Sylvia is 26 en woont nu twee jaar samen met haar vriend in het midden van het land. Ze werken allebei in het bedrijf van de ouders van haar vriend, en staan op het punt om hun woning direct boven het bedrijfspand te gaan verbouwen. Ze willen groter gaan wonen, wie weet wat de toekomst nog eens brengt. Niet dat ze al heel actief bezig zijn met zwanger worden; ze zijn nog niet eens getrouwd. En eerst trouwen en dan pas kinderen, dat is in de regio waar ze wonen toch wel echt een dingetje. Eerst maar eens met zijn tweetjes genieten, ze zijn nog jong genoeg voor de rest… Tot ze erachter kwam dat ze al 27 weken zwanger was, zonder dit te weten.
“Ik bedoel, ik kom niet uit een ei of zo.”
Ik was niet mijzelf
“In februari gingen we met met vrienden op wintersport. Ik voelde mij niet lekker, maar had vast griep, was mijn conclusie. Sowieso ben ik een beetje een eigenheimer; je bent bij een ander toch altijd wat anders dan wanneer je op jezelf bent, herken je dat? In die periode was ik ook een week of wat misselijk, maar ik hoefde niet over te geven. Voor zover er ‘actie’ was in die periode; normaal houd ik er altijd rekening mee dat mijn anticonceptie minder goed kan werken, als ik ziek ben of medicijnen slik. Ik bedoel, ik kom niet uit een ei of zo.”
“Als er wat rommelde in mijn buik, weet ik dat aan de buikklachten die ik al jaren heb. Ik zocht er niks achter.”
“Omdat we ons huis aan het verbouwen waren, woonden we tijdelijk bij mijn schoonouders in huis. Toen de verbouwing klaar was en we weer in ons eigen huis woonden, kreeg ik de eerste opmerkingen van mensen uit mijn omgeving, zo van, goh Sylvia, volgens mij ben je wat dikker geworden. Ik lachte dat wat weg, zat er niet mee van mezelf ben ik vrij tenger, maar als je bij je schoonouders inwoont en iedere avond met hun pot mee-eet, krijg je toch een wat ander eetpatroon. Daarnaast heb ik al mijn hele leven problemen met mijn darmen, dus als er wat rommelde in mijn buik, weet ik dat daaraan. Ik zocht er in ieder geval niks achter. En al helemaal niet dat ik al 27 weken zwanger zou zijn.”
Of ik zwanger was? Nouja zeg!
Inmiddels was het juni. Steeds meer mensen maakten ‘grapjes’ en polsten of ze misschien zwanger was, maar Sylvia was niet echt gealarmeerd. Toen ook een van de beste vrienden van Sylvia’s vriend opmerkte, joh, je bent toch niet zwanger, hebben ze daar smakelijk om gelachen. Sylvia slikte gewoon de pil, werd ongesteld, dus zwanger kon ze niet zijn.
“Een collega vroeg botweg wanneer we het nou eindelijk eens bekend gingen maken. Want je kon er toch niet meer omheen. Nou zeg!”
In juli was een collega van Sylvia zo vriendelijk om botweg te vragen, ‘Wanneer ze het bekend gingen maken, want je kon er toch niet echt meer om heen’.
“Toen was ik het echt zat. Ik schreeuwde bijna tegen mijn vriend, en nou ben ik het zat, waar bemoeit iedereen zich mee! Ik ga nu een zwangerschapstest halen, dan kunnen we aan iedereen voor eens en voor altijd laten weten dat ik niet zwanger ben.”
Toch maar een zwangerschapstest
Zo gezegd, zo gedaan. Het was zondagochtend toen Sylvia en haar vriend zeer zorgvuldig de gebruiksaanwijzing van de test doornamen; als je het dan doet, moet je het ook goed doen. We schrokken ons helemaal kapot toen binnen een paar seconden de dubbele streepjes zowat uit het venster knalden. Door de stromende regen zijn we direct naar onze schoonzus en zwager gerend, die vlakbij wonen, omdat we het gewoon even met iemand moesten delen.
“Daarna gingen we naar mijn schoonouders: voor de reactie van mijn ouders en schoonouders was ik best een beetje zenuwachtig. Wij komen uit een milieu waarin over dat soort dingen (ongehuwd samenwonen of kinderen krijgen) best streng wordt gedacht. We zijn ook het eerste stel in onze omgeving wat dat zo doet, en wat niet eerst netjes is getrouwd voordat we gingen samenwonen. Maar mijn schoonvader reageerde zo lief, hij vond het helemaal fantastisch! Wel heeft hij zijn zoon even fijntjes tussen neus en lippen door op het hart gedrukt dat we dan maar zo snel mogelijk alles netjes moesten regelen door met elkaar te trouwen.”
Al 27 weken zwanger!
Sylvia en haar vriend knepen hem behoorlijk, want hoe lang zou ze dan nu al zwanger zijn? Al die opmerkingen, die geintjes… Maar ze moesten nog een week wachten voor ze bij de verloskundige terecht konden. Een hele lange, zenuwslopende week.
“Oh,” zegt de verloskundige heel verbaasd, “Ik had eigenlijk iemand met een heel ander postuur verwacht.” Sylvia had nog nauwelijks een zichtbare “zwangere” buik, en is van zichzelf vrij tenger. Ze gokte op een maand of 4. Toen het echo apparaat aanging zagen ze de verloskundige zichtbaar schrikken. “Niet schrikken hoor, maar je bent echt veel verder dan dat. Echt veel verder.” Sylvia durfde nog net te vragen hoeveel verder dan. Het antwoord was schokkend. “Ik denk dat je bijna 27 weken zwanger bent.”, zei de verloskundige.
“Niet schrikken, maar ik denk dat je al bijna 27 weken zwanger bent, zei de verloskundige.”
“Werkelijk waar,” zegt Sylvia, “Na die eerste echo konden ze mij oprapen. Zevenentwintig weken zwanger? Hoe is dat nou toch mogelijk! Ik heb nooit iets gemerkt! Waarschijnlijk heeft de baby al die tijd vrij diep in de buik, tegen de rug aan gelegen. De verloskundige vertelde dat je geestelijk je zwangerschap als het ware ook kan ‘blokkeren’, en dat ik niet zwanger toonde omdat ik het gewoon niet wist. Dat geloof ik best; drie weken na de eerste afspraak bij de verloskundige, zag mijn buik er namelijk uit als een grote bowlingbal.”
27 weken zwanger en Ik zou moeder worden…
Terugrekenend moet ze ongeveer rond de wintersportvakantie zwanger zijn geworden. Toen Sylvia en haar vriend een beetje van de schok bekomen waren dat er toch echt een zoon aan kwam, kwam er toch wel wat angst om de hoek kijken. Want al die tijd had ze gewoon vrolijk carpaccio’s gegeten, biertjes gedronken… Meteen gooide ze haar eetpatroon helemaal om, en werd ze heel streng voor zichzelf.
“Mensen zeiden dan tegen mij; joh, je hebt het makkelijk, je hoeft nog maar een paar weken! Maar zo makkelijk vond ik het helemaal niet; ik was zo bang en voelde mij heel erg schuldig, wat nou als er iets met hem aan de hand is?! Ik ging overcompenseren. Het was een hele spannende tijd, ik was heel onzeker.“
“Een leuke aankondiging doen, bewust de babykamer bij elkaar shoppen; ik heb dat allemaal gemist.”
“Ik ben heel bewust dingen gaan doen voor de bewustwording. Veel boeken over zwangerschap lezen, zwangerschapsgym, ook al was dat vrij laat. Alles om maar tot mij door te laten dringen dat ik toch echt zwanger was. In het begin was ik mij er niet zo van bewust, maar nu ben ik zo af en tie best wel eens verdrietig; dan zie ik zwangere vriendinnen om mij heen, aankondigingen, twintig weken echo’s, op je gemak shoppen voor de baby uitzet; ik heb dat allemaal niet gehad, denk ik dan. Dat heb ik allemaal gemist.”
Een snelle bevalling
De bevalling was geheel in stijl met de zwangerschap; heel snel en nauwelijks gevoelsmatig bij te houden. Twee weken voor de uitgerekende datum braken na een dagje rommelen, om drie uur ’s middags de vliezen, om 9 uur lag baby Dean bij Sylvia op de borst.
“Ik herinner mij als de dag van gisteren dat ik zo verwonderd was. Alles zat er op en er aan. Hij was er gewoon al. Ja, hij was er gewoon al. Ik vond het heel raar. En toch was het meteen goed. ‘s Nachts was er ineens dat besef dat hij toch echt naast mij lag en niet meer in mijn buik zat, bij elke rommel in mijn buik had ik de neiging om weer even met mijn hand over mijn buik te gaan, dat was net een gewoonte geworden. Maar daar zat natuurlijk niks meer in. Supertrots was ik. We hadden, ineens, een zoon!”
Een postnatale depressie?
“Na mijn ‘korte zwangerschap’, omdat ik pas bij 27 weken zwanger was, had ik een mooie kraamtijd. Het was een mooie kraamtijd. De dag nadat Dean geboren werd hadden we nog wel een panieksituatie; de kraamverzorgster vond dat Dean wat aan het puffen was, en voor we het wisten lag ons manneke weer aan de apparatuur. Dat heeft ons goed schrik aangejaagd. Het was niet helemaal terecht, de kraamverzorgster reageerde behoorlijk in paniek, en de verloskundige baalde dat ze de kraamverzorgster ons zo bang had gemaakt. Misschien komt daar die focus van mij ook wel vandaan, of alles wel goed gaat. Na een maand werd ik namelijk echt overbezorgd als het om Dean ging. Niemand kon het goed doen, behalve ik. Het was nooit goed genoeg.
Ik was ook niet zo zeker van mijzelf, maar dan had ik liever dat ik het fout deed dan dat een ander het probeerde. Ik wilde en durfde niet op pad, ik wilde nergens zijn behalve bij mijn zoon. Tot mijn partner zei: “Joh schat, het gaat niet goed met jou, je bent niet meer jezelf, je moet gaan relaxen en genieten. Ga naar de huisarts. Het was geen postnatale depressie.“
“De huisarts raadde mij wel aan om te gaan praten, zoveel mogelijk praten, je moet die emoties gaan verwerken. Alles moest er uit. Dat was heel heftig. Je gaat aan alles twijfelen: als het Nu maar geen gevolgen heeft gehad, dat ik gewoon alles ben blijven eten en drinken, misschien heb ik andere dingen gedaan die slecht waren… dat kwam allemaal naar boven. Maar vooral: ben ik nou echt zo naïef of dom geweest dat ik het niet geweten heb?”
“Maar vooral: ben ik nou echt zo naïef of dom geweest dat ik het niet geweten heb?”
Veel onbegrip over 27 weken zwanger
Er waren naast positieve ook negatieve reacties op mijn 27 weken zwanger zijn; hoe kan je nou niet weten dat je zwanger bent? Juist door die negatieve reacties wil Sylvia graag haar eigen kant van het verhaal wel eens naar buiten brengen. “Mensen, die je niet kennen, kunnen zo laag en gemeen zijn. Ik zou mijn vriend er hebben ingeluisd, het bewust achter hebben gehouden. Er wordt zoveel geroddeld, echt heel pijnlijk.”
“Ik vind het moeilijk om wat er gebeurd is los te laten; je bent toch voor de gek gehouden door je eigen lijf. Mensen denken dat het zo makkelijk is, maar je moet het niet onderschatten; zeker als het je eerste kind is, is het zo belangrijk dat je dat bewust meegemaakt. Van de buitenkant lijkt het alsof alles hartstikke goed gaat, maar die periode was gewoon heel erg rot. Mensen zeggen dat ik niet mag zeuren, alles gaat toch goed, maar ik had het veel liever gewoon wel bewust willen meemaken. Ik zat op een gegeven moment helemaal in de knoop met mijzelf. Dat gevoel hield ik voor mijzelf, en dat was gewoon echt niet goed. Het zat mij ook in de weg bij de zorg voor Dean. Voor mijn gevoel liep in continu drie stappen achter.“
Bijgekomen van de commotie
Inmiddels is Dean een stevige dreumes van ruim een jaar, hij groeit goed, ontwikkelt zich volgens het boekje, heeft nergens een achterstand. Hij doet het super, en Sylvia en haar vriend zijn apetrots op hem. Sylvia en haar vriend zijn inmiddels getrouwd; Dean was toen 8 maanden oud. Voor Sylvia en haar inmiddels man, was het heel bijzonder dat hij er bij was.
“Voorlopig zijn we nog niet bezig met een tweede. Als ik nog een keer zwanger mag raken wil ik het van het begin tot het eind heel bewust meemaken. Niet dat het nu niet paste in mijn leven, maar ik had het mij heel anders voorgesteld. Het grappige was; we waren er wel van overtuigd dat dit was wat we wilden, alleen nog niet nu. Eerst trouwen; ik had vlak voordat ik erachter kwam dat ik zwanger was, mijn droymtrouwjurk gekocht, die hing al aan de kast. We hadden al concrete plannen. Maar Dean kwam eerst. En dat is goed, nu. Over het algemeen vindt het allemaal zijn plekje. Het is gek om er pas achter te komen met 27 weken dat je zwanger bent maar het is goedgekomen.”
In deze blogpost staan affiliatelinks.
Alles over ons advertentiebeleid lees je hier.