Mijn zoon wilde niet naar groep 2: “Ik wil geen grote stoehoehoehoehoel…”
Ik ben geen tobber. Geen piekeraar. Geen overdenker. Ik lig geen uren te malen voor ik eindelijk in slaap val. Ik ga liggen, doe mijn ogen dicht en ik slaap. Dat ligt niet aan mijn kindgebonden slaapgebrek, dat is gewoon nog nooit anders geweest. Zelfs met 41 weken zwangerschap sliep ik nog als een roos. Ja, jullie mogen mij nu haten. Geeft niet, dat heb ik er voor over.
Maar dat betekent niet dat ik niets te piekeren heb. Ik ben alleen heel goed in dingen van me afzetten, uitstellen en bagatelliseren. En dat dat ook niet altijd handig is zag ik afgelopen maandag. Toen ik onze kleuter heel boos en verdrietig achterliet op de schoot van zijn juf.
Wat is dat naar! Onze zoon is altijd heel makkelijk geweest als we hem ergens achterlieten. Bij de verschillende oppassers, op de peuterspeelzaal en op zijn eerste schooldag. Altijd even vrolijk, nooit een traan en we hebben hem nooit hoeven loswrikken van onze benen. Tot afgelopen maandag.
Lees ook: Opeens weet je het! Je wordt luizenmoeder…
Hij wilde mama en hij wilde mama absoluut niet loslaten. En toen ik op de gang liep, zelf met moeite mijn tranen binnenhoudend, mijn man die met onze jongste op zijn arm achter me aan sjokte, realiseerde ik me dat ik dit had kunnen voorkomen. Als ik er van tevoren maar iets meer over had ‘gepiekerd’.
Onze zoon is in februari dit jaar vier geworden en hij is begonnen in de instroomgroep. Een klein klasje eerstegroepers die of voor het eerst op school kwamen of in de ‘echte’ groep 1 hun plek niet konden vinden. Een perfecte manier om aan school te wennen als je het mij vraagt.
Onze zoon is altijd al een beetje een wijsneus geweest. Was snel met heel veel dingen en heeft een enorm goed geheugen. Slaat alles op. Zijn juf had dat ook al gauw in de gaten en na een gesprek met een leerlingbegeleider kwamen we tot de conclusie dat hij komend schooljaar waarschijnlijk beter op zijn plek zou zijn in groep 2.
Lees ook: Hellup! Mama gaat naar de basisschool!
En omdat de groepen 1 en 2 bij ons op school combinatiegroepen zijn, was er wat ons betreft geen enkel bezwaar. Hij zou weer bij een deel van zijn eigen klas komen en daar waren een aantal kinderen al bijna vijf jaar, dus voor hem niet al teveel veranderingen. Daarbij maakt een combinatiegroep het makkelijk om hem terug te zetten naar groep 1, mocht het toch niet lekker lopen in groep 2.
Onze zoon moest even wennen aan het idee, want zijn beste vriendjes gingen ‘gewoon’ naar groep 1. Gelukkig kwamen ze wel in dezelfde klas. Maar tegen het eind van de zomervakantie vertelde hij trots aan iedereen dat hij ‘al’ naar groep 2 ging. En trots was hij ook toen hij afgelopen maandag met zijn nieuwe rugzak het schoolplein oprende. Maar eenmaal in de klas liep het helemaal mis.
Stoelenkwestie
De kring was keurig netjes verdeeld: groep 1 aan de linkerkant op kleine stoelen en groep 2 aan de rechterkant op iets minder kleine stoelen. Nu blijkt er in groep 1 een jongetje te zitten met dezelfde naam als onze zoon. En drie maal raden waar zijn stoel stond… naast de stoel van de beste vriend van onze zoon. Dus daar zaten de vrienden, naast elkaar in de kring. Want hij had zijn naam op die stoel zien staan.
Het duurde even voor ik door had dat de stoel van onze zoon aan de andere kant van de kring stond. Een heel eind bij zijn vriendje vandaan. Slik. Ik zag de bui al hangen. En inderdaad, toen hij hoorde dat hij een grote stoel had aan de andere kant van de kring barstte de bom. Toch schrok ik van zijn reactie.
Stoehoehoehoehoel…
Zo heftig en zo boos en zo verdrietig. Ik wist even niet wat ik ermee aan moest. De juf probeerde het nog op te lossen door zijn stoel naast die van zijn vriendje te zetten maar ook dat was niet goed. “Ik wil geen grote stoehoehoehoehoel…” Hij wilde een kleine stoel, wilde ook in groep 1 en wilde niet zitten. Hij wilde niet op schoot bij juf. Alles was stom.
Behalve mama. Gek genoeg. Want mama vond juist het omgekeerde. Wat voelde ik me stom. Waarom had ik hem niet beter voorbereid op al deze veranderingen? Duidelijker uitgelegd dat hij nu niet meer in dezelfde groep zat als zijn vrienden. Dat ze niet meer alles samen konden doen. Dat ze misschien ook wel niet meer naast elkaar zouden zitten in de kring.
Lees ook: 10 Back to school lunchbox hacks & tips voor moeders
Ik had er geen seconde over nagedacht. Nergens over. Het enige wat ik hem verteld had was dat hij nu ook op donderdagmiddag naar school zou gaan en groep 1 dan vrij was. Ik was ervan uit gegaan dat verder alles, zoals gewoonlijk, vanzelf wel goed zou komen.
Geen verrassingen
Nu ik het hier zo neerpen klinkt het haast onbenullig. Een stoel. Maar onze zoon heeft altijd moeite gehad met ‘verrassingen’. Dat hoor ik niet te vergeten! Als er iemand onverwacht met een cadeautje kwam dan wilde hij het in eerste instantie niet eens hebben. Hij wil graag alles weten en begrijpen, en als hij het niet begrijpt dan wil hij er niets van weten.
Dus wij bereiden hem altijd zoveel mogelijk op alles voor. En dat is niets meer of minder dan hem vertellen wat we gaan doen of wat er gaat gebeuren. Ik hou er zelf ook niet van als ik niet weet waar ik aan toe ben of dat ik ergens heen moet maar dat ik weet niet waar ik naar toe ga. Daar word ik ook dwars van!
Lees ook: Eerste schooldag: waarom schoolpleinvriendjes belangrijk zijn voor mama!
Kun je nagaan wat voor invloed dat op een kleuter heeft… Dus voor ons onbenullig, maar op dat moment stond die stoel voor hem voor alle veranderingen. Voor alle nieuwigheden. Voor niet langer naast je beste vriendje mogen zitten.
Juf belde in de loop van de ochtend dat hij na haar uitleg al snel weer rustig was geworden en toen één van zijn nieuwe klasgenootjes hem vroeg of hij ergens aan mee wilde doen alles weer vergeten was. (Juf mag blijven!)
Ik heb dit schooljaar dus al een hele belangrijke les geleerd… ik ben benieuwd naar de rest van het jaar!