Waar ben je naar opzoek?

Hoe overleef je een huilbaby?

3 minuten lezen Magda Dullemond
Hoe overleef je een huilbaby?

Hoe overleef je een huilbaby

Je had je er op voorbereid dat je weinig slaap zou krijgen. Dat je een tijdje minder makkelijk even naar buiten kon gaan. Dat je wereld tijdelijk heel klein zou worden. Maar dit, dit zag je niet aankomen: je hebt een huilbaby.

Veel kinderartsen definiëren een huilbaby als een baby die minimaal drie weken lang, minimaal drie dagen per week, minimaal drie uur per dag huilt. Ik kan er over meepraten: mijn zoontje huilde het eerste half jaar van zijn leven elke dag minimaal vijf uur per dag.

> Lees ook: Wat je nog niet wist voordat je zwanger werd.

Boos en verdrietig

Opmerkingen als ‘Ach, elke baby heeft een huiluurtje’ of ‘Tsja, hij moet wennen aan de wereld’: ik werd er niet alleen ontzettend boos van, maar ook intens verdrietig en heel onzeker. Want als zijn moeder zou ik dit toch aan moeten kunnen? Nee dus. Een huilbaby is gewoon loodzwaar voor de ouders.

Ik wil hier een aantal tips, ideeën en een mooie brief met je delen, die je misschien een beetje helpen, als jij nu met je handen in het haar en wallen tot op je knieën op internet aan het zoeken bent naar IETS wat je kunt doen. Let op: ik ben geen arts. Als je denkt dat er iets medisch mis is met je kindje, ga dan naar de dokter!

Dit zijn mijn tips:

  1. Wees niet eigenwijs en accepteer alle hulp die je kunt krijgen.

    Dit heb ik dus niet gedaan. Ik was het altijd gewend om heel zelfstandig te zijn, en mijn eigen boontjes te doppen. Daarom kon ik de hulp die mijn kraamhulp, ouders, schoonouders en zus aanboden vaak moeilijk accepteren. Maar echt: accepteer die oppas en ga naar bed.

  2. Sluit medische oorzaken uit.

    Het koste mij bezoekjes aan twee verschillende huisartsen en de huisartsenpost, maar uiteindelijk werd ik serieus genomen: er was dus wel écht iets aan de hand met mijn zoontje, waardoor hij extra veel huilde. Hij bleek verborgen reflux te hebben, waardoor zijn slokdarm ontzettend pijn deed. We kregen medicatie (Zantac), waarna het huilen langzaam maar zeker een stuk minder werd. Wat overbleef, was het huilen tussen 18.00 en 22.00: darmkrampjes.

  3. Laat je niet aanpraten dat je een postnatale depressie hebt, als je die niet hebt.

    Dat hebben alle zogenaamde ‘hulpverleners’ bij mij wel gedaan. ‘Meid, je hoeft je er niet voor te schamen hoor.’ Terwijl ik wíst dat ik gewoon zwaar oververmoeid was. Uiteindelijk hebben ze me te toch zover gekregen, dat ik naar een psychiater ben gegaan. Zijn conclusie was al vrij snel: je bent oververmoeid.
    Let op: het kan natuurlijk wel zo zijn dat je een postnatale depressie hebt. En dat is ook inderdaad niks om je voor te schamen. Maar als je een huilbaby hebt, kan het dus ook heel goed puur de vermoeidheid en de wanhoop zijn, waardoor je het echt even niet meer ziet zitten.

  4. Probeer ‘de pink’.

    Aan deze tip hebben wij veel gehad. Ons zoontje wilde geen speen, geen tuttel of iets anders waarmee hij zichzelf een beetje kon troosten. De gouden tip bleek uiteindelijk ‘de pink’. Het voelde in het begin een beetje raar, maar bij ons werd de baby alleen rustig als hij op een pink mocht sabbelen. Hield hij uren vol. We hadden er gerimpelde pinken van. Natuurlijk wel elke keer je handen wassen.

  5. Ga WEL naar buiten.

    Ik durfde nauwelijks nog naar buiten, in de maanden dat mijn zoontje meer leek te huilen dan dat hij het niet deed. Gevolg: ik zat constant binnen met een krijsende baby. Word je echt niet vrolijker van. Een vriendin sleepte me naar buiten. ‘Wij gaan op een terrasje koffie drinken. Dan huilt hij maar.’ Voor het eerst in weken zat ik buiten met een kop koffie. En je gelooft het niet: kindlief was tijdens de wandeling naar het café in slaap gevallen en tukte heerlijk door.

  6. Geloof dat het goed komt.

    Van mijn zus kreeg ik een brief met daarop alleen maar de woorden ‘Het komt goed’. Die brief heb ik vaak – huilend van wanhoop en tegelijkertijd ontroering – in mijn handen gehad. Langzaam maar zeker ging ik geloven dat er écht een tijd zou komen dat ook mijn kind ooit zou stoppen met al dat huilen.

  7. Lees het artikel ‘It will get better’.

    Het gaat niet over huilbaby’s, maar hoe de schrijfster duidelijk maakt dat ook jouw kleine hummeltje straks verandert in een kind waarmee je van alles kunt ondernemen, mee kunt kletsen en waar je alleen maar meer van gaat houden: het deed mij ontzettend goed. Misschien helpt het jou ook.

Lieve moeder of vader van een huilbaby, ik hoop dat je iets aan mijn tips hebt. En echt: het gaat over. Ook bij jullie. Echt waar.

Beeld: Stockfresh

Reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Ook leuk

Alleenstaande moeder

Een huis kopen als alleenstaande ouder: wat is belangrijk?

  • 1 jaar geleden
  • 3 minuten lezen
Blogs over kinderen en ouderschap

Vliegen met een zieke dreumes. Hebben wij weer!

  • 1 jaar geleden
  • 7 minuten lezen
Vakantie met kinderen

Goedkoop vliegen naar Curacao tips!

  • 1 jaar geleden
  • 4 minuten lezen