Zij beviel: “Ik appte een foto van onze pasgeboren zoon naar m’n man”
Het is 28 november 2016, 03.15 en ik ben wakker.
Enkele uren ervoor was onze oudste dochter bij mij in bed gekropen en zij was pas kort voor 03:00u in slaap gevallen. Gevoelig als zij is zal zij aangevoeld hebben dat er iets stond te gebeuren, ze wilde nog even met mama en de buik kroelen, zei ze.
Ik spring op, even dacht dat ik in bed aan het plassen was: de vliezen zijn gebroken. En wat een vruchtwater loopt eruit! Niet te stoppen. Mijn bril ben ik al een tijdje kwijt, zwangerschapsdementie en zonder lenzen, maar met een sterkte van -7, is het een hele zoektocht naar iets om het vruchtwater in op te vangen. Ik vind een badlaken en dat volstaat voor even.
Even een appje
Ik loop naar de badkamer om mijn lenzen in te doen en ga even onder de douche staan. Waarna ik mijn man Eric een appje stuur dat het begonnen is.
Het was namelijk zo dat Eric op 3 september naar Engeland vertrokken was voor zijn werk, hij zat op dat moment midden in een examen. Eric werkt voor het Korps Mariniers en het examen bestond uit het nabootsen van een oorlog, op zee.
Ook licht ik mijn lieve vroedvrouw Rebekka in, wij bespreken dat zij thuis zou blijven tot ik liet weten dat ik haar nodig heb. Ze woont 30 minuten bij mij vandaan.
Lees ook: Vrouw trouwt 5 uur na haar bevalling!
Eigenlijk heb ik continue het gevoel gehad dat Eric de geboorte van ons 3e kindje zou missen. Doorgaans werkt hij op Texel en dan was er ook niet altijd de gelegenheid geweest om over te varen naar het vaste land. De bevallingen van de meisjes gingen beide ook vlot, en daar hoopte ik deze keer ook weer op. Aan de andere kant betekende dat ook dat hij het nooit ging redden om op tijd in Nederland te zijn, wij wonen ook nog eens 2,5 uur van Schiphol vandaan.
Het is 4.15 en de weeën zijn begonnen.
De meisjes liggen nog lekker te slapen en ik waggel een beetje door het huis. Ik heb zin in de ontmoeting met de kleine, ik kan niet wachten om hem in mijn armen te houden. Daar waar de meiden met 38.3 en 39.3 geboren werden was het inmiddels al 40.2, en ik vond het tijd. Het laatste trimester is pittig geweest, in mijn eentje met 2 kids van bijna 4 jaar en bijna 2 jaar. Hun verjaardagen liggen rondom de geboorte van hun broertje en ook Sinterklaas was in the picture. Het was een intensieve periode voor iedereen.
Ik stuur Rebekka om 06:21 een appje dat het heftiger wordt en zij appt terug dat zij er aankomt. Ook app ik Marjanne, mijn doula, met de mededeling dat we aan de bak kunnen. Kort hierna overleg ik met lieve vrienden om de meiden op te halen, ook al liggen zij nog lekker te slapen.
Lange tijd heb ik nagedacht over wat te doen met de meisjes wanneer het zo ver zou zijn, dat ik thuis wilde bevallen was direct al besloten. De geboortes van Noalise en Isalynn vonden ook thuis plaats en dat beviel (letterlijk en figuurlijk) super! Ik twijfelde hoe zij zich zouden voelen, ze vonden alles wat er gebeurde in die periode al zo spannend en papa was er ook nog eens niet bij.
Het gaat snel
Om 07:00u stapt Diana binnen, ze wekt de meisjes en die komen snel nog even naar mij toe. Ik lig op de bank en met moeite kan ik nog praten (achteraf vermoed ik dat de persweeën hun weg aan het zoeken waren en mijn lichaam er nog niet aan toe wilde geven zolang Noa en Isa nog thuis waren. Ik wilde zeker weten dat zij oké waren). Een dikke knuffel en ik vertel ze dat later hun broertje geboren zal zijn en ze hem snel mogen zien.
Op datzelfde moment staat Rebekka voor de deur, ze wisselen elkaar af. Zodra de deur dichtgaat ziet Rebekka direct dat het al zo ver is, zonder te toucheren, ze ziet het aan mijn houding en uitdrukking. Zij vraagt waar de matjes liggen en gaat ze halen. Zo zijn de bank en vloer beschermd. Ik trek mij terug in mijn bubbel en ben stil. Tijdens de persweeën geef ik bijna geen geluid, Marjanne is inmiddels binnen en had niet aan mij gezien dat ik al persweeën had. Ik lig niet fijn, kan de juiste houding niet vinden. Met mijn hand duw ik gevoelsmatig mijn stuit terug, dit herken ik niet van de vorige keren. Ik geef aan dat het snel gaat, Rebekka zit nog steeds naast mij en stelt mij gerust dat ik mij mag overgeven.
Nog steeds lig ik op mijn zij en met mijn hand voel ik zijn hoofdje, kort erna floept het weer terug naar binnen. Rebekka nodigt mij uit om bij haar op de grond te komen met de vraag of ik hem zelf wil aanpakken. Ik ga naast haar op mijn knieën zitten en de zwaartekracht doet haar werk, 1 wee en ik pak mijn zoon zelf aan. Ik zak met mijn billen op mijn voeten en kijk vol verbazing naar dat kleine mannetje wat in mijn armen ligt.
Rebekka zegt dat de navelstreng om z’n nek zit en ik geef aan dat het mij niet lukt deze zelf los te halen, ze schiet te hulp.
Heel even stopt alles om ons heen
Opgerold lig jij, kleine vent, in mijn armen, op mijn schoot. De wereld staat stil, je bent er al! En wat ben je mooi en lief… Na een tijdje worden we op de bank geholpen en stuur ik snel een appje naar Eric met een foto.
Ik weet dat hij midden in de (nagebootste) oorlog zit en achteraf was hij op dat moment extreem druk. Hij vertelde dat ze moesten vuren en tegelijkertijd app ik een foto van zijn pasgeboren zoon. Het lijkt mij onbeschrijflijk om als vader dat mooie moment te moeten missen. Ook al hebben we in goed overleg dat besluit genomen.
Ik voel dat de placenta er aan komt en met wat hulp van Rebekka verloopt ook dit zonder problemen. Zijn mooie huisje is intact en er wordt ook daar een foto van gemaakt. De navelstreng is inmiddels uitgeklopt en ik knip deze zelf door. Rebekka heeft een gaasje vastgeknoopt, zo hebben we ook geen plasticje in de weg zitten. Jaedynn zoekt kort erna de borst en drinkt alsof hij nooit anders heeft gedaan.
Daar sta je dan, in Engeland, zo’n 10 uur bij je pasgeboren zoon en net bevallen vrouw vandaan. Wat gaat er dan door je heen? Jouw 3e kindje is geboren en er zal nooit meer eenzelfde moment plaatsvinden.
Is het de juiste keuze geweest?
Achteraf gezien niet, achteraf gezien had ik liever Eric erbij gehad ook al ging het super. Ja, achteraf gezien had Eric het niet willen missen.
Achteraf gezien..
Jaedynn wordt op een maandag geboren, de ochtend erna breng ik Noalise en Isalynn naar de opvang. Wij wonen niet op loopafstand en de kraamverzorgster mag niet rijden met kinderen. Ik haal ze aan het einde van de dag weer op en vertel ze dat papa over 1 nachtje slapen weer thuiskomt.
Woensdagavond is het dan zo ver, ze kunnen eindelijk hun broertje aan papa showen. En papa, papa ontmoet eindelijk zijn zoon! Net op tijd om de dag daarna aangifte te doen bij het Gemeentehuis van onze zoon Jaedynn Bowen.
Dit is een bevallingsverhaal van Esther Zwart-Valster(36). Getrouwd met Eric(34) en moeder van twee meisjes(4 en 2) en een zoon(9 maanden).
Heb jij ook een bijzonder bevallingsverhaal die je wil delen? Stuur een mailtje met een korte samenvatting van je verhaal naar marian@love2bemama.com.
Bron foto’s: Eigen beeld.