Als slapen niet vanzelfsprekend is… nachtouders!
Het is negen uur in de ochtend. We zijn perplex.. net wakker geworden en de kinderen slapen nog! We zijn al een tijd gewend dat we pas om zeven uur worden gewekt, maar dit is echt een luxe in de vakantie. Er zijn tijden geweest dat we geen enkele nacht doorsliepen. Veel vergeet je in de loop der tijd in het opvoeden van je kind, maar dit hakte er wel in met vele gevolgen.
De eerste gebroken nachten
Als je pas ouder bent, heb je nog adrenaline en energie genoeg voor de eerste gebroken nachten. Het hoort er ook bij natuurlijk en dit incasseer je gewoon als kersverse trotse ouders die hun baby het liefst nog geen moment mist. Het wordt een ander verhaal als je verlof erop zit en na de gebroken nachten ook overdag weer aan het werk gaat. Dit was hiervoor natuurlijk ook het geval in huis zoekende naar een nieuw ritme, maar als de baby sliep, deed jij ook een dutje.
Nachtouders
Het is slopend, maar je gaat gewoon door. Op je werk wil je bewijzen er weer te zijn en alles aan te kunnen. Thuis ga je als de kinderen naar bed gaan ook liggen zodat er al een paar uurtjes zijn gemaakt voor de nacht begint. Onze zoon huilde zo vaak. Eerst kreeg hij dan een flesje, maar na een jaar zou dat eigenlijk niet meer nodig zijn. Ook hebben we geprobeerd hem te laten huilen, maar dit hielp ook niet. Ik denk dat een baby zich veilig moet voelen als hij zo huilt in de nacht. Als hij dan eenmaal sliep, twitterde ik de frustratie van me af naar andere nachtouders.
Burn-out
Oh, ik heb zoveel nachten huilend naast zijn bedje gezeten. Ten eerste was ik helemaal opgebrand en ten tweede radeloos. Onze zoon was ondertussen twee jaar en bij mij was de koek op. Op mijn werk melde ik mij ziek en ging naar de dokter. Ik werd gelukkig goed geholpen doordat ik met iemand kon gaan praten. Ook heb ik hulp gekregen van het consultatiebureau. Wat lastig vond ik dat om hulp te vragen. Eigenlijk stom bedenk ik mij achteraf. Waarom? Was ik te trots? Wilde ik het zelf allemaal kunnen oplossen? Het is denk ik een combinatie geweest. Grenzen aangeven is daar een eerste van waar ik nog altijd alert in moet zijn. Een tweede is de roze wolk die er vaak hangt in de omgeving. Het leek alsof ik de enige was die tegen dit probleem aanliep.
Nachtangsten
Nu twee jaar later slaapt onze zoon goed door. Hij blijft gevoelig. Ik merk dat hij na een dag vol prikkels in de nacht huilt. Inmiddels ben ik erachter dat hij dan zijn gebeurtenissen verwerkt. Ook kan het een soort nachtangsten zijn waarbij hij huilt in zijn slaap en niet eruit te krijgen is. Het is dan het verstandigst om te zorgen voor zijn veiligheid; dat hij niet uit zijn bed valt of ergens tegenaan stoot en het houdt vanzelf op. Het lijkt namelijk alleen maar erger te worden als ik hem probeer te troosten. Bij de acceptatie dat ik niets kan doen, het vanzelf stopt en hij weer verder slaapt, vind ik rust.
Wie herkent dit? Zit misschien nog middenin deze slapeloze fase? Zoek op tijd hulp, het mag!
> Lees ook: Samen slapen (met kind).