Moeder en ziek zijn; hoe ga je daarmee om?
Melissa Bergsma
Het is mei vorig jaar. We gingen een wensballon halen voor m’n overleden moeder. Elk jaar doen we dit op ‘speciale dagen’. Het was Bevrijdingsdag dus mega druk. Met de kinderen stond ik netjes met de auto te wachten op de parkeerplaats. Het viel mij op dat iedereen aan het wijzen was. Er was ook een man. Hij zei op een dreigende en niet vriendelijke toon dat ik aan de kant moest gaan en ik zette in een reflex de auto in zijn achteruit… Toen gebeurde het; een knal. Vanuit een ander parkeervak was er een vrouw ook naar achteren gaan rijden en ik zat er tegenaan. En nu zit ik thuis… Moeder en ziek zijn; hoe ga je daarmee om?
Aanrijding
Het eerste waar ik aan dacht waren de kinderen maar gelukkig bleven zij heel rustig en hebben we er niets aan overgehouden. De auto was beschadigd maar niet heel erg. Met de tegenpartij heb ik alles geregeld en ben ik naar huis gegaan. Zonder wensballon maar wel met bloemen. Al met al viel het mee; of toch niet?
Toen ik eenmaal thuis was begon het; hoofdpijn, last van mijn nek, rug en linkerarm. Een whiplash met uitstralende pijn. Daar ben ik mooi klaar mee. Ik heb een gezin en mijn kinderen moeten eten dus ik kan niet thuis blijven. In die tijd heb ik gewoon doorgewerkt, ging ik elke week trouw naar de fysio en nam ik elke dag een lading medicatie. Als vrouw voel je blijkbaar een soort drang; niet toegeven aan pijn maar iedereen in je omgeving tevreden houden.
Pijn maar ik moest door
Als ze vroegen of ik een dagje extra wilde werken dan deed ik dat er gewoon bij. Ook nog een extra koopavond draaien? Geen probleem! Overdag deed ik wat ik moest doen maar ‘s avonds lag ik ka-pot op de bank en ging ik gelijk met de kinderen naar bed. Die ene dag in het weekend dat ik vrij was wilde ik een leuke mama zijn en dingen met de kinderen ondernemen.
In mijn omgeving begon het ook op te vallen en er werd regelmatig tegen mij gezegd dat het zo niet ging. Ik moest denken aan mijzelf en mijn kinderen. Ze hebben alleen mij en als ik niet gezond ben hebben ze niks aan mij. Dat kwam wel binnen en toen realiseerde ik mij dat het echt niet meer ging.
Het ging niet meer…
Een jaar lang ben ik zo doorgegaan… Toen was mijn lichaam op en kon ik niet meer. Afgelopen zomer ben ik ingestort. De pijn werd zo erg dat ik er zelfs van moest overgeven. Het ‘gewoon’ naar mijn werk gaan ging niet meer. Ik was moeder en ziek…
Omdat het om klachten na een ongeluk gaat is er een heel team bij betrokken. Op een dag belde ik mijn arbeidsdeskundige en in overleg met mijn letselschade advocaat moest ik de ziektewet ingaan. Het werd tijd dat ik aan mijzelf ging werken en naar mijn lichaam ging luisteren.
Ik heb vervanging geregeld op mijn werk en ben met veel tegenzin naar huis gegaan. Vanaf toen was het mis. Ik kon niet meer lopen, slapen en de pijn was ondragelijk. Twee keer per week moest ik revalideren in Assen. De pijn gaat helaas nooit meer over; ik moet er mee leren leven en vooral mee leren omgaan.
Revalideren
Dat was pittig: twee keer per week naar Assen, intensief trainen en dan ook nog het huishouden en de kinderen. Maar ik had het er voor over. Ik wilde ‘sterker’ worden..
Na vijf weken revalideren in Assen wilde ik, op een zondag, opstaan van de bank maar ineens kon ik niet meer lopen. Ik had vreselijke steken in mijn onderrug en die trokken door naar mijn been. Na een half uur was de ergste pijn over. Ik trok m’n linkerbeen van de bank, zette hem naast m’n rechterbeen op de grond, en zo trok ik mezelf omhoog. Nu ik stond dacht ik dat het lopen ook wel zou gaan. Van de bank naar bed lopen kon ik prima.
De volgende dag bleef het maar zeuren en tintelen. Ik ging naar de huisarts waar ze mij vertelde dat ik zenuwpijn had. Ze geven je daar liever niks voor want deze medicatie is heel erg zwaar. Met Tramadol werd ik naar huis gestuurd om het een week aan te kijken.
Zware medicatie
Afgelopen maandag heb ik, na een heel weekend niet slapen van de pijn, huilend mijn huisarts opgebeld. Dit kan zo niet meer. Ik moet iets hebben zodat de pijn minder wordt!
De assistente ging overleggen met de huisarts en ik moest in de middag terugbellen. Zo gezegd zo gedaan; die zware medicatie heb ik nu gekregen! Bepaalde prikkels in je hersenen worden ermee uitgeschakeld zodat je de zenuwpijn niet voelt. Mensen met epilepsie krijgen deze medicatie ook.
Helaas mocht ik met deze medicatie een week niet autorijden. Ik vroeg mij wel hardop af hoe ik dat moest doen. De kinderen moeten naar school en naar spot! Gelukkig heb ik een hele lieve gastouder die meteen aanbood om te helpen. En zo is alles dus geregeld. Ondanks dat ik heel blij ben met de hulp voel ik mij wel schuldig. Ik wil niet afhankelijk zijn en ik wil alles zelf kunnen doen.
Lees ook: Melissa is een jonge moeder van 4 kinderen en komt bloggen!
Moeder en ziek zijn = hulp vragen
Hoe doen andere moeders dit toch als ze even ‘uitgeschakeld’ zijn? En waarom voelen wij mama’s de drang om alles alleen te willen doen? Dat we moeten werken, de kinderen er goed bij moeten lopen en het huis aan kant moet zijn. De wasmand moet leeg en oh ja, in het weekend moeten we de kinderen ook nog vermaken en leuke dingen met ze doen.
Voor nu, mijn kindjes zijn gehaald door de gastouder (een vrouw uit duizenden!) en ik, ik heb deze blog getypt. Nu ga ik dus maar heerlijk Netflixen en heel veel series op Videoland kijken. Het is zo tegen mijn principes maar voor nu zit er niks anders op…