelden en corrigeren en meer moeten gaan kijken waar dit gedrag vandaan komt. Voelen ze mijn spanning? Wil ik teveel van ze? Zijn ze moe of hebben ze knuffeltijd nodig? Allemaal zaken waar ik een paar maanden geleden niet naar keek. In dat opzicht ben ik zeker gegroeid. En nee, ik ben nog steeds niet perfect. Nog steeds zitten er moeilijke dagen tussen maar soms lukt het me om te zien dat de kinderen eigenlijk gewoon een beetje overvraagd zijn. Dat ze eigenlijk gewoon even wat tijd met mama of papa nodig hebben, of juist voor zichzelf.
Samen praten
Praten is nooit mijn sterkste kant geweest, ik kan emoties en gevoelens niet goed benoemen en weet vaak niet wat er allemaal in m’n hoofd gebeurd. Toch moet ik dit oefenen en leren, zodat ik dit ook kan overbrengen naar de kinderen. Zodat zij kunnen leren van mij en kunnen zorgen dat hun leven later met hun eigen gezin ook een mooie kleur heeft, dat ze gelukkig kunnen zijn, tevreden kunnen zijn en met trots kunnen zeggen; dit heb ik van mijn moeder geleerd.
Vervelende kinderen bestaan niet!
Conclusie: echt stoute en vervelende kinderen bestaan niet. Ze laten soms vervelend gedrag zien als manier van communiceren, als manier van aandacht vragen, als manier van liefde vragen. In plaats van ze te blijven corrigeren is het soms helpend om er achter te komen wat het eigenlijk is dat ze nodig hebben. Lukt dat iedere dag? Nee en dat hoeft ook niet. Niemand is perfect! Aan het einde van de dag elkaar een dikke knuffel geven en vertellen hoeveel je van elkaar houd… dat is belangrijk en dat maakt meer verschil dan ze straffen door ze op de trap te zetten of naar hun kamer te sturen.
Zijn jouw kinderen wel eens vervelend? Durf jij toe te geven dat dat meestal voorkomt op dagen dat je zelf niet zoveel kunt hebben?