Top 4 schuldgevoelens bij moeders
Denise Meijer
Alle moeders hebben één ding gemeen, namelijk: Een chronisch schuldgevoel. Het kan namelijk altijd beter, gezonder, vroeger, of later.
Irritant? Ja!
Maar wees gerust: Met jou, zijn er honderden (dan wel duizenden, of zelfs miljoenen) vrouwen die hetzelfde knagende gevoel ervaren en er heilig van overtuigd zijn dat ze het eerstvolgende, emotioneel of lichamelijk beschadigde kind op de wereld hebben gezet.
Maar waar voelen wij moeders ons nou zoal schuldig over? Ik heb de meest voorkomende knagende momenten van mijzelf, voor jou op een rijtje gezet en zo kwam ik tot de conclusie: Ik ben vast niet alleen!
1. Het eten
Teveel, te weinig, te ongezond. Er zijn meerdere redenen waarom je jezelf schuldig kan voelen over de eetgewoonten van jouw kind. Iets waardoor het nuttigen van een maaltijd een frustrerende bezigheid kan worden en de pedagogisch verantwoorde oplossingen er wel eens bij inschieten (lees: chanteren met een toetje is dus FOUT, maar ik maak mezelf er elke avond weer schuldig aan). Ik weiger overigens om twee maaltijden in elkaar te flansen, omdat mijn zoon momenteel ‘proefangst’ heeft. Maar raad eens? Daar voel ik mezelf dus ook weer schuldig over!
2. In het sopje gaar laten koken
Elke moeder met een peuter herkent dit waarschijnlijk wel. Soms heb ik er namelijk gewoon niet de energie, dan wel wilskracht voor om een verhelderende dialoog aan te gaan met mijn kind.
Lees:
“Wat wil je nou schat?”
“Een koekjeeee!!!”
“Nee, eerst een boterham.”
“Koekjeeeeee!!!”
“Je moet eerst je boterhammetje opeten, anders wordt je nooit groot en sterk.”
“Koekjeeeee!!!”
Nouja, je snapt denk ik wel waarom. Maar als ik dan tegen het betraande, snotterige en intens gekwetste hoofdje aankijk, breek ik toch een beetje van binnen. Al weet ik best dat mijn vonnis, uitgesproken is voor zijn eigen bestwil. Een huilend kind werkt direct op je moedergevoel. Daar kunnen we niets aan doen.
3. Aandacht
Ik kan nu wel een heel verhaal neer kalken over hoe we moeders zijn, maar daarentegen ook nog ‘onszelf’, maar de waarheid? Hoe hard we ook proberen om ‘onze eigen ik’ levend te houden… Deze sterft op het moment dat je je kind in de armen krijgt. Het resultaat? In mijn belevingswereld geef ik mijn namelijk kind NOOIT genoeg aandacht. Elke minuut besteed aan mijzelf, dat is ergens een minuut die ik had kunnen besteden aan de kleine spruit. Zelfs al ben ik me er van bewust dat hij echt geen aandacht tekort komt, hoor.
En nee, het is geen schande om aan jezelf te denken, aandacht aan je werk te besteden of wel eens: “Nee,” te zeggen als je kind aan je arm hangt. Dat wil echter niet betekenen dat je jezelf er niet schuldig over kan voelen. Ik in ieder geval wel.
4. Geduld
Moeder zijn gaat gepaard met Engelengeduld, maar soms… Heel soms. Blijk ik ook maar een mens en is verlies ik mijn ‘cool’ voor een paar seconden, om mezelf er daarna uren, of zelfs dagenlang schuldig over te voelen (natuurlijk!).
Nu ik zo bezig ben met deze blog, kom ik er achter dat er eigenlijk ontelbare dingen zijn waar ik mezelf schuldig over kan voelen…
En dat is waar de schoen wringt! Horen dit geen ontelbare zaken te zijn waar we trots op mogen wezen?
Zonder gemor en zonder gemaar, want hoewel het niet allemaal volgens het ‘boekje’ gaat. We handelen allemaal vanuit één oogpunt. Namelijk: Het geluk en welzijn van onze kinderen en dat? Dat is in mijn ogen al meer dan een dikke pluim waard!
Ik ben best een goede moeder, verdorie!