Hoe mijn derde kindje mijn ‘herkansing’ werd…
Kim de Jong
Baby’s zijn niet leuk! Althans, dat vond ik altijd. Een pittige fase waar je nou eenmaal doorheen moet als je je wilt voortplanten. Maar toen was daar mijn derde kindje. Zij leerde mij dat het ook anders kan.
Een zware kraamweek
In een snoeihete juli-nacht in 2014 werd mijn zoon geboren. Hij huilde niet toen hij op mijn buik werd gelegd, maar dat bleek de stilte voor de storm… Hoewel ik een vrij vlotte bevalling had, was ik lichamelijk gesloopt (hallo-op-een-haar-na-totaalruptuur!). De kraamweek was een roes van vermoeidheid, moeilijk zitten en veel tranen. Dat laatste gold zowel voor mij als voor de baby.
Huilbaby
Na de eerste week ging mijn man weer werken en ik zat thuis, mét een kind dat enorm veel huilde en heel weinig sliep. Die roze wolk heb ik niet gezien, ik vond het loodzwaar! “Geniet ervan!” stond op bijna elk kaartje dat we kregen. Ik dacht alleen maar: “hoe dan?”
Na weken van gekrijs (echt, je wordt er letterlijk gek van… zelfs als mijn moeder met de baby was wandelen hoorde ik hem nog!) kwamen we erachter dat het arme kind verborgen reflux had. Met de juiste medicijnen werd het ineens een ander kind en keerde de rust weder. Helaas had ik toen al een licht trauma opgelopen.
Tweede baby
In september 2016 was daar zijn zusje. Zij huilde niet extreem veel, maar toch raakte ik lichtelijk in paniek bij elk kreetje en durfde ik in het begin niet alleen te zijn met haar, uit angst dat zij ook de hele dag zou huilen. Dat deed ze niet, maar zorgeloos genieten was er helaas dit keer ook niet bij. Mijn dochter dronk moeizaam en groeide nauwelijks. Maanden van elke week wegen, diëtisten, kinderartsen en veel zorgen gingen voorbij, en niets hielp. Afgelopen oktober was daar eindelijk een antwoord. Onze dochter heeft het Syndroom van Turner (hierover in een volgend blog meer).
Een derde kindje?
Lang heb ik getwijfeld over een derde. Mijn man wilde heel graag, en uiteindelijk bleek ook mijn wens voor nog een mini-me te groot om te negeren. Blijkbaar heb ik een talent voor baren, want na wederom een vlotte bevalling was daar afgelopen november ons derde product.
We gaan voor ‘de herkansing’
En nu ben ik om. Baby’s kunnen dus wél leuk zijn! Deze kleine meid is zó rustig, ik weet niet wat ik meemaak. Ze huilt eigenlijk alleen als ze honger heeft, heeft nauwelijks krampjes gehad en slaapt meestal lekker door. Ze lacht al als ze in de ochtend haar ogen open doet en vermaakt zichzelf met gemak een uur in de box.
In het begin durfde ik het niet te geloven, ik was aan het wachten tot de ellende zou beginnen, maar dat gebeurde dus niet! Heel bewust moest ik momenten inbouwen waarop ik ging genieten van haar. En dat lukt! Zij leerde mij dat baby’s ook rustig kunnen zijn, dat er ongecompliceerde geniet-momenten bestaan, dat ik niet constant gespannen hoef te zijn, bang dat er elk moment een baby kan gaan huilen. Zij heeft mij een herkansing gegeven.
Nu ga ik echt genieten
Dus dank je wel lieve dochter, je hebt mijn trauma genezen! Jij bent onze laatste baby, dus ik ga nog even heel hard van je genieten. Nooit gedacht dat ik dat ooit zou zeggen…