Waar ben je naar opzoek?

Moeder en ziek zijn; hoe ga je daarmee om?

5 minuten lezen melissa_bergsma Melissa Bergsma
Moeder en ziek zijn; hoe ga je daarmee om?

Het is mei vorig jaar. We gingen een wensballon halen voor m’n overleden moeder. Elk jaar doen we dit op ‘speciale dagen’. Het was Bevrijdingsdag dus mega druk. Met de kinderen stond ik netjes met de auto te wachten op de parkeerplaats. Het viel mij op dat iedereen aan het wijzen was. Er was ook een man. Hij zei op een dreigende en niet vriendelijke toon dat ik aan de kant moest gaan en ik zette in een reflex de auto in zijn achteruit… Toen gebeurde het; een knal. Vanuit een ander parkeervak was er een vrouw ook naar achteren gaan rijden en ik zat er tegenaan. En nu zit ik thuis… Moeder en ziek zijn; hoe ga je daarmee om?

Aanrijding

Het eerste waar ik aan dacht waren de kinderen maar gelukkig bleven zij heel rustig en hebben we er niets aan overgehouden. De auto was beschadigd maar niet heel erg. Met de tegenpartij heb ik alles geregeld en ben ik naar huis gegaan. Zonder wensballon maar wel met bloemen. Al met al viel het mee; of toch niet?

Toen ik eenmaal thuis was begon het; hoofdpijn, last van mijn nek, rug en linkerarm. Een whiplash met uitstralende pijn. Daar ben ik mooi klaar mee. Ik heb een gezin en mijn kinderen moeten eten dus ik kan niet thuis blijven. In die tijd heb ik gewoon doorgewerkt, ging ik elke week trouw naar de fysio en nam ik elke dag een lading medicatie. Als vrouw voel je blijkbaar een soort drang; niet toegeven aan pijn maar iedereen in je omgeving tevreden houden. 

Pijn maar ik moest door

Als ze vroegen of ik een dagje extra wilde werken dan deed ik dat er gewoon bij. Ook nog een extra koopavond draaien? Geen probleem! Overdag deed ik wat ik moest doen maar ‘s avonds lag ik ka-pot op de bank en ging ik gelijk met de kinderen naar bed. Die ene dag in het weekend dat ik vrij was wilde ik een leuke mama zijn en dingen met de kinderen ondernemen. 

In mijn omgeving begon het ook op te vallen en er werd regelmatig tegen mij gezegd dat het zo niet ging. Ik moest denken aan mijzelf en mijn kinderen. Ze hebben alleen mij en als ik niet gezond ben hebben ze niks aan mij. Dat kwam wel binnen en toen realiseerde ik mij dat het echt niet meer ging.

Het ging niet meer…

Een jaar lang ben ik zo doorgegaan… Toen was mijn lichaam op en kon ik niet meer. Afgelopen zomer ben ik ingestort. De pijn werd zo erg dat ik er zelfs van moest overgeven. Het ‘gewoon’ naar mijn werk gaan ging niet meer. Ik was moeder en ziek…

Omdat het om klachten na een ongeluk gaat is er een heel team bij betrokken. Op een dag belde ik mijn arbeidsdeskundige en in overleg met mijn letselschade advocaat moest ik de ziektewet ingaan. Het werd tijd dat ik aan mijzelf ging werken en naar mijn lichaam ging luisteren. 

Ik heb vervanging geregeld op mijn werk en ben met veel tegenzin naar huis gegaan. Vanaf toen was het mis. Ik kon niet meer lopen, slapen en de pijn was ondragelijk. Twee keer per week moest ik revalideren in Assen. De pijn gaat helaas nooit meer over; ik moet er mee leren leven en vooral mee leren omgaan.

Revalideren

Dat was pittig: twee keer per week naar Assen, intensief trainen en dan ook nog het huishouden en de kinderen. Maar ik had het er voor over. Ik wilde ‘sterker’ worden..

Na vijf weken revalideren in Assen wilde ik, op een zondag, opstaan van de bank maar ineens kon ik niet meer lopen. Ik had vreselijke steken in mijn onderrug en die trokken door naar mijn been. Na een half uur was de ergste pijn over. Ik trok m’n linkerbeen van de bank, zette hem naast m’n rechterbeen op de grond, en zo trok ik mezelf omhoog. Nu ik stond dacht ik dat het lopen ook wel zou gaan. Van de bank naar bed lopen kon ik prima. 

De volgende dag bleef het maar zeuren en tintelen. Ik ging naar de huisarts waar ze mij vertelde dat ik zenuwpijn had. Ze geven je daar liever niks voor want deze medicatie is heel erg zwaar. Met Tramadol werd ik naar huis gestuurd om het een week aan te kijken.

Zware medicatie

Afgelopen maandag heb ik, na een heel weekend niet slapen van de pijn, huilend mijn huisarts opgebeld. Dit kan zo niet meer. Ik moet iets hebben zodat de pijn minder wordt! 

De assistente ging overleggen met de huisarts en ik moest in de middag terugbellen. Zo gezegd zo gedaan; die zware medicatie heb ik nu gekregen! Bepaalde prikkels in je hersenen worden ermee uitgeschakeld zodat je de zenuwpijn niet voelt. Mensen met epilepsie krijgen deze medicatie ook. 

Helaas mocht ik met deze medicatie een week niet autorijden. Ik vroeg mij wel hardop af hoe ik dat moest doen. De kinderen moeten naar school en naar spot! Gelukkig heb ik een hele lieve gastouder die meteen aanbood om te helpen. En zo is alles dus geregeld. Ondanks dat ik heel blij ben met de hulp voel ik mij wel schuldig. Ik wil niet afhankelijk zijn en ik wil alles zelf kunnen doen. 

Lees ook: Melissa is een jonge moeder van 4 kinderen en komt bloggen!

Moeder en ziek zijn = hulp vragen

Hoe doen andere moeders dit toch als ze even ‘uitgeschakeld’ zijn? En waarom voelen wij mama’s de drang om alles alleen te willen doen? Dat we moeten werken, de kinderen er goed bij moeten lopen en het huis aan kant moet zijn. De wasmand moet leeg en oh ja, in het weekend moeten we de kinderen ook nog vermaken en leuke dingen met ze doen.

Voor nu, mijn kindjes zijn gehaald door de gastouder (een vrouw uit duizenden!) en ik, ik heb deze blog getypt. Nu ga ik dus maar heerlijk Netflixen en heel veel series op Videoland kijken. Het is zo tegen mijn principes maar voor nu zit er niks anders op…

Melissa Bergsma

Ik ben Melissa, 30 jaar en mama van 4 prachtige kinderen. Sinds mijn ongeluk ben ik verplicht thuis terwijl ik altijd een drukke baan had. Dat was dus even omschakelen. Ik probeer positief in het leven te staan na alles wat ik heb meegemaakt en zal jullie meenemen in mijn dagelijkse dingen.

Reacties
  • Sonja zei

    Wat een verhaal Melissa, hopen dat het snel de goede kant op gaat en de pijn dragelijker word. Gelukkig heb jij schatten van kids die jou overal mee helpen.

  • Jannie zei

    Zo heb ik jaren rondgelopen met een hernia, werd niet serieus genomen door de artsen. Dus geen scan gehad. Kon niet meer zelf voor mijn dochter zorgen. Mijn zus en man en buren hebben ervoor gezorgd dat zij alles kon blijven doen. Voor mij voelde het gewoon alsof zij mijn leven leiden omdat ik niks meer kon. Dit heeft zo’n 4 jaar lang geduurd

    Vorig jaar was echt een rampenjaar. Lag constant plat kon niks meer voor dagen, weken. Ging het weer even goed ging ik er vol tegenaan om vervolgens weer dagen plat te liggen. Kreeg telkens zwaardere medicijnen.

    De laatste keer dat ik naar huisarts ging ben ik kruipend binnengekomen. En werd eindelijk serieus genomen. Kreeg eindelijk de scan en er zat dus een flinke hernia onder in mijn rug. Tussen uitslag scan en operatie zat 2 weken. Dat ging ineens zo snel. De reden waarom ik niet sneller geholpen werd ik had a specifieke klachten wat dus klachten zijn die niet hernia gerelateerd zijn ‍♀️

    Nu bijna een jaar later. En ik kan alles weer en mag eindelijk weer moeder zijn. Af en toe nog wel wat pijn maar met veel trainen en bewegen kan ik het onder controle houden.

  • Maaike zei

    Oef, wat herkenbaar! Ik ook te lang doorgegaan, en uiteindelijk ook een revalidatie traject gedaan. Daar het woordje ‘moet’ proberen te verminderen.
    Dat redt mij nog wel eens… ik moet niks! Ik mag of wil, maar het moet niet.

  • Saskia zei

    Hoi Melissa,
    Hoe herkenbaar. Ik zou graag met je in contact komen om ervaringen uit te wisselen. Ik ben ook alleenstaande moeder van 2 Kids, en kamp met een burnout.
    Groetjes Saskia

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Ook leuk

Alleenstaande moeder

Alleenstaande moeder fulltime werken tips

  • 4 maanden geleden
  • 4 minuten lezen
Wonen op Curacao

Emigreren naar buitenland met kinderen tips

  • 7 maanden geleden
  • 5 minuten lezen
Alleenstaande moeder

Alleenstaande ouder toeslag 2024

  • 7 maanden geleden
  • 4 minuten lezen