Strippen is de hel! Nooit meer voor mij dus…!
“Moet je nu huilen?” vroeg de verloskundige, nadat ze mij net de meest helse pijnen op aarde had bezorgd. Strippen. Jawel. Niet de leuke variant, waarbij je je kleertjes verleidelijk uittrekt voor je lief, maar gewoon: van de baarmoedermond.
Ik vergeet het nooit weer. Nooit. Het werd me aangeraden nadat ik al op week 41 zat. Ik dacht: “Ach, waarom ook niet?” En ging vol goede moed naar mijn afspraak, met inmiddels platvoeten waar je u tegen zegt, opgezet door het vocht dat ik vasthield. Toch, ik voelde me goed, totdat ze aan de poging tot het strippen begon.
Lees ook: Eerlijke mama: wat is bevallen toch eigenlijk verrot
Poging tot strippen
Even dacht ik dat ik kinderachtig was. Even dacht ik dat ik misschien kleinzielig was, maar die pijn. Niet te beschrijven. Ik weet nog dat ik op dat moment dacht: “Als bevallen nog erger is, dan weet ik niet of ik dat kan doen.” De teleurstelling was in ieder geval groot, want ondanks dat ik me zo goed voelde en genoot van het leven in mijn buik, was ik er eigenlijk wel klaar voor om dochterlief te ontmoeten. Dat er na deze poging tot strippen niks zou gaan rommelen, zoveel was mij wel duidelijk. Een illusie armer, en een pijnlijke ervaring later, zat ik later in de auto.
Daar op de parkeerplaats voor de huisartsenpost, barstte ik in huilen uit.
Fout van de verloskundige
Achteraf it is safe to say dat de verloskundige bij mij een fout heeft begaan. Ik wist het niet, maar het schijnt dat je dus alleen een poging tot strippen kunt ondernemen, wanneer je al wat ontsluiting hebt. Al is het maar een centimeter. Dat was bij mij dus NIET het geval. In tegendeel zelfs. Mijn baarmoedermond lag een stukje naar boven, en zat gewoon pot dicht! 😱
Nee, het gaat best…
De verloskundige had dat direct kunnen voelen, en had ook direct moeten ophouden met deze marteling. Maar nee, ze ging nog even door. Onderwijl vragend: “Gaat het?” Om mij dus daarna doodleuk de vraag te stellen of ik nu aan het huilen was. “Nee”, knikte ik manmoedig door de tranen heen, die ik uit alle macht weg slikte. “Nee, nee. Het gaat….”
Lees ook: Drie keer bevallen met een medische indicatie: mijn ervaring
Dit had ze kunnen weten…
Kon ik ff een stap terug doen in het verleden, dan had ik haar met alle liefde gezegd hoe ik me daadwerkelijk voelde. “Ja, domme doos. Ik jank. Dat heb jij gedaan, omdat je dus 0,0 kennis en kunde in je donder hebt. Anders had je dit kunnen weten.” Voor lange tijd heb ik gedacht dat het aan mij lag. Dat ik misschien niet bikkel genoeg was geweest…
Gezonde dochter ❤️
Tot ik dus van iemand hoorde: “Ja, maar een dichte baarmoedermond kun je helemaal niet strippen.” Ik wist niet wat ik hoorde! Goed dat het al weer enige tijd na de daad in kwestie was. Anders had ik zeker een klacht ingediend. Een week later beviel ik van een gezonde en mooie dochter.
De pijn vergeet ik nooit!
De bevalling was heftig, mede doordat het ook maar niet op gang kwam. 19 uur deed ik erover. Uiteindelijk kwam dochterlief op de wereld met een spoedkeizersnede. Onze mooie lieve dochter. Het is waar wat ze zeggen: dat de liefde overweldigend is, MAAR de pijn van zowel het strippen als de bevalling?
Die vergeet ik NOOIT, maar dan ook NOOIT meer.
Bron hoofdafbeelding: Pixabay