Tafelgesprekken met tieners: wel en geen piemels!
Love2BeMama
Om de één of andere reden, heb ik toch wel de meest aparte tafelgesprekken met mijn kinderen tijdens het eten. Gelukkig eten er niet vaak mensen mee, want ik weet namelijk nooit wat er ter sprake komt, maar meestal resulteert dat dan in; ter plekke door de grond zakken, of verslikken in mijn eten. Het begint altijd braaf over hoe hun dag is verlopen, maar die drie van mij, weten het gesprek altijd zo te draaien, dat het gesprek ineens heel ergens anders over gaat, en ik soms dingen hoor, die ik simpelweg gewoon (nog) liever niet hoor!
Mijn dochter weet wat ze wel (vooral niet!) wil
Zo was het van de week weer raak tijdens de tafelgesprekken; uit het niets zei mijn dochter tijdens het eten; “mam, ik hou niet van piemels”. Probeer dan maar eens je gezicht in de plooi te houden, en er serieus op in te gaan. “Oh kind, eh ja dat kan, maar dat weet je toch nog niet”? “Nee, maar gadverdamme, dan hangt er zo’n slurf te zwaaien, met zo’n balzak, dat is toch vies”? Ik zei maar even niets. “Dus, geen kinderen voor jou”?, zegt haar broertje. “Oh jawel, maar dan ga ik gewoon naar een spermabank”, want ik wil gewoon met een vrouw samenleven. Ik had mijn bestek inmiddels maar neergelegd, want van eten kwam niets meer. Mijn kleine meisje van 10 jaar had dit blijkbaar al helemaal in haar hoofdje uitgestippeld, en er serieus over nagedacht. Ik eindig het gesprek maar met “nou ja meid, als dat is wat je wil, dan is het toch prima, als jij maar gelukkig bent”.
Hij houdt wel van piemels
Haar tweelingbroertje zat aandachtig te luisteren; al een paar jaar vermoed ik, dat hij juist wel van piemels houdt. Bij het naar bed gaan, kreeg ik van hem te horen “Mam, ik denk dat ik later voor een man ga”. Ik begin te lachen, en zeg: “krijg ik überhaupt ooit kleinkinderen? Dat is toch helemaal prima jongen, je bent wie je bent, en als jij happy bent, ben ik dat ook.”
Een paar dagen later kwam Nikkie Tutorials uitgebreid in het nieuws, betreffende haar ‘bekentenis’, dat ze een transgender is. Moedig, terwijl het eigenlijk niet zo’n ding zou moeten zijn vind ik. Je wordt iets niet ben ik van mening, je bent iets, je wordt zo geboren. Hoe pijnlijk lijkt het mij, als je zo moet worstelen om je omgeving te zeggen dat je ‘anders’ bent. Dat gezwets en die discussies over dat je je zoon geen roze speelgoed, of kinderwagen zou moeten geven omdat ze dan misschien homoseksueel worden, hou toch op zeg. Dat mijn zoon vroeger zijn nagels wilde lakken, en zich in de Elsa jurk van zijn zusje wilde hijsen, dat boeide mij echt niet. Een kind, en uiteraard ook een volwassene, mag, en moet zichzelf kunnen zijn, ongeacht wat de buitenwereld daarvan vindt. Ik heb daar in ieder geval geen boodschap aan. Tuurlijk, als je kinderen krijgt, heb je misschien verwachtingen, en zie je wellicht een toekomst voor ze van het ‘perfecte’ plaatje, maar ik heb de afgelopen jaren geleerd, dat het hebben van verwachtingen, alleen maar tot teleurstellingen kan, en zal leiden.
We leven in 2020
Ik vind het onbegrijpelijk dat anno 2020, er blijkbaar nog steeds zo’n taboe rust op het ‘anders’ zijn. Ik hou van een diversiteit aan mensen, dat maakt het leven juist leuk, en interessant, en je kunt zoveel van anderen leren.
Van jongs af aan, leer ik mijn kinderen dat ze mogen zijn wie ze zijn, dat ze goed genoeg zijn. Ik leer ze dat ze mensen niet op hun uiterlijk, geloof en/of seksualiteit mogen beoordelen, maar dat het gaat om wat er in je hart zit. Ik zeg altijd maar zo; behandel een ander, zoals jij ook zelf behandeld wilt worden. Ik vraag ze om niet te snel te oordelen over mensen, omdat je nooit weet, wat een mens op zijn levenspad allemaal al heeft meegemaakt, dat vormt je tenslotte tot de persoon die je nu bent.
Ik ben openminded
En ja, ik geef toe, bovenstaande heb ik ook moeten leren, maar of het nu komt doordat twee van mijn drie kinderen, een label hebben, of dat één van mijn exen totaal niet in het ‘perfecte’ plaatje paste, of dat ik zelf uit de toon val door mijn lengte, en postuur, ik heb me altijd druk, en zelfs kwaad gemaakt, als ik in gesprekken met mensen erachter kwam, dat ze zo oppervlakkig waren, dat ze niet verder keken, dat ze direct een oordeel over mensen hadden, zonder ook maar één woord met die persoon te hebben gewisseld.
Ik ben blij dat mijn kinderen zo open zijn, en zich vrij voelen om alles tegen me te kunnen zeggen, (ook al had dat overigens nog best een paar jaartjes mogen duren 😆). Gelukkig ben ik openminded, en zijn er maar weinig dingen die ik gek vind, dus ik hoop dat ze zo open blijven. Ik verheug me op de toekomst, al kan er natuurlijk nog heel veel veranderen, en moeten ze eerst in de komende jaren zichzelf maar beter leren kennen, en uitzoeken wie ze zijn. Gelukkig weten ze dat mama hun vriendjes en vriendinnetjes met open armen zal ontvangen, en dat ze nooit bang hoeven te zijn dat ze zijn, wie ze zijn.
Hier saai?… Nooit!
Photo by JN Channel from Pexels