Waarom? Waarom? Zo ga je met deze fase om!
“Waarom moet ik kleren aan? Waarom moet ik eerst mijn onderbroek aan en dan pas mijn spijkerbroek? Waarom moet ik eten? Waarom moet ik tandenpoetsen? Waarom gaan we boodschappen doen? Waarom kijk jij televisie? Waarom hoest je? Waarom lach je?” Herkenbaar? Dan heb je vast ook een peuter in de waarom-fase in huis (gehad)!
Zo overleef ik de waarom-fase
Altijd antwoord
Mijn zoontje van drie zit midden in zijn waarom-fase. Bij alles wat we doen en vooral ook bij alles wat we niet doen, komt er een moment dat hij aan me vraagt: “Maar waarom dan, mama?” Uiteraard wordt deze vraag net zolang herhaalt totdat het echt helemaal duidelijk is en er geen speld meer tussen is te krijgen. Bij tijd en wijle is het dodelijk vermoeiend en sowieso tijdrovend, maar ik kan het wel waarderen en kan er vaak ook erg om lachen. Ik maak het mezelf ook niet makkelijk, want ik heb me namelijk stellig voorgenomen hem nooit af te schepen met uitspraken als “omdat ik het zeg”, “nou daarom” of “omdat het nou eenmaal zo is”. Dit vooral omdat ik dit zelf altijd erg frustrerend heb gevonden en nog steeds vind. Daarnaast ben ik zelf deze fase eigenlijk nooit helemaal ontgroeid, waardoor ik hem ook heel goed begrijp. Als je begrijpt waarom je iets moet doen of laten, is dat veel gemakkelijker dan dat je het moet doen, omdat het je opgelegd is zonder opgaaf van reden.
Leerzaam
Ik leer er ook heel veel van. Er zijn namelijk ook vragen waar ik echt het antwoord niet op weet. Dat zeg ik hem dan ook gewoon. Indien dit niet afdoende is voor hem, zoek ik het antwoord voor hem op. Meestal kan dat direct en anders beloof ik hem dit te doen zodra het kan. Zo weet ik nu bijvoorbeeld al veel meer over dinosaurussen, dan voorheen. Zo blij met de moderne technologie! Google weet (bijna) alles! Respect voor mijn moeder die nog opzoek moest naar encyclopedieën, woordenboeken of een hulplijn
Fundering
De lastigste vragen vind ik de vragen over de opvoedregels. Ik zie ze als een kans om een goede fundering te bouwen voor wat we ons kind willen meegeven. Nu moeten we de basis leggen voor een beschaafde, wereldwijze, wel gemanierde man, waarvan we hopen dat hij die straks wordt. Maar waarom moet je eigenlijk altijd je bord leeg eten? Waarom is het niet gewenst om te gaan stampvoeten als je, je zin niet krijgt? Waarom is de mededeling “mama ik heb dorst” niet voldoende en wachten we net zolang totdat er gevraagd wordt “Mama, mag ik alsjeblieft wat te drinken?”
Spiegels
Vaak moet ik behoorlijk nadenken om tot een goed antwoord te komen. De vragen werken vaak als spiegels, waardoor ik ook mijn eigen gedrag moet analyseren. Als ik zelf echt vol zit of iets niet lekker vindt, eet ik ook wel eens mijn bord niet leeg, als ik zelf gefrustreerd raak, moet ik ook wel eens grommen en mezelf inhouden niet te gaan stampvoeten, ik roep ook wel eens tegen mijn man als hij naar de keuken loopt “neem voor mij een glas water mee”. Ben ik hierdoor een onbeschoft mens? Ik vind van niet. Al hebben enkele van zijn waaromvragen wel geleidt tot aanpassing in mijn eigen gedrag.
Ongelijk toegeven
Veel van zijn vragen leiden tot een beter inzicht in het hoe en het waarom van onze opvoeding. Dat werkt soms heel verhelderend, want er zijn dingen die ik zeg, omdat ik iets van hem gedaan wil hebben, omdat ik dat graag wil. Dat houdt dus niet stand in welke redenatie dan ook. In dat geval kan ik niet anders dan eerlijk zijn tegen mijn zoon. “Er is geen reden, ik wil het gewoon graag zo, maar het moet niet perse op deze manier.” Afhankelijk van het onderwerp is hiermee dan of de kous af of we bespreken het samen en maken een andere afspraak die wel duidelijk is. Dit vind ik niet altijd makkelijk, het voelt een beetje als verliezen, al weet ik dat het niet zo is. Ik denk hem op deze manier te leren dat alles bespreekbaar is en dat grote mensen niet altijd per definitie gelijk hebben.
Geschenk
Dat er nog veel meer (lastige) vragen zullen volgen, ben ik wel zeker van. Ik ben er klaar voor, kom maar op. Ze maken veel complexe zaken heel simpel en bovenal zorgen ze ervoor dat ik jong van geest blijf, doordat ze me de wereld laten zien door de ogen van een kind. Een van de vele mooie geschenken die het ouderschap met zich meebrengt.