Mijn kind werd gepest en zij leerde mij toen iets belangrijks
Kinderen en dronken mensen spreken de waarheid. Dat wisten we allemaal al. Maar dat kinderen ook kampioen in omdenken zijn, daar ben ik sinds kort pas achter. Wat heeft mijn dochter mij trots gemaakt! Met haar manier van denken heeft ze mij met beide beentjes op de grond gekregen. Ze heeft me laten zien dat de wereld niet altijd zwart-wit of zelfs grijs is, maar dat er ook vele kleurenmogelijkheden zijn.
Het begon allemaal ruim een half jaar geleden toen mijn dochter voor het eerst naar school ging. Een spannende gebeurtenis voor haar én voor mij. Wat had ik het moeilijk om haar dat eerste stukje los te laten! Mijn dochter had er iets minder moeite mee en had al redelijk snel haar draai gevonden. Ze vond het leuk! In de eerste paar weken hoorde ik mondjesmaat wat voor avonturen ze allemaal beleefde op school. Daarbij was er steeds 1 kindje die genoemd werd en dan niet omdat die zo lief, leuk of aardig was.
Mijn kind fungeerde als boksbal!
Knijpen, duwen, trekken, slaan en schoppen, het passeerde allemaal de revue. Elke dag weer opnieuw. MIJN kind die op 4 jarige leeftijd als boksbal gebruikt werd! Ik was woest. Wie was dat kutkind? Hoe kon dit gebeuren? Waarom? Wat had mijn kind misdaan? Mijn bloed kookte al bij het horen van zijn naam. Als dit niet snel op zou houden dan zou ik zelf wel eens laten zien hoe je dit soort gedrag aan moet pakken!
Uiteraard zou ik een 4-jarige niet in elkaar gaan slaan of iets, maar na weken van terreur was ik wel in staat om hem bij zijn nekvel te grijpen. Gesprekken volgden. De juffen op school wisten ervan en ‘gelukkig’ deed dit kindje het niet alleen bij mijn dochter, maar gewoon bij iedereen! Wat een opluchting (NOT). Ze zaten er bovenop, maar helemaal voorkomen lukte niet. Dat was duidelijk.
Mijn aanpak; TERUGSLAAN!
Ondertussen begon ik mijn 4-jarige dochter thuis bokslessen te geven. Mijn vredelievende schat, die nog geen vlieg kwaad doet werd door mij geïnstrueerd hoe ze moest slaan, hoe ze moest schoppen en hoe ze van zich af moest bijten. Niet de les die je ooit wenst te geven aan je kind, maar ik wilde dat ze zichzelf zou verdedigen. Ik wilde dat ze dat pestkind zo hard terug zou meppen dat hij zich wel tien keer zou bedenken voor hij weer bij haar in de buurt zou komen.
Lees ook: Een boete voor ouders van pestende kinderen. JA of NEE?
Elke dag na het eten gingen we oefenen. Ik zag dat mijn dochter er doodongelukkig van werd maar ik wist niet wat ik dan moest doen. Ik kon het niet aanzien dat iemand haar opzettelijk pijn deed! Dat was ook het punt dat ik me ben gaan oriënteren op andere scholen. Want als dat rotkind niet wegging, als de school haar niet kon beschermen, misschien moesten wij dan maar gaan?
Haar aanpak was het tegenovergestelde….
Na weer verschillend verhalen van slaan, schoppen en duwen was ik het zo zat dat ik het niet meer onder stoelen of banken stak. Tegenover mijn dochter flapte ik eruit dat ik er klaar mee was en dat ik ervoor ging zorgen dat ze zichzelf echt kon verdedigen. Dat we hem eens pijn zouden gaan doen. Niet pedagogisch verantwoord natuurlijk, maar ik voelde de kwaadheid tot in mijn tenen.
De ogen van mijn dochter werden waterig, de tranen stroomden over haar wangen en wat ze zei brak mijn hart. “Maar mama, slaan en schoppen doet pijn, dat wil ik niet doen”. Ik vond het zo sneu en wist me geen raad. “Maar hoe stopt het anders, dit kan toch ook niet langer zo!” riep ik nog kwaad. Haar antwoord kan ik me nu nog woord voor woord herinneren. Het bewijs dat haar karakter compleet anders is dan dat van mij. Het bewijs dat zij wel degelijk de liefste persoon is die ik ken. MIJN dochter had mij niet trotser kunnen maken!
Geen vuisten, maar liefde!
“Mama, ik weet het wel. Als hij nu tot de kerstman komt, lief voor mij is, dan wil ik best zijn vriendje zijn. Dat ga ik hem zeggen. Want hij heeft geen vriendje en dat vind ik zielig. Dus word ik zijn vriendje. “
Lees ook: Liefde geven, liefde ontvangen
Het hoge woord was eruit. Zij bood de oplossing voor een probleem waarbij ik geen uitweg zag. Ik werd even door mijn 4-jarige op mijn plek gezet, met beide beentjes op de grond. Zij kwam met een oplossing waar ik niet eens bij stil gestaan had. Haar antwoord op geweld was LIEFDE. Met hoofdletters.
En het werkt!
Volgens de juf geeft ze hem bemoedigende knuffels en vertelt ze hem regelmatig dat hij het goed doet. Hoe klein ze ook is, ze steunt hem en wil oprecht zijn vriendje zijn. Niet omdat ze hem zo lief vindt, maar gewoon omdat ze vindt dat iedereen een vriendje verdient. Met vier jaar oud zet zij haar eigen belang opzij om iemand te helpen. Hoe mooi is dat? En nu is het aan mama om hetzelfde te doen. Want ondanks dat ze sindsdien niet meer geslagen of geschopt is, heb ik er nog best moeite mee als dit vriendje tussen de middag bij ons komt eten. Maar als zij het kan, dan kan ik het ook! Toch?!
Bron hoofdafbeelding: Flickr