Eerste schooldag: waarom schoolpleinvriendjes belangrijk zijn voor mama!
Vanmorgen was het dan zover. Vandaag was de eerste dag op de nieuwe school. Verleden jaar vond ik het een verschrikking, die hele eerste periode. Ik wist niks, was onvoorbereid en kwam meer dan eens voor verrassingen te staan. Ondanks dat we nu naar een nieuwe school zouden gaan en alles dus weer nieuw is, ben ik dit keer wel enigszins voorbereid.
Zo schoot ik ruim een week geleden al lichtelijk in de stress. Hebben we alles in huis? Is de opvang geregeld? Hoe doen we dat tussen de middag? Lunchbox hebben we nog, check. Niet lekkende drinkbeker.. Nee, nee, nee, die lekt ook, nee, die loopt gewoon helemaal leeg, JA!!! Check! Dan de schooltas… Tja.
Wie verzint zoiets?
Haar tas, wat zal ik daarover vertellen. Een heel leuk exemplaar MET lichtjes erin. Het leek zo leuk toen ze hem vroeg voor haar verjaardag. Ze moest nog voor het eerst naar school dus ik zag er geen kwaad in. Wist ik veel dat elke willekeurige schooltas binnen de eerste week al onder de modder, fruitvlekken, onverklaarbare smoezeligheid en gelekt drinken zou zitten. Welke idioot met schoolgaande kinderen verzint er in hemelsnaam een tas die je niet kunt wassen? Ik ruik er nog eens aan en bedenk me dat deze het nog wel een jaartje zal redden. Wel maak ik voor mezelf de notitie om in ieder geval GEEN melk meer mee te geven. Dat gaat zo stinken.
Lees ook: Hé mama’s! Stop met oordelen en steun elkaar!
Ik wist dat ik iets vergeten was….
Over stinken gesproken. SHIT! De gymschoenen. Die liggen al vijf weken heerlijk weg te meuren in de krat NAAST de wasmachine. Snel maar even in de wasmachine gooien anders lopen die straks uit zichzelf nog weg! Wanneer heeft ze eigenlijk gym? En hoe doen ze dat op de nieuwe school? Op haar oude school stonden die kleintjes altijd in hun ondergoed, dus we hebben genoeg matching ondergoedsetjes. Maar echte gymkleding, die hebben we nu natuurlijk niet. Toch nog maar even naar de winkel om die te halen. En dan zijn we, voor zover ik kan bedenken, compleet.
Weer opnieuw het wiel uitvinden op de nieuwe school
Een nieuwe school betekent eveneens dat alles weer net even anders gaat dan wat we gewend waren. Wat een feest! We mogen voor de tweede keer uit gaan vogelen hoe alles werkt. Voor de tweede keer mogen we vriendjes maken. En ik zeg bewust we, want moeders doet net zo hard mee. Iedereen op het schoolplein is nieuw voor me. En als er 1 ding is wat ik op de oude school geleerd heb, is het wel dat je in ieder geval een aantal moeders moet kennen om de echte ins- en outs te weten te komen. Bij voorkeur moeders die al kinderen in hogere klassen hebben zodat je ongegeneerd alle vragen neer kunt leggen. En zij weten ALLES!
Zij kunnen je redden, die ervaren moeders!
En vragen heb je! Geloof me. Want communicatie schijnt op elke school een ‘dingetje’ te zijn. Wat voor de school en de juffen heel normaal is, is voor jou allemaal vreemd en eng. Je geeft jouw kostbaarste bezit mee en dan moet je loslaten. Loslaten zonder dat je weet hoe de dag eruit ziet. Zonder dat je weet hoe het allemaal werkt. Had ik die moeders vorig jaar wat eerder leren kennen dan had ik me niet dolenthousiast opgegeven om te helpen met de Pietengym. Ervan uitgaande dat ze dan gewoon zouden gaan gymmen, verkleedt als pietjes.
Lees ook: Het moederschap: Valsspelen hoort erbij!
Nee, als ik die moeders al eerder had gesproken dan had ik geweten dat ik dan opgescheept zou zitten met een groepje kleuters die ik de halve dag in toom zou moeten houden terwijl ze allemaal verschillende spelletjes zouden doen. DOOR het hele gebouw heen! Dan was het duidelijk geweest dat de oproep voor ‘alleen rijden’ uit zou monden in een hele dag op het sportveld hangen met een groep overactieve kleuters die het toch wel heel erg spannend vinden.
Ik ben nu eenmaal niet het geduldige typje
Dan had ik geweten dat ik daar NIET het geduld voor heb en had ik dat dus niet gedaan. Maar helaas. Ik kende die moeders toen nog niet. Dit jaar gaan we dat echter anders doen. Nog voor de eerste bel is gegaan knoop ik een praatje aan. De komende tijd vergaar ik zoveel mogelijk ‘vriendjes’ zodat ik alles te weten kom. Geen ‘leuke’ klusjes meer waarbij je de hele dag in de weer bent, maar wel leuk helpen bij het paasontbijt met vier andere moeders. Geen dreinende kleuters die aan je benen hangen, maar gewoon de klas versieren in de pauze. Zo kan ik toch helpen EN mijn geestelijke gezondheid behouden. Ik zeg win-win.
En mijn dochter is ook blij
Tot slot voorkom ik zo dat ik mijn dochter met Pasen naar school stuur met een zak croissantjes, terwijl het eigenlijk de bedoeling is dat je er een heel kunstwerk van maakt. En ik behoed haar eveneens de blamage als zij de enige is die nu juist wel of net niet als Tinkerbell of Mega Mindy verkleed is.
Lees ook: De perfecte paasontbijt-moeders en ik
Dus lieve schoolpleinmoeders van de nieuwe school: willen jullie mijn nieuwe vriendje zijn? Het zou leuk zijn als onze kids het ook nog eens goed met elkaar kunnen vinden, maar dat is geen vereiste. Ik ben niet moeilijk in de omgang en mocht je willen, ik heb wijn. Heel veel wijn! Voor als de dagen toch net even anders lopen dan vooraf gedacht. Want tja, niemand kan altijd alles weten!
Bron hoofdafbeelding: Flickr