Bonusmoeder: van afkeer tot begrip
Al bijna drie jaar heb ik het voorrecht om bonusmoeder te zijn van twee kleine jongetjes. Zo heb ik het niet altijd gezien, want er zijn behoorlijk wat frustraties, ruzietjes en tranen aan vooraf gegaan. Maar sinds ik zelf moeder ben snap ik het opeens.
Afkeer
Het opvoeden van (twee) kinderen die niet van jezelf zijn, in niets op je lijken en bij wie je nooit op de eerste plaats komt is absoluut niet altijd rozengeur en maneschijn. Bij tijden frustreerde dit mij enorm en maakte mij dit erg verdrietig. Hoe zeer ik mijn best ook deed, het lukte me gewoon niet. Kinderen voelen dit natuurlijk feilloos aan en dat maakte het er niet veel beter op. Als ik weer eens in een bonusmoeder-dipje zat, sloot ik me volledig van hun af. Ik kon het niet meer opbrengen om leuke dingen met ze te doen en vaak zag ik ze dan alleen maar als een last. Op die momenten zorgde ik dat ik vaker niet, dan wel thuis was. En de keren dat ik wel bij ze was, keek ik uit naar het moment dat ik weer weg kon gaan.
Acceptatie
Iemand die niet in zo’n situatie zit, kan het zich misschien moeilijk voorstellen. Ik kon dat namelijk ook niet. Respect had –en heb- ik voor de mannen en vrouwen die ‘opeens’ een kind in hun leven kregen bij het beginnen van een relatie. Ik had het me jaren geleden niet zo voorgesteld, een leven met kleine kinderen die niet van mijzelf zijn. Maar deze twee jongens natuurlijk ook niet! Hoe erg ik mijn best ook deed en hoe hard ik het ook probeerde, dat moeder gevoel -die oer liefde- was er nou eenmaal niet.
Begrip
Maar nu is Luca er. Ik weet nu hoe het voelt om zelf een kind te hebben. En ik weet nu hoe het voelt als een kind -mijn kind- zijn ouder nodig heeft. Ik maak me geen illusies. Ik zal nooit hun moeder zijn. En ik realiseer me nu dat dat ook helemaal niet nodig is, want die hebben ze immers al. Nu sta ik als een echte (bonus)moeder de oudste aan te moedigen tijdens het afzwemmen en sta ik met tranen in mijn ogen te kijken naar de jongste die weer eens heel hard op de stoep valt. Ik kan me nu beter in hun verplaatsen en me beter voorstellen wat ze van mij nodig hebben. En ik weet nu dat ik er hoe dan ook altijd voor ze zal zijn. Want dat kan ik nú, nu ik zelf moeder ben.