Vader steekt zichzelf in brand; gelukszoeker of wanhopig?
Lieve papa van jouw kinderen,
Hangend op de bank scrol ik door wat facebookposts heen. Geveld door het griepvirus kan ik weinig meer dan kansloos op mijn telefoonschermpje staren en hopen dat dochterlief vandaag langer dan 5 minuten naar de televisie wil kijken.
Terwijl mijn vingers over het beeldscherm glijden, kom jij ineens voorbij en ik staar naar de foto en bijgevoegde titel: “Vluchteling in Zaandam steekt zichzelf in brand“. Eigenlijk wil ik verder scrollen, want dergelijk nieuws bereikt mij iedere dag en naast mijn geweldige talent om struisvogel te spelen, lijk ik ook verzadigd wat betreft de hele vluchtelingenpolitiek.
Maar dan ineens ben jij daar en ik klik het bericht open.
Ik lees dat jij in pure wanhoop jezelf geprobeerd hebt in brand te steken. Je schreeuwde dat je je kinderen wilt zien. Zij zitten momenteel in Turkije en mogen niet op doorreis naar jou toe.
Al vijf maanden zit jij opgesloten in een vluchtelingenkamp in Zaandam. Het COA heeft je beloofd dat de procedure voor asielaanvraag 3 maanden zou duren, maar de situatie lijkt uitzichtloos.
Geschokt sluit ik het bericht. Welke wanhoop moet er in je zitten om op deze manier aandacht te moeten vragen voor je situatie?
Als logisch gevolg, begin ik de reacties te lezen op het bericht. Ik vind het moeilijk om mij een oordeel te vellen over een situatie die mij aan de ene kant bedreigt en aan de andere kant ontzettend aan het hart gaat.
Ook ik heb kleine kinderen. Ik kan het mij niet voorstellen hoe het moet zijn te moeten vluchten en huis en haard achter te moeten laten met enkel één rugzak bezittingen per persoon. Dat je tijdens deze reis je gezin uiteen ziet vallen. Door procedures, door ziekte of nog erger, door de dood. Het jongetje Aylan staat mij bijvoorbeeld nog helder voor de geest…
Hoe was jouw tocht lieve papa van jouw kinderen? Hoe kan het dat jij hier bent en zij daar? Ben jij vast vooruit gegaan om veilige grond te zoeken? Of ben je ze halverwege kwijt geraakt? En hoe kan het dat je zo wanhopig bent dat je jezelf hebt geprobeerd in brand te steken?
En juist omdat ik ook kinderen heb, twee meisjes in dit geval, voel ik mij bedreigd door de eindeloze stroom vluchtelingen. Het is zo dubbel allemaal. Ik lees over de aanrandingen in Keulen, in Helsinki. Door vluchtelingen…. Ik hoor een verhaal van een collega dat zij haar dochters niet meer alleen naar hockeytraining en school kan laten gaan sinds er een AZC in hun woonplaats is gevestigd. Ik lees de berichtgeving dat ook terroristen moeiteloos op deze manier ons land binnen kunnen en zullen komen. En ja als moeder en als mens maakt dit me allemaal bang. Waar gaat dit heen? Gaan we het redden hier met zoveel mensen en zoveel culturen binnen onze landsgrenzen?
Onder de reacties lees ik de meest afschuwelijke verwensingen. Ze noemen je een goudzoeker, een mislukte vader die zijn gezin in de steek heeft gelaten. Een aandachtstrekker. Een held in manipulatietrucjes. Een terrorist in de dop. De toetsenbordridders laten zich weer helemaal gaan. Ik zie ook mensen die het voor je opnemen en niet willen of kunnen oordelen bij het niet helemaal kennen van jouw verhaal.
En ik? Ik weet het gewoon niet. Ik probeer een mening te vormen, opdat ik je als moeder tot vader kan toespreken en een trap onder je reet kan geven of dat ik je kan omarmen en opnemen in mijn hart. Maar ik weet het niet. Ik kijk nog eens naar je foto. De eerste vlammen op jouw lijf. Je maakt dat ik wil blussen, maar je maakt mij ook bang en angstig. Kan jij me misschien zelf zeggen hoe te denken en voelen lieve vader van jouw kinderen?
Anne.