Taboes over het ouderschap
De horror-bevallingsverhalen horen we allemaal en de ‘ik kan mijn kind wel achter het behang plakken’-gesprekken ga ik ook niet uit de weg, maar geen enkele moeder heeft het graag over wat het krijgen van een kind met je geestelijke gesteldheid doet. Maar waarom eigenlijk niet? Schamen we ons ervoor? Denken we dat anderen niet hetzelfde ervaren?
Ouderschap en taboes
Gisteravond splitste mijn vriend mij onderstaande video in de maag. Het is een lange video (ruim 17 minuten) maar het kijken meer dan waard. Rufus Griscom en Alisa Volkman hebben het in deze video over taboes die bestaan over het ouderschap, dingen die eigenlijk niet gezegd worden maar die iedere ouder waarschijnlijk wel meemaakt.
Taboes doorbreken
Ik vraag me af wat er zou gebeuren als er meer openheid zou komen over het ouderschap. Natuurlijk is het het mooiste wat je kan overkomen maar is ook niet altijd even makkelijk. Misschien dat het ervoor zou zorgen dat aanstaande ouders beter weten wat ze kunnen verwachten en hier ook beter mee om kunnen gaan. Het is not done om als vader toe te geven dat je niet direct een onvoorwaardelijke liefde voor je pasgeboren baby voelt, het gevolg is dat een vader denkt dat het niet normaal is en zijn mond erover houdt. Als moeder wordt je geacht op een roze wolk te zitten na de geboorte van je kindje, maar wat als je je juist eenzaam en moe voelt? Is er dan iets mis met je?
Onderzoek versus praktijk
Uit meerdere onderzoeken blijkt dat het algemene geluk van mensen afneemt zodra ze kinderen krijgen. Toch heb ik dit zelf nog nooit iemand horen zeggen. Ik denk, net als Rufus Griscom en Alisa Volkman in deze video, dat omdat het hier om een gemiddeld algemeen geluk gaat, er niet gekeken wordt naar hoogte-en dieptepunten. Momenten van vermoeidheid en irritatie worden gecompenseerd door de eerste lachjes en woordjes van je kleintje. En dat laatste is wat het naar mijn idee allemaal waard maakt.
Jullie mening
Ik ben heel erg benieuwd naar jullie mening hierover, zelf ben ik nog geen moeder en kan ik slecht mijn eigen verhaal delen. Wat was jullie ervaring? Zou het hebben geholpen als er meer openheid over deze onderwerpen bestond? Denk je dat over het algemeen gelukkiger (en dan heb ik uiteraard niet over spijt) was geweest zonder kinderen? Als je deze video onzin vindt, hoor ik dat uiteraard ook graag. Of misschien vind je dit wel heel Amerikaans en denk je dat wij Nederlanders dit heel anders ervaren. Laat hieronder zeker even een reactie achter om je verhaal (anoniem) te delen.
n.b. Waarom mijn vriend me deze video liet zien is me nog niet helemaal duidelijk. Misschien wil hij wel geen kinderen meer. Misschien wil hij zich vast indekken voor het geval hij een verkeerde baby mee naar huis neemt. (‘Ja, maar die man in de video herkende zijn eigen pasgeborene ook niet!’) Misschien wil hij wel dat ik weer bij mijn ouders ga wonen als we ooit een kind krijgen. Misschien vond hij het gewoon interessant. Ik hoop het laatste.