Waar ben je naar opzoek?

Wanneer je van je roze wolk bent gevallen…

4 minuten lezen denise Denise Meijer
Wanneer je van je roze wolk bent gevallen…

Geestelijke problemen na een bevalling zijn een veelvoorkomend probleem. Depressies, angststoornissen en zelfs psychoses zijn dingen die vrouwen, postpartum kunnen ondervinden. Gelukkig wordt dit vandaag de dag erkent en sneller herkent. Maar het blijkt ergens toch nog een taboe te zijn. Het is iets waar je jezelf vandaag de dag blijkbaar nog steeds voor moet schamen… Maar dat moet je niet doen. Er zijn veel vrouwen waarbij geen roze wolk te bekennen is.

Tussen de oren

Dit belemmert veel vrouwen in het zoeken van de juiste hulp. Hulp die ze juist nodig hebben op dat moment. Zelfs praten over waar ze last van hebben kan al een obstakel zijn waar veel dames zich niet aan wagen. Met alle gevolgen van dien. “Wat men niet ziet.. dat is er niet,” zeggen ze wel eens. Al doelen de meeste dan op een stapel stof onder het bankstel. Maar dit gaat ook op voor elk van deze complicaties die na de bevalling voor kunnen komen. Iets wat voor onbegrip kan zorgen, want hoe beschrijf je een ziekte waarbij je lichamelijk gezond bent? Maar toch veel last van kan ondervinden….

Lees ook: De ‘romantiek’ van een kraamweek

Paniek!

In mijn geval speelde er, tijdens mijn laatste –en tevens heftigste- fase (tot nu toe, even afkloppen!), meerdere factoren mee die een paniekstoornis in de hand hebben gewerkt.

  1. Als eerste speelde erfelijkheid een grote rol. Noem het een familiekwaaltje maar bijna iedereen aan mijn moeders kant van de familie is bekend met de term hyperventilatie en paniekaanvallen.
  2. De tweede factor is, zoals de dokter het mooi omschrijft, hormonale disbalans en mijn geestelijk reactie hierop.
  3. De derde, meest voornaamste oorzaak heeft te maken met het overlijden van mijn oudste zoontje. Iets wat ik, tot na de geboorte van mijn jongste, nooit op de juiste manier had verwerkt. Ook al had ik ook tijdens deze periode wel degelijk professionele hulp gezocht voor ‘mijn probleem’.

Net bevallen en uitgeput

De eerste aanval kan ik me nog goed herinneren. Ik lag in het ziekenhuis, na de keizersnede. Naast mij lag mijn gezonde, jongste knul. Ik was dolverliefd, maar bovenal: uitgeput! Moe van de stress die ik in de zwangerschap had doorgemaakt, moe van de 16 uur durende weeën, moe van mijn tweede spoedkeizersnede en moe omdat ik zeker al vier dagen niet normaal had kunnen slapen.

Mijn moeder was mijn ‘anker’ om het even zo te stellen. Mijn veiligheid. Als zij zei dat er niets aan de hand was, dan kon ik een beetje kalmeren. En aanvankelijk zocht ik niet veel achter deze aanval. Het probleem begon tot mij door te dringen toen de ‘episodes’ acht weken postpartum in intensiteit begonnen toe te nemen.

Lees ook: Weet wat je kunt verwachten van de kraamweek deel 1

Lees ook: Weet wat je kunt verwachten van de kraamweek deel 2

Mama vs kluizenaar

Ik reed niet meer over de snelweg, durfde niet meer naar de supermarkt, naar de bioscoop en ik kwam zelfs op het punt dat simpele dagjes uit niet eens meer tot een vanzelfsprekende optie behoorde.

De angst om het bewustzijn te verliezen was het grootste euvel. Het feit dat er een klein mensje compleet afhankelijk was van mij, speelde natuurlijk ook mee. Ik wilde 24 uur per dag complete controle over mijn omgeving, over mijn lichaam en het besef dat dit niet altijd mogelijk was zorgde voor paniek. Ik zat vast in een vicieuze cirkel, waarin ik geen moment kon ontspannen en lichamelijke klachten kreeg, omdat mijn lichaam in een constante overdrive zat. Van die lichamelijke klachten raakte ik bang en startte met hyperventileren. Wat de angst weer genoeg voer gaf om de hele dag van de leg te zijn.

Ik voelde me gespannen, vermoeid, prikkelbaar en bovenal onwijs schuldig omdat ik mijn ogen niet de moeder kon zijn zoals mezelf graag had gezien en dat voor zeker twee jaar lang.

Voor afspraken met kennissen verzon ik smoesjes, omdat ik niet alleen de weg of durfde en naar de kinderboerderij gaan, 5 minuten bij mijn huis vandaan, daar moest ik niet eens aan denken!

Lees ook: Het Monster dat een postnatale depressie heet…

Mama is back!

Na twee jaar en met professionele hulp, kon ik zeggen dat ‘ik’ weer terug begon te komen. Ik leerde weer genieten van het leven en van alle tijd die ik doorbracht met mijn kind. Dat vond ik het allerbelangrijkste! Zonder dat alles overschaduwt werd door die constante aanwezige angst dat er wat ‘fout kon gaan’.

Ik leerde kracht te putten uit mijn overwinningen en mezelf minder te zien als een falende moeder en een mislukking als persoon. Ik heb het geluk gehad dat ik, in mijn naaste omgeving, veel begrip heb gekregen voor wat ik doormaakte. Dat ik veel kon praten over wat mij mankeerde. Echter weten, tot op de dag vandaag, nog weinig mensen niet waarom ik plotseling afspraken afbelde, of niets meer van me liet horen op de dag van een playdate.

Nu, 3,5 jaar later, ben ik ‘zo goed als de oude’. Hoewel ik altijd een beetje last zal blijven houden van mijn psychische defect 😉 om het zo maar even te noemen. Maar ik zie het zo: de ene moeder heeft last van hoofdpijn of een stramme rug, ik heb een paniekstoornis. En nee, ik schaam me niet. Iets wat niemand met een dergelijk probleem zou moeten doen. Hoewel je er geen pleister op kan plakken om het beter te maken, het maakt het niet minder ‘echt’ of slecht. Het maakt je ook maar een mens…

Heb jij iets soortgelijks ook meegemaakt of nooit een roze wolk gekend? Deel je verhaal met alle andere moeders!

Photo by Kat Jayne from Pexels

Denise Meijer

Hoi! Ik ben Denise. Freelance tekstschrijver, blogger bij Love2BeMama (al jaren!), auteur van mijn eigen ‘Dirty Novel’, moeder van een Engeltje, een Bengeltje en een Prinses. Zelfstandig huismanager en eigenaresse van Tekstbureau Het Pennetje. Sarcast, optimist, eigenwijs en humorist. Schrijft graag vunzige tekstjes en ik heb een ‘no-nonsense’ mentaliteit. Ook schrijf ik graag over het echte moederschap: ongecensureerd en zonder filter!

Reacties
  • Karin zei

    Mooi geschreven en deels erg herkenbaar.
    Bij mij ging het paar weken na de bevalling mis. Uiteindelijk hulp gezocht en diagnose ptss gekregen (post traumatisch stress syndroom). Ja flink wat heftige behandelingen zitten deze er nu bijna op en voel ik me al zoveel beter! Ben er nog niet maar zie weer ‘licht’ aan t einde van de tunnel.
    Wat een (te) heftige bevalling al niet met je kan doen… Had me nooit bedacht dat het zo zou lopen.
    Onbegrip…. vind ik erg lastig mee om te gaan. Er zou veel meer bekendheid en hierdoor begrip moeten komen voor de mama’s waarbij het allemaal niet zo vanzelfsprekend gaat. Dus dank voor dit eerlijke en krachtige verhaal!

  • Sanne zei

    Na een spannende zwangerschap, ivm met een grote cyste, werd het na 50 uur weeën en een ruggenprik (die alleen maar links werkte) een spoedkeizersnee. Grote operatie onder narcose, waarbij 1 eierstok en eileider zijn verwijderd en een litteken van boven mijn navel tot bijna helemaal naar beneden. Dochterlief had last van de narcose en ik heb haar pas na 6 uur kunnen zien ivm dat ik niet goed bijkwam en de pijnstillers hun werk niet deden (ik voelde de complete wond toen ik wakker werd).

    Toen we na 4 dagen naar huis mochten, werd er bij dochterlief een ernstige hartafwijking ontdekt, die ze bij de 20 weken echo blijkbaar gemist hadden. Vanaf toen wekelijks naar de kinderarts, geregeld naar de cardioloog en ze mocht steeds minder drinken bij mij om haar krachten te sparen. Uiteindelijk met 6 weken is ze opgenomen in het ziekenhuis en na 3 weken vervoerd naar het WKZ waar ze haar openhartoperatie heeft gehad. Tot die tijd heb ik dag en nacht elke 3 uur gekolfd, met als kroon op mijn “werk” een dochter die 3 dagen na haar operatie weer volledig bij mij ging drinken.
    Eenmaal thuis is ze nog een aantal weken van slag geweest van alles en gilde ze het uit als we haar in bad deden of zelfs maar haar romperknoopje open maakten. Langzaam maar zeker werd ze steeds stabieler en vrolijker en toen we vanaf 4 maanden met bijvoeding begonnen begon ze eindelijk met haar groeispurtje.

    Nu is ze 8 maanden en doet ze het super. Qua ontwikkeling loopt ze zelfs voor en ze zegt de hele dag door “mama”.
    Ik denk dat ik sinds kort alsnog op mijn roze wolk ben beland..!

  • Goed dat je hier meer aandacht voor genereert, die schaamte die veel vrouwen voelen is zo onnodig en het helpt om te weten dat ze niet de enigen zijn die hier last van hebben (gehad).

    Groetjes, Vivienne
    http://www.bloom-magazine.nl/mensen/heftig-nienke-verloor-haar-dochtertje-aan-wiegendood/

  • Suzanne zei

    Hoi Denise,
    er zijn nog een paar andere zaken die een post natale depressie in de hand kunnen werken. Als na een zware (kan ook een hele snelle) bevalling het heiligbeen in de ‘uitdrijfstand’ blijft staan komt er veel spanning op de vliezen te staan die het centraal zenuwstelsel en de hersenen omhullen. In de schedel hechten deze vliezen aan bij de hypofyse en bij het bekken via het heiligbeen aan het staartbeentje. Verlies aan dynamiek op dit systeem kan een (hormonale) dysbalans doen ontstaan.
    Ook kan een dysbalans ontstaan na een keizersnede. Bij een vaginale bevalling maakt het lichaam zelf een hormoon ‘switch’ na geboorte van baby en placenta. Dit wordt door het aanleggen van het kindje nog eens extra gestimuleerd. Tijdens de keizersnede worden de baby en de placenta manueel uit de baarmoeder gehaald, waardoor deze ‘switch’ moeilijker plaatsvindt. Gevolg kan zijn dat de moeder langer in de fase van kraamtranen blijft hangen.
    Wanneer er hiervan sprake is kan osteopathie een uitkomst bieden. Door het herstellen van de dynamiek van de betreffende weefsels, kan het zelfregulerende mechanisme van het lichaam de balans weer herstellen en voel je je ook weer beter.
    Hartelijke groet, Suzanne Koenen

  • Meertje zei

    Ik heb zelf die ‘onbekende’ post partum psychose doorgemaakt. Mensen denken vaak als ik het vertel aan een postnatale depressie maar dit is het tegenovergestelde eigenlijk cru gezegd. Helaas is er dus weinig bekend over deze vorm die in het kraambed optreed, ookwel kraambedpsychose genoemd. Ooit ga ik er een boek over schrijven met ervaringen en tips en hoop dat vrouwen dit als steuntje kunnen gebruiken. Het is de zwartste bladzijde uit mijn leven maar ook erg leerzaam geweest en uiteindelijk zijn we er goed uitgekomen en ben ik nu bijna uitgerekend van de 2e!

  • Denies…….RESPECT voor jouw onwijs mooi en duidelijk geschreven stuk !!!!!! En ; Bedankt ! Maakt ons andere moeders met deze klachten voelen dat “we” niet alleen zijn. Goed gedaan wijffie, je bent ècht een hele goede schrijfster ! X

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Ook leuk

Alleenstaande moeder

Een huis kopen als alleenstaande ouder: wat is belangrijk?

  • 1 jaar geleden
  • 3 minuten lezen
Blogs over kinderen en ouderschap

Vliegen met een zieke dreumes. Hebben wij weer!

  • 1 jaar geleden
  • 7 minuten lezen
Vakantie met kinderen

Goedkoop vliegen naar Curacao tips!

  • 1 jaar geleden
  • 4 minuten lezen