Waar ben je naar opzoek?

38 en ongewenst zwanger: “Ik hoopte op een spontane miskraam”

6 minuten lezen Sjoukje Dijkstra
38 en ongewenst zwanger: “Ik hoopte op een spontane miskraam”

Ze is 38 en heeft drie kinderen. Het had niet veel gescheeld of de jongste (11 maanden) was er nooit geweest. Deborah vertelt: “Ik was al bij de abortuskliniek. Daar wilden ze me wel direct behandelen, terwijl ik daar kwam voor oriëntatie. Ze brachten het ook heel luchtig: ik kon nog wel even de abortuspil nemen. Alsof ik mijn nagels zou laten lakken.”

Deborah zal haar verhaal vertellen bij de Mars voor het Leven op 9 december in Den Haag. Momenteel is haar derde spruit, Eden, bijna 11 maanden. “Als ik dan nu zo kijk naar mijn dochtertje… Ze kruipt lekker rond, maakt al haar eerste stapjes. Dan kan ik me niet voorstellen dat ik heb overwogen om haar überhaupt niet geboren te laten worden. Het is ook zo’n pijnlijke gedachte. Keer op keer denk ik ook weer: God vergeef me, terwijl ik best weet dat God me dat al lang heeft vergeven. Het is ook echt een heel vrolijk meisje! Wow, dat zou ik niet willen missen! Voor mij is zij de kers op de taart. Ik heb nu een mooi drietal. Wat mij betreft is het compleet!”

Lees ook: Dit is wat abortusklinieken liever verzwijgen

Ze lacht als ze dat zegt: “Dat dacht ik dus ook na mijn eerste. Hij is inmiddels 14. Na hem kwam er nog een dochter en zei ik dat het genoeg was. Zij is inmiddels 9.” Haar oudste kinderen vertelde ze het pas laat dat ze in verwachting was. “Alleen mijn ex en ik wisten van de zwangerschap af. Als ik terugkijk, nu ik het erover heb, kan ik me niet voorstellen hoe eenzaam ik me heb gevoeld in die tijd. Heel heftig!”

“Ik wou echt een abortus!”

Ze had die tijd nodig om na te denken. Ook al had ze eigenlijk al een besluit genomen. Toen ze bij de abortuskliniek was, werd er een echo gemaakt om te zien hoe ver ze was. “Dat was voor het eerst dat ik mijn dochter zag. Dat maakte het wel heel moeilijk, want ik was op dat moment vrij standvastig om abortus te doen. Ik was er wel over uit, dacht ik. Toen ik de echo zag, realiseerde ik mij: dit is echt! Uiteindelijk gaat dit uitgroeien tot een zoon of een dochter. Ik ben toen naar huis gegaan, waar de echte strijd begon. Moet ik het wel doen niet doen? Ik heb alle voors en tegens op papier gezet. Verder heb ik ook veel opgezocht over abortus. Zo kwam ik terecht bij Schreeuw om leven.”

“Ik dacht dat ik veel zou verliezen met dit kindje, maar heb er veel voor terug gekregen”

Wat Schreeuw om Leven was, wist ze op dat moment nog helemaal niet. Ik dacht: “Zij gaan me helpen. Zij kunnen me begeleiden naar een abortus toe. Ik heb nooit geweten dat het een bijbel georiënteerde organisatie was. Uiteindelijk heeft Schreeuw om Leven mij zo goed geholpen. Via Erishulp.nl maak ik nog steeds gebruik van het sponsorplan. Dankzij dit plan krijg ik gedurende het eerste levensjaar van Eden financiële steun. Dat heeft mij echt geholpen. Ook heb ik via hun een buddy gekregen. Die komt een keer per maand langs. Het is heel apart”, meent ze. “Ik dacht dat ik heel veel zou verliezen met dit kindje, maar ik heb er juist heel veel voor terug gekregen. Mijn eigenwaarde is ook enorm gestegen. Ook dankzij de warme contacten met Schreeuw om Leven, met mijn buddy. Er zijn zoveel nieuwe mensen in mijn leven gekomen, waar ik veel waarde aan hecht.” Een van de redenen voor Deborah om haar verhaal te willen vertellen, is om andere vrouwen in soortgelijke situaties te laten weten dat er hulp is. “Zelf wist ik het niet, en kwam ik dus eigenlijk als in een wonder uit bij Schreeuw om Leven.”

Het maken van de overweging om toch te kiezen voor het leven, was heel zwaar voor Deborah. Ze zegt: “Ik dacht ook: als ik nu zwangerschap afbreek, dan doe ik dat bewust. Ik was inmiddels 38. Kan je dit nou nog doen? Het was ook heel onwerkelijk dat ik die keuze moest maken als moeder van twee kinderen. Uiteindelijk heb ik besloten het niet af te breken, maar te bidden op een wonder dat het spontaan zou gebeuren.”

Lees ook: Het was een gewone dag…

Deborah is ervan overtuigd dat God haar heeft geleid naar Schreeuw om Leven. Ze vertelt: “Toen ik ben bevallen, was Eden echt welkom. Gedurende de zwangerschap was dat niet vanzelfsprekend.” Ook bij het maken van de keuze: abortus of niet, speelde Deborah’s christelijke achtergrond een rol. “Je weet in je hart dat God het niet wil, want God geeft het leven, en neemt leven. Dat mogen wij niet bepalen. Dat was wel een strijd voor mij. Dat vond ik heel moeilijk. Voor mij ook mede reden om het dus uiteindelijk niet te doen, maar wel bad ik tot God om de zwangerschap af te breken. Ik was daarvoor zelfs aan het vasten. Help mij! Zo wanhopig was ik. Ik bad op een wonder. Uiteindelijk was Schreeuw om Leven dan dat wonder waar ik om bad.”

“Het is niet te beschrijven hoe dom ik mij heb gevoeld”

Toen Deborah een maand of drie á vier zwanger was, moest ze het echt gaan vertellen. “Dat was een hele zware tijd. Los van de abortus, ongehuwd zwanger zijn als gelovige, dat is al net zo heftig. Je zit met schaamte. Je gaat je toch afvragen: dan heeft iedereen weer een mening. Het is natuurlijk ook nog de derde. Als je dat nog overkomt op je 38ste. Het is niet te beschrijven hoe dom ik mij heb gevoeld. Ik heb mezelf goed de grond in heb gepraat. Op het werk reageerden ze allemaal heel positief, als: wat een cadeautje, wat een verrassing. Ik beaamde dat dan, maar in mijn hart voelde ik dat niet zo. Als ze zeiden gefeliciteerd, antwoordde ik: Wat leuk, dankjewel. Dan moest ik echt mijn best doen om daar positief op te reageren. Ik heb echt geleefd in een soort schaduw in die tijd. Ik was niet helemaal mijzelf.” Toch had Deborah ondanks haar schaamte veel steun aan haar geloof: “Ik heb heel veel uit het geloof gehaald tijdens de zwangerschap. Ik heb dat zelfs nog nooit zo ervaren als in periode van de zwangerschap: de liefde van Jezus was zo diep voelbaar.”

Happy mama

Gelukkig voor Deborah kon ze uiteindelijk nog genieten van de zwangerschap. “Ik heb mijn rust pas gevonden toen ik zeven maanden zwanger was. Ik bedacht toen: Dit ga ik misschien nooit meer meemaken. Over twee maanden ga ik bevallen, en dan heb ik niet genoten. Toen ben ik ook echt bezig geweest met haar te accepteren. Het geloof heeft veel steun gegeven daarin. Op dat moment ben ik ook begonnen met de aanschaf babyspulletjes en namen bedenken. Eigenlijk wist ik de naam al, zodra ik wist dat het een meisje zou worden. Dat ik op dat moment zo bewust bezig ging, is achteraf gezien goede keuze geweest. Ik heb mijn dochter daardoor letterlijk en figuurlijk – in mijn hart – omarmd, toen ze geboren werd.” Op het moment is Deborah een happy mama met drie kinderen. Ze zegt: “Het is nog steeds niet gemakkelijk, want ik ben een eenoudergezin. Voor mij ook de reden dat ik abortus overwoog. Nu kan ik me niet anders voorstellen: we zijn een gezin met drie kinderen. Daarvan heb ik nooit durven dromen, en toch is het zo. Ik ben gelukkig.”

Bron beeld: Pixabay

Reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Ook leuk

Alleenstaande moeder

Een huis kopen als alleenstaande ouder: wat is belangrijk?

  • 1 jaar geleden
  • 3 minuten lezen
Blogs over kinderen en ouderschap

Vliegen met een zieke dreumes. Hebben wij weer!

  • 1 jaar geleden
  • 7 minuten lezen
Vakantie met kinderen

Goedkoop vliegen naar Curacao tips!

  • 1 jaar geleden
  • 4 minuten lezen