Waar ben je naar opzoek?

Lieve wensmama, het spijt me…

2 minuten lezen admin Love2BeMama
Lieve wensmama, het spijt me…

Voordat ik het erg had, was de vraag eruit. “Heb je zelf ook kinderen?” Ik zag de aarzeling, de vertwijfeling in haar ogen. “Nee”. Slik. Het voelde ongemakkelijk, daar voor wat wellicht het toekomstige schoollokaal moet worden van mijn dochter. Dat begint al goed. Lieve wensmama, ik wil even sorry zeggen voor wat ik heb gezegd.

Het spijt me.

Het spijt me dat ik soms zo lomp kan zijn. Pure belangstelling is het, maar toch. Als je de geschiedenis niet kent van iemand, is de vraag soms onhandig. In de meeste gevallen ben je vervolgens lekker aan het babbelen over de kinders, maar in heel veel gevallen, weet je gewoon even niet meer wat je moet zeggen. Zoals ik dus.

Het spijt me.

Het spijt me dat ik wel gezegend werd met kinderen en dat jouw baarmoeder leeg bleef. Ik wil je niet vertellen dat het het mooiste gevoel is in de wereld, maar dat weet je al lang. Hoe groot was de wens, hoe lang de reis. Soms van ver. Misschien twijfelde je. Of twijfel je nog steeds. Was de weg soms kort en heftig. Ik kan me er niets bij voorstellen. Natuurlijk. Ik heb er wel over nagedacht. Al voor we begonnen met oefenen, maar ook toen het misging, na de eerste miskraam. “Wat nu als ik niet nog een keer…?”

Het spijt me.

Hoe gek het ook klinkt, het schuldgevoel is er soms. Het knaagt. Neem je me het kwalijk? Waarom zij wel, waarom ik niet? Belde je daarom niet meer? Ik weet niet hoe ik zelf zou zijn in die situatie. Ik weet het niet. Zou ik gek worden van verdriet? Zou ik het langs me laten afglijden? Genieten van het leven samen met mijn man, reizend, full time werkend. Of zou ik in een zwart gat vallen?

Het spijt me.

Dat plaatje wat je altijd voor ogen had. Het klopt niet meer. Natuurlijk. Jij bent degene die het plaatje maakt. Om het weer 100% te laten kloppen, moet jezelf aan de slag. Het spijt me dat die ene weg afgesloten is. Die bewandel je hoogst waarschijnlijk nooit. Dat lijkt me – zeker in het prille begin – moeilijk te verkroppen. Ben je nog in rouw? Of is het waar wat ze zeggen: Heelt de tijd alle wonden? Kun je nu gewoon op kraamvisite gaan, zonder dat het steekt?

Het spijt me.

Het spijt me. En dat zeg ik voor alle mede-mama’s die zo lomp zijn dat ze het hebben over kinderen ‘nemen’ of ‘maken’. Alsof ze een hond nemen of eventjes een projectje in elkaar draaien. Toegegeven. Het kan soms een projectje worden, maar het is en blijft een groot wonder. Dat mogen we wel wat meer beseffen met z’n allen.

Het spijt me.

Ik hoop dat je oprecht gelukkig zult zijn. Met of zonder kinderen. Dat je zult genieten van het leven. Dat je desondanks ook kunt genieten van kinderen in je leven. Het zijn tenslotte pareltjes. Parels in Gods hand.

Lieve wensmama, het spijt me!

Love2BeMama

De redactie van Love2BeMama zoekt dagelijks de leukste, interessantste en belangrijkste nieuwtjes voor jou op zodat jij niet verder hoeft te zoeken. Ook posten wij verhalen van moeders. Je dagelijkse portie nieuws, echte verhalen en blogs bij elkaar!

Heb je een tip? Stuur een mailtje naar mail@love2bemama.com.

Reacties
  • Een kinderloze leeuwin zei

    Dank je wel voor je gelukwensen, Sjoukje.

    De band tussen mij en mijn man was al sterk toen wij het traject in gingen van het dokteren.
    Wij hebben vanaf het prille begin van onze relatie communicatie heel belangrijk gevonden en ik ben er van overtuigd dat het daar vaak om draait als het niet goed gaat. Verder hebben wij, nuchtere kalveren die wij zijn, van tevoren alles zeer goed besproken. Wat willen we wel doorlopen aan traject, wat niet. Hoe lang, waar ligt de grens? Denk dat dat heel veel scheelt als je dit soort dingen van tevoren hebt doorgesproken alvorens je het traject van dokteren in gaat. Natuurlijk kan tijdens zo’n proces je beide gevoel en doelstelling veranderen, maar door te blijven praten en elkaar te steunen kom je er samen (vaak) wel uit.

  • Een kinderloze leeuwin zei

    Wat een mooie blog en mooie reacties. Uiteenlopend van heel herkenbaar pijnlijk maar ook liefdevol en hoopvol. Ook ik behoor tot de vrouwen die samen met mijn man een (zeer) grote kinderwens hadden. Ik zeg hadden, omdat we na 8 jaar proberen er wel klaar mee waren…hoe raar dat ook mag klinken. Ikzelf merkte dat ik er emotioneel gezien aan onderdoor ging…iedere maand de hoop en iedere maand de teleurstelling. Voor mijn 35e verjaardag heb ik mijzelf, in overleg met mijn man, een sterilisatie “cadeau” gegeven en sindsdien ons kinderloos bestaan meer een plekje kunnen geven. Gelukkig zijn wij gezegend met een hele hechte vriendengroep die geen medelijden tonen, maar een troostende schouder. Die durven aan te geven dat zij het moeilijk vinden om ons te vertellen dat ze een klein wondertje verwachten en opgelucht zijn om onze oprechte blijdschap dat zij ons deelgenoot willen maken in hun geluk. Ondertussen zijn wij geliefde oppas / ravot oom en tante van heel wat kindjes uit de vriendengroep of familie, want wij doen zo lekker gek mee…

    Iedere levensfase beleven wij intens mee en natuurlijk steekt het zo nu en dan even…maar het is fijn te weten dat we geliefd zijn en de kids van vrienden en familie zich net zo vertrouwt en op hun gemak voelen bij ons zoals ze dat ook thuis doen…♥

    • Bedankt voor je complimenten. Bedankt voor jouw mooie reactie. Wat staan jullie er sterk in. Ik lees er gewoon aan af dat het jullie zelfs nader tot elkaar gebracht heeft. Of niet? Je leest ook zo vaak het tegenovergestelde. Ik vind dit dan extra mooi om zo te zien. Heel veel geluk toegewenst en een goed leven natuurlijk met jullie beiden, maar ook met familie, vrienden, kids van familie en vrienden om jullie heen.

  • Petra zei

    Heb je kinderen, ja. En hoe is het met ze. Overleden.

    Als je ooit een gesprek wilt laten doodbloeden.. Moet je dat zeggen..

    Mijn schoonzus heeft een echo in mijn tas gemoffeld. Een echo. Drie weken nadat ik de tweede miskraam had, ik was al 17 weken.. Ik heb haar nog niet gesproken. Misschien ga ik wel niet op kraamvisite. Kunnen ze dat ook wegmoffelen.
    De vriendin die al 14 weken haar buik probeert te verstoppen slaagt er al 16 weken niet in. Geen idee waarom iedereen die je spreekt je duidelijk feliciteerd en dan je man opzoekt. En tegen mij zwijgen als het graf. Soon to be exvriendin.. Ze zegt steeds afspraken af en gaat dan wel op pad met mensen die levende kinderen krijgen.

    Onze kerk meent een bloem uit te moeten delen aan alle moeders op moederdag. Ik krijg dus als enige niets he. En mijn man krijgt als enige man geen uitnodiging voor de mannenbarbeque.
    Wel krijg ik commentaar dat ik opdraagdienste, startzondagen, school en gezin, afsluitzondagen, gezinsdiensten, kerst, pasen, hemelvaart en pinksteren oversla. Euhm er is een tieneractiviteit, en een basisschoolactiviteit. Voor volwassenen gebeurt er niks. Behalve als je kinderen hebt. Ik kerk dan een uur verderop waar de kinderen 50 van de 52 weken een eigen programma draaien in de kelder. En die twee weken dat ze erbij zijn is de dienst ook voor volwassenen opbouwend.
    Laatst stond er iemand uit die gemeente op de stoep. Die vond dat ik zo moedeloos afstraalde met kerst. Ja ik had de dag na kerst een kindje zullen krijgen. Na een eerdere miskraam, beide zwangerschappen na een loodzware icsi behandeling. Ik heb er inmiddels zes jaar wachten uitgezeten.
    De eerste persoon uit een gemeente die me meer dan 1 blik waardig keurt in zeven jaar.

    De vragen ben je zwanger en heb je kinderen zouden wat mij betreft verboden mogen worden. Net zoals de kinderen zijn een zegen, kinderen geven een leven betekenis en ik zou niet willen leven zonder mijn kinderen reactie. En het klagen. Misselijk, moe, moe, ongehoorzaam, vermoeiend, ondeugend.

    • Linda zei

      Lieve Petra, wat ontzettend vreselijk voor je. En ik snap die mensen uit de gemeente ook niet… echt niet! En ook je vriendin en schoonzus niet. Ik denk dat jij het liefste wil dat iedereen gewoon normaal doet. En ook gewoon het nieuws verteld. En niet achter je rug om. <3

    • Lieve Petra, jemig. Wat een verhaal. Ik snap dat echt niet. Hoe kunnen mensen zo lomp zijn. Binnen je eigen familie nog wel, maar ook binnen de kerk. Wat balen dat er niet meer medeleven was, of gewoon mensen die normaal tegen je doen/ deden. Die bloem verdien jij ook. Punt. Sterkte met alles. Goed dat je dit deelt! <3

  • Sandy zei

    Ik was een wensmama en ja het meest irritante is wanneer men het heeft over een kind ‘nemen of maken’. Mijn eerste wens was om te adopteren, mijn man en ik wilden dit allebei en daarnaast nog een bio kindje krijgen. Nadat we de adoptiepapieren hadden ingediend kregen wij te horen dat wij zelf geen kinderen konden krijgen, een ziekenhuis gang hebben wij nooit gemaakt. Adoptie was de weg die voor ons bestemd was, door God voorbereid. Een lange weg, maar mijn meiden zijn echt geboren in mijn hart en hoofd met alle pijn, angst en vreugde die ook bij een zwangerschap horen. Het is ook ongelofelijk hoe onze dochters op ons lijken. Wij hebben gebeden dat zij beschermd zouden worden als een parel in Gods hand en hoe mooi dat onze 2e dochter haar Chinese naam parel betekende.

  • Erna Maring zei

    Wat mooi geschreven. Ook wij zijn na een lange tijd wachten toch ouders van een prachtige zoon geworden.
    Toch knaagt het nog wel eens. We willen graag nog een kindje, maar waarschijnlijk gaat dat niet gebeuren.
    En men vraagt zo makkelijk, hoe is het met je kinderen?
    Dan vindt ik het moeilijk om te zeggen dat je maar (???) 1 kind hebt.
    Een kind is ook een kind!
    Toch genieten we daaglijks van onze lieve zoon.
    Heel veel sterkte voor degenen die in de medische molen zitten. We kennen er een aantal.

  • San zei

    Je kent mijn verhaal……wat een mooie tekst. Dankbaar ben ik dat wij net thuis zijn met onze zoon uit China. Dat ik op die manier mama mag zijn. Maar vergeten doe ik het nooit. Het ziekenhuis en de pijn.

    Je bent lief Sjouk!

    • Ha lieve San, wat leuk dat je hier reageert. Natuurlijk moest ik ook aan jou denken en dus nog een paar andere vriendinnen bij het schrijven hiervan. Nee. Vergeten doe je dat nooit :'(

      Ik ben zo blij dat jullie wens vervuld mocht worden! Knuffels!

  • Nienke zei

    Wat mooi dat je zo’n eerlijke blog hebt geschreven en dat hij landelijk zo snel rondgaat ! Het zal veel mensen tot nadenken zetten en de fijngevoeligheid rondom dit thema doen vergroten hoop ik. Knuffel Nienke (je nichtje uit Amersfoort)

  • Suus zei

    Heel mooi geschreven. Dank je wel. Herkenbaar de lange, moeilijk weg met veel diepe dalen. Ook ik hoorde liever meteen het nieuws dat iemand zwanger was ipv via via. Tuurlijk soms een zeer confronterend moment. Achteraf denk ik wel dat deze weg voor ons zo heeft moeten zijn omdat we daardoor een andere kant (adoptie) op zijn gegaan. En ruim 4 jaar geleden konden wij voor het eerst ons wonder uit de armen van haar biologische moeder omarmen.

  • anoniem zei

    Als wensvrouw ben ik vanzelf ook wensmama. Elke keer de vraag: maar wil je dan geen relatie? Wil je dan geen kinderen? Alsof het een keuze is en je je moet verdedigen. Meer dan eens met een mond vol tanden gestaan als mensen me recht in mijn gezicht zeiden dat zij zich het leven zonder hun eigen gezinnetje niet konden voorstellen.

  • Sara zei

    Wensmama niet helemaal herkenbaar en toch …. Mama van 2 kinderen en al jarenlang de wens om nog een kindje
    Hoe raar is het dan om te jankend thuis te komen als iemand weer is een keer zwanger is . Geen kraamvisite want het oud zeer komt altijd boven en is voor de buitenwereld onbegrijpbaar want ik ben mama . Ik ben op en top mama van 2 fantastische zoons en ik vecht elke dag om dankbaar te zijn om mijn verdriet het gemis van nog een kleintje niet de bovenhand te laten krijgen . Voor zoveel mensen is mijn probleem geen probleem maar ik zie het anders . In mijn hart zit een gat in mijn hart is er nog plaats maar jammer genoeg beslist het lot daar anders over.

    • Heel veel mensen gaan daar klakkeloos aan voorbij. Ik denk dat ik daar ook nog wel een keer een blog over schrijf. Het is goed om bewustwording te creëren, ook dat is een onvervulde kinderwens, zij het dan secundair (volgens mij heet dat zo)… Bedankt voor het delen van je verhaal! Ik hoop voor je dat het gat in je hart na verloop van tijd mag dichten of wellicht nog gevuld worden met het zo gewenste wonder…

    • Syl zei

      Je had mijn gevoel op kunnen schrijven. Moeder van 2, met een sterke wens voor een derde. Met een zoon en dochter val ik onder het lacherige “je hebt al van elk 1 he, meer soorten zijn er niet”.
      Alsof ik Pokemon kaartjes spaar…van elke soort 1. Ook als je al moeder bent is het accepteren dat het niet meer kan pijnlijk. Wellicht anders, dat weet ik niet, maar het is wel een hele diepe onvervulde wens. 1 die niet betekend dat ik mijn gezonde, geweldige 2 kids niet waardeer (want hoe vaak hoor je wel niet je hebt er 2, wees daar maar blij mee) sterkte!

  • Harriet zei

    Hier ook een wensmama&wenspapa,

    Bijna een jaar geleden definitief te horen gekregen dat het met mijn hartafwijking een te groot risico is om een kindje te dragen (voor mijzelf en voor een kindje). Altijd wel gevoel gehad dat het misschien niet voor me weggelegt zou zijn. Nu zijn we een jaar verder, veel gepraat en soms valt er een traan. Maar gelukkig mogen we suiker oom en tante zijn van 3 nichtjes en een neefje (1 ‘nichtje’ is een dochtertje van mijn beste vriendin), wij kunnen daar erg van genieten. En zoals mijn man en ik tegen elkaar zeggen wie weet wat er nog op ons pad komt!

    Bedankt voor je lieve woorden

  • Sandy zei

    Een vrouw met een groot hart ben jij! Mooi geschreven over deze vaak voorkomende situatie: ik kreeg op 41 en 43 jarige leeftijd 2 kinderen als BAM-moeder en de reacties waren zeer uiteenlopend. 1 daarvan was een vriendin die het contact verbrak omdat ze zelf op 48 jarige leeftijd nog geen kinderen had. Uiteindelijk was ook haar wens vervult maar toch heb ik haar nooit meer gesproken. Het had te veel pijn gedaan. Ondanks dat ik ook veel pijn en doodangsten heb moeten doorstaan: de 2e bleek bij 32 wk maar 50% overlevingskans te hebben. Nu 2 gezonde ( jongens) -parels.

  • Geronie zei

    Wat een mooie blog! Zelf ben ik heel lang wensmama geweest, totdat ik mama werd van het mooiste jongetje van China! En voor mij alles op zijn plek viel.
    Ik herken de verhalen van anderen…. overgeslagen worden om een babietje vast te houden op kraamvisite ( want we willen je niet kwetsen, terwijl ik het heerlijk vond om even lekker te tutten). Maar ook mensen die je heel omslachtig lieten weten dat ze zwanger waren. Of om de confrontatie te vermijden, het maar helemaal niet vertelden en je het via via moest horen. Superpijnlijk en zo onnodig! Wees open en misschien is iemand dan even verdrietig, maar geef iemand een kans daar open over zijn en is er daarnaast ook ruimte voor blijheid en meeleven.

    • Linda zei

      Wat goed om het van deze kant te horen. Dat moeders daar dus niet bang voor hoeven te zijn in de meeste gevallen. Dat opent ook voor mij sowieso mijn ogen. Bedankt!

    • Ik sluit me aan bij Linda. Ik denk dat het belangrijkste is dat we gewoon blijven communiceren, want dan weet je toch het beste wat de ander wel of niet wil, en wel of niet aankan, ipv maar automatisch van uit te gaan dat…. Bedankt!

  • Martine zei

    Dit stuk is wellicht goed bedoeld maar de schrijfster slaat de plank volkomen mis. Met nare termen als “lege baarmoeder” en “het mooiste gevoel van de wereld wrijft ze het er nog eens extra in. Wie zegt bovendien dat die baarmoeder van een kinderloze vrouw altijd leeg is gebleven? Met dergelijke en andere termen geeft de schrijfster aan dat zij zich niet werkelijk kan verplaatsen in de ongewenst kinderloze vrouw. Bovendien schrijft zij hoofdzakelijk over zichzelf, over haar vermeende schuldgevoel dat ze met dit bericht misschien hoopt te sussen maar verder geen enkel doel dient.

    • Jammer dat je het zo voelt.

      • Ik denk dat het er vooral om gaat dat er snel dingen gezegd worden die als pijnlijk ervaren kunnen worden. Tijdens “Het bezoek” aan onze huisarts waarin wij aankondigde dat het niet lukte was zijn reactie “Tja ze zijn zo gemaakt hoor”. Dat is dan een arts! Ik denk dat de kinderwenser zich er ook van bewust moet zijn dat het heel moeilijk te begrijpen is en de lat voor degene die niet in jouw schoenen staan niet te hoog moet leggen. Blijven praten, blijven praten en van elkaar geloven dat het niet onaardig bedoelt is. Blijf positief, heb vertrouwen. Dat is voor ons allemaal veel fijner. En schelden mag ook! We zijn per slot van rekening geen van allen perfect.

    • Syl zei

      Ik ben een vriendin kwijt geraakt omdat ik niet meer wist wat ik nu wel en niet kon en mocht zeggen. Het ene moment lees je in een status vraag er niet allemaal naar, de andere keer lees je negeer het niet. Het is heel erg verwarrend als je met de allerbeste bedoelingen je medeleven wilt uiten, terwijl die juist op dat moment niet gewenst is. Nu kan ik wel zeggen dat ik het een super mooie blog vind, maar ik heb geen recht van spreken. In principe kan je dus niets goed doen of zeggen, terwijl je van binnen juist een heel groot gevoel hebt wat wil helpen, steunen, uiten, maar hoe?

  • Wat een mooie blog!
    Ik zou heel graag (een deel van) deze blog met een link om verder te lezen op deze site plaatsen op http://www.kinderwensbloggers.com.
    Kinderwensbloggers.com is een website
    – waar zij de wachten op een kind bloggen
    – waar iedereen die wilt weten hoe het is als je kinderwens niet van zelf gaat
    Bij voorbaat dank,
    Melany

  • wendy zei

    Mooi geschreven!
    Ik herken het wel, ben nu 32 en al heel mijn leven gek op kinderen.
    Ben ondertussen voor alle kids van mijn vrienden de allerleukste, gekste en liefste tante (hun woorden niet de mijne), een gepassioneerd kinderyoga juf wat ik met heel veel liefde doe en in alle openbare gelegenheden een kindermagneet (tot vervelens aan toe als ik mijn bewust kinderloze vrienden moet geloven).
    En dan die vragen.. heb je zelf kinderen, wil je kinderen of is deze knappert van jou??
    Nee, Ja!! en was het maar zo’n feest..
    Want hoe graag ik het ook zou willen, mijn liefdesleven is een dramatische chaos dus ik heb zelfs nog niet geprobeerd te ontdekken of ik mama zou mogen worden..
    Want… ookal zou ik natuulek een hele leuke mama zijn.. een kind verdiend toch ook een papa.. en dan het liefst wel een echte papa, voor de papadingen.. en als het even kan (ik weet het ik vraag een hoop) dan ook nog een papa die in hetzelfde huis woont als mama..

    ik heb nog heel even.. en waar ik 10 jaar geleden nog zei, als ik geen papa ontmoet dan is het mij kennelijk niet gegund begin ik nu te denken of ik niet mama genoeg kan zijn om het zonder papa te doen.. lastig!!

    • Lastig! Ik wens je veel succes met het maken van je keuze(s). Wie weet……? Ik hoop voor je dat je de liefde van je leven mag tegen komen, met wie je prachtige kindjes mag krijgen.

  • Robin zei

    Na 4 jaar lang wensmama te zijn geweest is drie weken geleden mijn zoon geboren. Ik behoor tot de gelukkige 20% waar IVF succesvol is geweest. Wat ben ik trots maar de tranen zitten heel hoog zo dankbaar ben ik dat ik aan de goede kant van de medaille zit… Sterkte wensmama’s!!

  • Michelle zei

    Hallo ik was een wensmama heb nu een zoon van vijftien en een dochter van zeven maar de weg was niet makkelijk hebben voor de oudste zes jaar in het ziekenhuis gelopen .naar dat hij was geboren en we voor een tweede weer heel veel moeite moest doen werd me wel eens gezegd maar je hebt er toch een
    Maar mijn wens was altijd drie kinderen dat doet ook erg zeer van binnen en maakt je verdrietig net of je geen wensen mag heb naar Nog zo’n klein hummeltje die je mag begeleiden in zijn of haar leven.
    Naar drie miskramen kregen we naar acht jaar toch nog een kadootje want zo voelde het .Maar het doet je nog weleens verdriet en pijn dat je je wens moet hebben bijstellen ook bij ik ontzettend blij met mijn kinderen .
    Ook deed het pijn als mensen tegen je zeiden jullie nog geen kinderen jullie zijn al zo lang bij elkaar . Ook als dan iemand op het werk zwanger was en dan iemand anders stuk jonger zei o leuk ik neem ook een kindje
    Je neemt geen kindje je krijgt ze als je geluk heb .

  • Gitta zei

    Je hebt het heel mooi omschreven. Een verwachting, een droom, een intens diepe wens die maar niet in vervulling gaat. Dit was ook jaren bij ons van toepassing. En soms neemt het leven dan een andere wending….van wensmama naar een voor altijd mama… Wij mochten onze pareltjes uit China in ons armen sluiten. Wij zijn de buikmama van onze meisjes voor altijd dankbaar.

  • kim zei

    Super mooi geschreven, ik voelde mij schuldig naar wens Mama’s toen ik zwanger was van mijn dochter, tja alleenstaand met mijn zoon, een x een wip en ondanks spiraal toch zwanger, ik was zelf zeer geschrokken van het feit dat het echt zo snel en onverwachts kan gaan, toch heel erg dankbaar voor mijn kleine suprise prinses, maar soms inderdaad schaamte voor dat mijn leven zo gelopen is, naar andere wens Mama’s, toch zing ik elke avond voor het slapen gaan met mijn prinses weet je dat de vader je kent, ik had in het begin niet verwacht dat ik het aan zou kunnen, 2 kinderen alleen opvoeden, toch maakt de heer wat krom is weer recht, gezien dat ons leventje nog nooit zo goed geweest is, dank voor je blog

  • Wat gaaf! Gefeliciteerd en veel geluk toegewenst!

  • Strong zei

    Mooi geschreven, moest even een traan weg pinken. Ben nu na 3 zwangerschappen nu zwanger van mijn eerste kindje ♡

  • Jolinde zei

    Wat een mooie blog. Wij zijn gelukkig al trotse ouders van een meisje van 2,5 maar ook de weg er naar toe was met hobbels. Nu alweer bijna 2 jaar verder voor een 2e wonder, het is een heel ander gevoel maar toch een gemis.

    • Bedankt. Ik hoop dat jullie hartewens voor een tweede ook uit mag komen. Ik snap wat je bedoelt. Het voelt dan nog niet helemaal compleet. Zoiets. Toch? Ik hoop met jullie mee…

  • WENSPAPA zei

    mooi stuk maar het is niet alleen wensmama er zijn ook wenspapa’s.
    ik ben er zo een. ik weet vanaf mijn 20e jaar dat ik nooit kinderen zou krijgen. ben momenteel 46
    en ja de confrontatie is hard ook voor de man. alle ziekenhuis onderzoeken en cyclussen ( KI, IVF en IVFD )onder gaan tot gebruik van donor zaad toe.en dat zijn hele moeilijke en zware tijden geweest.
    en ja kinderloos gebleven.
    veel ” vrienden ” verloren. kraam viste doe ik al heel lang niet meer, de reden je word vaak overgeslagen terwijl je hoopvol wacht om die kleine even te mogen vasthouden. maar nee, je krijgt dan te horen ” je hebt nog geen kinderen dus je weet nog niet goed hoe……….”. of inderdaad een van je vrienden krijgen een kleine en je hoort helemaal niets meer van ze.
    heb ik het er nog moeilijk mee, ik zeg altijd nee hoor , maar diep in mijn hard vreet het je op.
    gelukkig heb ik nu een vrouw die ik leerde kennen met het idee ik tref iemand met kinderen , iemand zonder kinderen maar wel wil of iemand die geen kinderen wil. ik was de gene die ze niet kon kon krijgen omdat het aan mij lag, medische gezien niets aan te doen.

    • Linda zei

      Wat vreselijk voor je 🙁 goed om dit van een papa ook onder de aandacht te brengen. Veel sterkte!

    • Waar lieve wensmama staat, kun je eigenlijk ook lieve wenspapa lezen. Wat zuur dat je naast een onvervulde kiinderwens, dan ook nog veel “vrienden” verliest. Kunnen mensen ongevoelig zijn 🙁 Inderdaad goed dat je het noemt, want veel mensen hebben simpelweg de weet er niet van. Sterkte!

  • Wat prachtig geschreven. Heel mooi! Ik ben gelukkig moeder maar op dit moment lijkt mijn grootste wens niet uit te willen komen. We zijn al lang bezig voor een derde kindje. Als ik dan de verhalen hoor over de ongelukjes en de andere snelle zwangerschappen dan begint dat elke maand steeds meer te knagen.

    • Hopelijk komt jullie hartewens nog uit! Toen wij voor de tweede gingen, schoot het ook wel door me heen. Wat als het nu niet…? Ook al heb je dan al een prachtig pareltje. Als het verlangen er is en het blijft onbeantwoord, kan dat net zoveel pijn doen als bij de eerste… Na nog een miskraam, besefte ik dat maar al te goed, en probeerde ik daarom bij die pogingen heel erg te genieten van mijn eerste parel. Ik hoop dat jij dat ook kunt van je eerste twee 🙂 Sterkte en succes met geduld oefenen.

  • An zei

    Prachtige blog! Ook ik ben een wensmama. Van bijna 50 inmiddels, dus dat kleintje gaat er nooit meer komen.

    Je schrijft: ” het mooiste gevoel van de wereld”. Dat deed me toch een beetje pijn. Als wensmoeder zou ik dus alleen de 1-na-mooiste gevoelens van de wereld kunnen meemaken? Mijn angst zei jarenlang dat je daar gelijk in zou kunnen hebben. Mijn hart en verstand weten echter inmiddels beter: “mooist” is niet meetbaat, niet vergelijkbaar. Mijn mooiste gevoel was dat ik me tijdens een meditatie in een liefdevolle groep volledig één voelde met iedereen in de wereld, intens gelukkig met mijzelf en eindeloos dankbaar dat ik in mijn werk als coach en trainer duizenden mensen (“kinderen van de wereld”) gelukkiger mag maken. Onvergelijkbaar en onmeetbaar mooi. Net als het krijgen en hebben van een kind onvergelijkbaar en onmeetbaar mooi kan zijn 🙂

    Dank je wel voor jouw open en moedige blog!!

    • Sorry, An. Dat was niet de bedoeling. De bedoeling was een hart onder de riem. Natuurlijk is het zo dat het ‘mooiste gevoel ter wereld’ heel subjectief is. Niet meetbaar. Goed om te horen dat je op jouw manier ook het mooiste gevoel ter wereld mocht ervaren. Bedankt voor je lieve reactie en complimenten!

  • wensmama zei

    Lieve Sjoukje, ik ben tot tranen toe geroerd. Ik ben dus een wensmama. En dat zal ik blijven, weten we sinds kort. Ja, er is rouw en verdriet en pijn en gemis. Er is ook het genieten van kinderen, gewoon omdat ze prachtig zijn. Maar natuurlijk is ook dat vaak bitterzoet, want had ik zelf maar…
    Ik realiseer me dat opmerkingen soms heel onhandig zijn, maar meestal helemaal niet kwaad bedoeld. Oprechte vragen vind ik persoonlijk prima. Oprechte interesse en belangstelling is altijd voelbaar en dan maakt de vorm niet zo heel veel uit. Welicht kan deze wensmama het enorm waarderen als je er nog even op terugkomt. Niet als groot drama, maar zodat ze weet dat ze gezien is. Dat haar pijn gezien is. Dat is uiteindelijk waar het om gaat. Dank je wel voor je prachtige stuk.

  • Sandra zei

    Mooi en met empathie geschreven, dankjewel
    Die vraag beantwoorden brengt altijd een stukje pijn met zich mee, het blijft een gemis al kan ik echt wel genieten van alle andere mooie en waardevolle dingen die het leven brengt.
    Ooit een wensmama

  • Dono zei

    Wat een mooie lieve blog! Jarenlang viel ik onder de wensmama’s, jarenlang Verbeet ik mezelf als ik zo’n vraag kreeg, jarenlang lachtte ik terwijl er een lege plek in mijn hart (en in mijn buik) brandde. Verschillende miskramen, een IVF-traject en veel tranen.
    En ineens stond ik aan de andere kant van de streep. Zomaar geheel onverwacht en biologisch gezien onmogelijk!
    En nu: ben ik ook zo’n onhandige moeder van twee. Soms weet ik niet wat ik moet zeggen terwijl ik precies weet hoe het voelt. Het ergste is dat ik zelf niet eens wist wat ik toen nodig gad, dus hoe kan ik dat weten voor een ander?
    Het enige dat ik kan: dankbaar zijn! Dankbaar voor mijn twee pareltjes!!!!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Ook leuk

Alleenstaande moeder

Alleenstaande moeder fulltime werken tips

  • 2 maanden geleden
  • 4 minuten lezen
Wonen op Curacao

Emigreren naar buitenland met kinderen tips

  • 5 maanden geleden
  • 5 minuten lezen
Alleenstaande moeder

Alleenstaande ouder toeslag 2024

  • 5 maanden geleden
  • 4 minuten lezen