Waar ben je naar opzoek?

De dagelijkse strijd van een mantelzorgster (en moeder)

2 minuten lezen Esmee
De dagelijkse strijd van een mantelzorgster (en moeder)

Ik heb nog tien minuten voordat ik echt de deur uit moet om op tijd op mijn werk te komen… mijn dochter roept mij want ze heeft overgegeven en ligt met griep op bed. Mijn man heeft chronisch lyme en is in de ochtend juist op zijn slechtst. Hij ligt op bed. Ik leg altijd alles klaar; ontbijt, schooltassen, enzovoort en zorg dat de kinderen zijn aangekleed zodat mijn man ze, als hij eenmaal een beetje op kan staan, ze alleen naar school hoeft te brengen. Nu hebben ze mij thuis eigenlijk écht nodig maar op mijn werk verwachten ze mij ook. Ik zit in tweestrijd. Wat te doen? Ik ga toch naar mijn werk…

Zuster mama

Verantwoordelijkheidsgevoel

Mijn man gaat steeds meer achteruit. Hij verliest zijn energie, kracht en vermogen om maar iets te doen voor ons. We zijn blij met al kleine dingen zoals een keer een vaatwasser uitruimen of een kopje thee zetten. Ik neem de rest wel voor mijn rekening. Dat gaat door de jaren heen steeds vanzelfsprekender, omdat we eigenlijk niet beter weten. Dat verantwoordelijkheidsgevoel heb ik heel sterk. Het is zoals het is en we gaan gewoon door.

Steun uit omgeving

Mijn ouders en broer helpen ons graag. Vaak met opvang van ziekte van de kinderen of brengen naar en/of ophalen van school. Ook tijdens onze vele ziekenhuisbezoekjes en gesprekken met de werkgever van mijn man passen ze geregeld op. Nu is deze kring vrij klein, dus nu mijn ouders zelf ook ziek zijn, heb ik direct een nieuwe uitdaging. Vaak zeggen vrienden wel behulpzaam dat ze graag helpen. Heel fijn om te weten, maar voor deze spitsmomenten weet ik niet zo goed hoe ik dat in praktijk moet brengen aangezien ze zelf ook kinderen hebben die naar school gebracht moeten worden en daarna ook richting werk gaan. De avonduren ben ik zelf thuis.

Fruit voor de zieken

Dankbaarheid

Eenmaal op mijn werk start ik de werkzaamheden. Het loopt allemaal op rolletjes en de mogelijkheid is er dat ik eerder naar huis kan als ik heb uitgelegd hoe de situatie is. Ik ben zo dankbaar dat mijn werkgever zijn best doet om mij de ruimte te geven voor mijn man en gezin te zorgen. Vervolgens is mijn dochter zo blij met een bakje watermeloen die haar eerste hapjes zijn tijdens de strijd tegen de heftige griep die ze heeft. Mijn man is ondertussen opgestaan en zit beneden in zijn stoel. Hij kan opgelucht bij onze zoon blijven zitten die aan de betere hand is en met zijn autootje speelt. Ik ga bij mijn dochter liggen en geniet van haar dankbaarheid die ze laat zien dat mama er is. Ondertussen draait de wasmachine en kan ik het huis weer een beetje leefbaar maken…

Balans tussen werk en gezin

Het is voor iedere ouder lastig om die balans te vinden tussen werk en thuis. Voor mantelzorgers is het nog meer zoeken naar oplossingen… elke dag weer. Ik vind het zelf confronterend dat ik het alleen niet altijd meer red. Ik zal in de toekomst nog meer hulp moeten vragen en accepteren.

Wie loopt hier ook tegenaan in de zorg voor iemand in je omgeving?

Reacties
  • Syl zei

    Herkenbaar…..zo herkenbaar.

    Jaren geleden besloot ik om te bewust dichtbij mijn vader op leeftijd te gaan wonen, wetende dat er een dag zal komen dat hij mij nodig zal hebben. De laatste jaren at hij al 2x per dag bij mij en deed ik zijn huishouden e.d.

    Sinds januari is hij erg ziek geworden en ben ik naast moeder van een 1,5 jarig meisje, werknemer, ook fulltime mantelzorger. Smorgens ben ik bij mijn vader, tussen de middag, het avondeten en nadat ik mijn dochter in bed heb gelegd. Voor medicijnen, eten, poetsen etc. Als ik moet werken, dan is het voor en en na het werk.

    Ik merk dat het steeds zwaarder wordt om alle ballen hoog te houden en iedereen tevreden te houden. Uh en dan mezelf niet meegeteld.

    Sommige zeggen weleens als je hulp nodig hebt, maar ze kennen me inmiddels ook dat ik dat nooit zal vragen.
    Ik ben niet zielig en hoef ook geen medelijden, want ik wil dit voor mijn vader doen en weet dat de weg de komende tijd nog veel zwaarder zal gaan worden.
    Ik mis dan vooral iemand die gewoon eens zegt Syl ga lekker zitten en ik doe wel even dit of dat. Of die zegt vandaag neem ik je even mee naar de stad, uiteten of weet niet wat.

    Het is soms teveel, veel teveel, maar ik probeer mezelf niet voorbij te gaan, maar het is moeilijk…………………

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Ook leuk

Alleenstaande moeder

Een huis kopen als alleenstaande ouder: wat is belangrijk?

  • 1 jaar geleden
  • 3 minuten lezen
Blogs over kinderen en ouderschap

Vliegen met een zieke dreumes. Hebben wij weer!

  • 1 jaar geleden
  • 7 minuten lezen
Vakantie met kinderen

Goedkoop vliegen naar Curacao tips!

  • 1 jaar geleden
  • 4 minuten lezen