Waar ben je naar opzoek?

8x Hoe ga je om met een miskraam?

4 minuten lezen linda-bosscher Linda Bosscher
8x Hoe ga je om met een miskraam?

Ik dacht altijd luchtig over het krijgen van een miskraam. Ach, kan gebeuren. Het is vervelend en naar maar op een gegeven moment ga je weer door en laat je het achter je. Totdat ik zelf een miskraam kreeg met 9 weken. Tussen de tweede en de derde, toen wist ik wel beter helaas. Op dat moment wist ik niet goed hoe ik met de situatie om moest gaan. Het begon met 7,5 week met een bloeding. De verloskundige stelde mij gerust maar eigenlijk wist ik al beter. Ik had letterlijk en figuurlijk een onderbuikgevoel. Ruim een week zat ik in spanning en voelde ik mij belabberd, misselijk en ziek. Gek genoeg was het ook een opluchting toen ik de miskraam daadwerkelijk kreeg.

Taboe

Ik was een leek op het gebied van het krijgen van een miskraam maar het hakte er behoorlijk in. Ik dacht: dat overkomt mij niet! Ik had letterlijk een gebroken hart. Toen ik om mij heen vertelde dat ik een miskraam had gehad hoorde ik ‘ervaringsverhalen’ van andere vrouwen. Maar wat mij opviel was dat, als ik ze niet had verteld over mijn miskraam, ik die verhalen nooit zou hebben gehoord. En in mijn omgeving vonden ze het heel vervelend maar daarna ging het leven weer verder. Wat viel er over te praten? Uiteindelijk kwam ik er ook snel overheen maar rondom de uitgerekende datum had ik het wel weer moeilijk.

Er rust een taboe op het krijgen van een miskraam. Je praat er niet over en gaat gewoon verder. Volgende keer zwangerschap beter. Jammer want het zo ‘mooi’ zijn als wij vrouwen er gewoon over kunnen praten met elkaar. Het is heftig om lichamelijk en geestelijk een miskraam mee te maken. In het ergste geval komt de miskraam niet vanzelf en moet je nog een curettage ondergaan met alle gevolgen van dien. Er zijn vrouwen die regelmatige een miskraam hebben gehad, andere krijgen maar één miskraam of zelfs nooit.

Volgens de cijfers krijgt 1 op de 4 vrouwen een miskraam.

Hoe ga je om met een miskraam?

Ik zou het heel prettig hebben gevonden als er een soort ‘handleiding’ was hoe je omgaat met een miskraam. Door ervaring ben ik wijzer geworden en mijn tips heb ik voor jou op papier gezet. Het zijn niet alleen mijn tips maar ook tips die ik vond op internet of tips van andere moeders die er, helaas, ook ervaring mee hebben. Ik hoop dat jij dit nooit mee hoeft te maken maar als het je toch overkomt dan hoop ik dat je wat aan mijn tips hebt. Je moet tenslotte je gebroken hart weer aan elkaar lijmen…

1. Als je kunt, vertel dan je verhaal

Ook al weet nog niemand van je zwangerschap af, vertel dat je een miskraam hebt gehad. Ook al vinden ze het moeilijk om te horen en weten ze niet hoe ze ermee om moeten gaan. Mensen weten dan waarom jij je beroerd voelt of kort door de bocht bent. Ze kunnen daar rekening mee houden. En als je er open en eerlijk over bent komen andere vrouwen ook met hun verhaal. Zij vinden het fijn om ook te delen en er over te kunnen praten met iemand anders die er, helaas, ook ervaring mee heeft.

2. Erken dat je zwanger was

Je bent dan misschien maar even zwanger geweest en je zwangerschap is misgegaan in een vroeg stadium; je was zwanger en je zou moeder worden. Erken dat je zwanger was en dit je eerste kindje zou zijn geweest. Daar is niks mis mee!

3. Zoek je vriendinnen op

Nodig je vriendinnen uit of familie die je vertrouwd. Je hebt vrouwen om je heen nodig met wie je kunt huilen en je verhaal aan kunt vertellen. Vrouwen begrijpen elkaar het beste. Een man is heel sympathiek, hij zal er anders mee omgaan dan jij. Een vaak zijn ze het ‘zo’ weer vergeten terwijl jij veel langer bezig ben met het rouwproces.

4. Probeer je man ook te begrijpen

Mannen worden in dit proces vaak vergeten. Ze denken er in jouw ogen misschien luchtiger over maar voor hun is het ook moeilijk. Ik geef toe dat ze er eerder ‘klaar’ mee zijn dan jij maar toch hakt het bij mannen er net zo goed in. Hij vraagt zich misschien af waarom jij er zo lang over doet om het te verwerken, daar heeft hij geen flauw idee van. Probeer hem dus te begrijpen en ook uit te leggen hoe jij je voelt en geef hem ook de ruimte. Ook als hij sneller weer het leven oppakt. Doe je dat niet dan creëer je afstand tussen jou en je partner en dat is nou net wat je niet wil.

5. Neem je tijd!

Neem de tijd die jij nodig hebt. De ene vrouw is er na een week overheen, de ander heeft een jaar nodig. Iedereen gaat anders om met verdriet. Neem de tijd die jij nodig hebt!

6. Zorg goed voor jezelf

Het is heel pijnlijk wat je hebt meegemaakt maar je leven stopt hier niet. Je moet goed voor jezelf zorgen: eten, drinken, slapen, je persoonlijke verzorging en als je kunt ga dan leuke dingen doen. Probeer van het leven te blijven genieten en na te denken over de toekomst.

7. Probeer andere vrouwen te helpen

Als jij open bent over je miskraam dan komen de verhalen naar boven. Vrouwen willen er toch graag over praten. Weet jij dat iemand een miskraam heeft gehad probeer dan een gesprekje aan te knopen. Ik weet zeker dat ze daar veel baat bij hebben!

8. Het komt goed!

Je bent een moeder geworden, in welk stadium je ook een miskraam hebt gekregen. In een vroeg stadium of later stadium. Maar het komt goed! Er komt een dag dat je er niet meer elke minuut en elke dag aan denkt. En dat is niet erg, accepteer dat ook. Je doet je ongeboren kind daar geen tekort mee. Echt niet!

Linda Bosscher

Joe! Ik ben Linda, 38 jaar en getrouwd met Mike. We hebben drie kinderen van 14, 13 en 10 jaar. Wij wonen sinds 2,5 jaar op Curaçao.

Mijn blog Love2BeMama lag een tijdje stil. Deze heb ik als hobby weer opgepakt. Hier deel ik eerlijke verhalen over het moederschap en kun je lezen (en volgen) hoe wij leven op Curaçao. Op dit moment starten mijn man en ik een nieuw online bedrijf: Het Investeringsplan!

Reacties
  • Marian zei

    Dankjewel ik ben bezig voor mijn dochter wie in haar 8ste week haar baby verloorbzynis ontroosbaar hetbwas haar eerste kindje.
    Dankjewel ik zou ook voor de eerste oma worden, zy is mijn eenigste kind en het doet my ook zo,een verdriet dat zy zo,veel pijn heeft

  • Mieke zei

    Hoi ook ik hier een miskraam. Goede echo 8 weken bij 12 weken geen hartactie meer. 20 uur na pillen inbrengen kwam het op gang. Wat een ellende. Na 6 uur hevig vloeien duizelig aant worden en zus lief mij naar ziekenhuis gebracht. Daar ter plaatse placenta eruit getrokken met tangetje opdat die vast Hing in baarmoedermond en daarom bleef vloeien. Ze dachten dat alles eruit was. Week erop op na controle toch nog restweefsel op echo. Iedere week op controle of restweefsel eruit was. Nu na 3 maanden hystroscopie om te kijken wat er nu nog zit. Stuk placentaweefsel wat afgescheurd is. maar was net te groot om met hystroscopie zonder verdoving eruit te halen opdat het te pijnlijk zou zijn. Nu aant wachten op hystroscopie onder roesje. Hoop dat het nu na 3 maanden toch bijna klaar is want wordt er echt niet goed van. Oja ook weer met pil moeten beginnen omdat ingreep niet goed uitgevoerd kan worden als er bloedverlies is. Hoop dat het goed komt.

  • Linda van Zanten zei

    WoW wat een super mooi blog en mooi om ervaringen hier te kunnen delen. Ik heb zelf ons eerste kindje verloren bij 9 weken. Op de 8 weken echo zag t er goed uit en zagen we een hartje kloppen, helemaal op een roze wolk. Bij 10 weken echo was t mis. Het leek of mijn leven compleet was ingestort, zag helemaal wazig voor m’n ogen! Ik ben nu inmiddels 3 maanden verder en heb t er nog moeilijk mee. Ik heb vele vragen waarom ik en heb ik iets verkeerd gedaan? Natuurlijk is dit niet zo maar toch spookt die gedachte door m’n hoofd. Ik heb veelal steun gehad van vriendinnen en collega’s en allemaal lief bedoeld maar je weet echt pas wat t is als je t zelf meemaakt. Ik hoop dit echt nooit meer mee te maken, jammer genoeg heb je de toekomst niet zelf in de hand. Het loopt zoals t loopt, er is niks aan te doen helaas! Voor degene die ook een miskraam hebben meegemaakt heel veel sterkte!

  • Lucienne zei

    In eerste instantie dacht ik.. ik lees dit allemaal, maar hou mijn reactie kort, maar na dit alles gelezen te hebben wil ik het toch graag kwijt.

    Maandag 30 mei hadden wij de 10 wkn echo. Ik was zo blij, mn 1ste zwangerschap, eindelijk zwanger na 1,5 jaar proberen. Ik zei ook tegen iedereen dat dit goed zat en het werd een jongen, dat wist ik zeker. Ik had opzich wel wat kleine kwaaltjes, maar alles viel mee.. Zo fijn. De ochtend van 30 mei lag ik smorgens op mn buik op bed. En dit voelde anders.. eerder leek het alsof ik op een bal lag op mn buik en mn borsten deden echt pijn. Dit was nu anders.. Bij de echo kwamen we erachter dat ons kindje niet meer leefde. Vreselijk besef. 30 mei stond ik nog zwanger op en 1 juni was ik dat niet meer. Paar dagen erna ging het wel weer opzich, maar toen kwam de miskraam zelf. Opgewekt met pillen. Om 04.00 snachts begon alles.. Een achtbaan van gebeurtenissen. Eerst kreeg ik weeën, moest overgeven en had koude rillingen. En daar kwam het eerste bloed met daarbij de placenta na een paar uur en om 09.00 kwam daar het vruchtje. Nog echt te herkennen als kindje. Vast gehad, foto’s gemaakt en daarna terug in het toilet gelegd. Ik voelde me niet goed bij begraven, maar waar doe je wel goed aan? Heb ik hier nou spijt van of niet? Ik denk nu dat dit beter is zo. Ik heb de fotos gelukkig.
    Daarna kwam de klap. Wat heb ik nu net allemaal mee gemaakt? En de mensen om me geen? Ze snappen me niet.. reacties als “echt balen joh” en “wees blij dat ze er niet pas met 20wkn achter kwamen” doen vreselijk pijn.. en maken me boos.. ik ben echt boos! Maar op wie eigenlijk en waarom? En wat mis ik hem… Natuurlijk heb ik nooit geweten of het een jongen was, maar voor mij was hij een jongen.. Mijn jongen, mn eerste kindje!

  • Lucienne zei

    3 woorden.. dankjewel!

  • NVL zei

    Hallo,
    Heel mooie blog. En inderdaad heel herkenbaar. Niet voor mezelf. Ik heb dit zelf niet meegemaakt maar ik herken het wel bij vriendinnen. Ik zelf ging vroeger ook heel luchtig over een miskraam maar als ik nu zie wat een impact het heeft gehad en nog steeds is bij mijn vriendinnen, kijk ik er ook anders tegenaan. Ik vind jullie verhalen die hier naar boven komen in de reacties ook heel moedig.En ook de tips zijn zeer nuttig.
    Een van mijn beste vriendinnen was na verschillende icsi pogingen eindelijk zwanger geraakt. Helaas heeft zij haar kindje na 5 weken alweer moeten afgeven en het slechte nieuws om ooit mama te worden stapelt zich op. Ik voel erg met haar mee en ik wou ook dat ik iets kon doen voor haar. Voor een buitenstaander en mama met 2 kids die dit nooit heeft meegemaakt is dit al heel moeilijk, wat moet het dan niet zijn voor haar. In haar ogen zijn wij het perfecte gezinnetje ook al is dit niet altijd zo. Zij heeft het praten momenteel opgegeven, net als de vriendschap omdat ze het zo moeilijk heeft te aanvaarden en ons gezin te zien. En ik begrijp dat enorm en tegelijkertijd vind ik het zo verschrikkelijk erg! Ik geef haar alle tijd die ze nodig heeft en hoop dat de wonde ooit heelt. Maar ik hoop heel erg dat we ooit terug onze vriendschap zullen kunnen opnemen.
    Veel sterkte allemaal!

  • lv zei

    ‘mooie’ blog, zo herkenbaar ….de reacties van andere ook. het is goed om het zo te delen! ik denk ook als je het niet meegemaakt heb, weet je ook niet wat een inpact het geven kan op je gehele gesteldheid!
    stertke allemaal!

  • ldk zei

    leuk om te lezen weet helaas uit ervaring Hoe het is om een miskraam te hebben.. en dat elke miskraam anders is..
    ik heb zelf 3 miskramen gehad voor mijn zoontje en nu 4 na hem en God mag weten hoeveel er nog zullen volgen.. ik heb me echt slecht gevoeld ik was er van overtuigt dat die miskramen mijn schuld waren.. dat ik teveel stress had of er teveel mee bezig was of te veel gesjouwd had en niet voldoende rust genomen had..
    maar na alle onderzoeken te hebben gehad ben ik er wel achter dat het niet mijn schuld is en dat ik hier niks aan kan doen.. en dat als ik echt een 2e wil ik dit moet ondergaan hoe pijnlijk het ook is elke x weer teleurstelling en mensen in mijn omgeving die zeggen stop er toch mee je hebt er toch 1.. Ja dat is makkelijk gezegt maar de wens voor een 2e is groot..

  • Daiva zei

    Zelf na 6 jaar ben ik het niet vergeten…het was mij eerste zwangerschap, dus je bent super blij, totdat je de miskraam krijgt. Ik heb alleen aan een paar vriendinnen verteld en mijn familie. Mijn (toen) schoonouders wisten ook, maar zij hebben heel kill op gereageerd en ik wou absoluut niet dat de rest van de schoonfamilie te weten komt. Dan waren er teveel vragen enzo. Ik denk af en toe: was het meisje of een jongen, het was mijn kindje… Ook al ik maar 5,5 week zwanger was. Veel verdriet van gehad. Iedereen kiest zijn eigen rouw weg.

  • sigrid zei

    Wat fijn om een blog over miskramen te lezen, er wordt inderdaad maar heel weinig overgesproken. Ik heb, na de komst van onze oudste, in 12 maanden 4 miskramen gehad. Inmiddels ben ik bevallen van mijn tweede kindje, dus ja, het komt goed. Mijn beste tip kwam van een dame, Jacqueline Jimmink. Zij is gespecialiseerd in baarmoederhealing na keizersnedes – ik kwam bij haar terecht na een tip van een vriendin. Jacqueline wees mij erop dat al onze kinderen in ons leven komen om ons iets te leren, zo ook onze onzichtbare kinderen (zoals Jacqueline steevast over de niet-geboren kinderen sprak). En dat heeft mij geholpen, als ik miskramen niet langer zie als een fout of een mislukking, maar een gebeurtenis die bedoeld is om mij verder te brengen in het leven, dan kan ik het omarmen als iets waardevols. Bij mij heeft dit proces een paar maanden geduurt, maar nu kan ik oprecht zeggen dat de miskramen mij verder hebben gebracht en een mooier mens hebben gemaakt. Onze vier onzichtbare kinderen zijn als vrolijke lammetjes op het kaartje van onze zoon gekomen. Jacqueline heeft overigens bijzonder healing werk verricht om mijn baarmoeder weer een levend gevoel te geven, ik had na al die miskramen het idee dat er veel ‘dood’ was in mijn onderbuik (zoveel letterlijk als figuurlijk).

  • Wendy zei

    Lieve Leonie heel veel sterkte ik leef met je mee liefs

  • Wendy zei

    Hoi linda
    idd heel bekenbaar allemaal, ik heb een miskraam gehad met bijna 14 week van de zwangerschap het is nu bijna 3 jaar geleden maar het blijft moeilijk. De baby is er thuis uit gekomen , daarom was het benoemen van een miskraam heel raar je kon zien dat t een jongetje was en alle teentjes en vingertjes waren aanwezig. Ik heb toen echt moeten bevallen heftige weeën en de vliezen waren ook gewoon gebroken. Ik wou niet geloven dat het vruchtwater was, dus ik riep mijn man naar boven met er is allemaal vocht de pijn was toen gek genoeg even weg en ik ben op de wc gaan zitten ik dacht ik moet wat vocht opvangen voor de dokter. Mijn man belde met de dokterswacht t was namelijk midden in de nacht maar toen gaf ik aan dat ik iets zag dus ik ben op bed gaan liggen en daar kon miin man het hoofdje zien.. wat natuurlijk heel onwerkelijk was op dat moment.
    mijn man haalde de baby eruit en legde m op een doekje bij mij op de buik :'( daarna heeft hij heel heftig gehuild en met zijn vuist tegen de muur geslagen ik zie m nog staan. Kort erna hebben we weer gebeld naar de dokters wacht waardoor de dokter langs kwam ik had 40 grade koorts en verloor veel bloed maar ik wilde niet naar t ziekenhuis toch kwam mijn man tot het besluit om me wel naar hrt ziekenhuis te brengen omdat ik heel wit en duizelig werd. We hebben toen onze eerste zoontje uit bed gehaald ouders gebeld en hem laten ophalen bij het ziekenhuis wat ik heel erg vondt want ik had r heftige na weeën. In het ziekenhuis hebben we een echo gehad m te kijken of alles eruit w as helaas dit was niet t geval er zaten nog heel veel resten in. Dit moest de dag erna uitgezogen worden ( kuretage) als ik dit zo moet spellen ook hebben ze mijn bloed onderzocht en ik bleek een bacterie in mijn bloed te hebben maar of dat de oorzaak was waardoor hrt verlies was mochten de dokters niet vaststellen. Ik kreeg 3 dagen intibiotica en ik kreeg een katheter omdst ik een blaasontsteking had dat zr in de gaten moesten houde. Een heel lang verhaal allemaal wat mij nog steeds in het hoofd blijft zitten… ook heb ik het opgeschreven voor mezelf om het te verwerken. Mijn man heeft samen met zijn vader de kleine begraven op een mooi plekje ik kon niet mee omdat ik aan het infuuszat dit stukje mis ik heel erg maar mijn man heeft foto’s genomen op dat moment voor mij :'( . We hebben dasrna wel weer een gezond voldragen jongen ter wereld mogen zetten. Waar we heeltrots op zijn bij die zwangerschap had ik wel een schuld gevoel tegen over het overleden kindje ik dacht ” waarom hij wel ” en de anser niet. Ook bij de geboorte vondt ik het heel gek maar nu dat hij bijna2 is heb ik geen schuld gevoel meer. Het was een geschhenk van god en ( lucas – james) verloren zoontje. Dit was mijn verhaal bedankt voor jou artikel ik ben zo blij dat er toch mensen zijn die het begrijpen.

    • Linda zei

      Wat fijn dat ik zulke reacties krijg op mijn blog! Ook al is het vreselijk, ik vind het heel fijn dat er nu zoveel verhalen naar voren komen. Prachtige naam trouwens, Lucas. Zo heet mijn zoontje ook. Heel heftig hoe je dat allemaal meegemaakt hebt. Ik krijg er kippenvel van. En ook de nasleep er van. Een miskraam is niet alleen maar het verliezen van een baby/vruchtje maar ook dat je je daarnaast gewoon heel beroerd kunt voelen. Veel sterkte!

  • Heel herkenbaar. Ik heb met bijna 12 weken een miskraam gekregen. Nu ruim 3 weken terug. Ik ben nog steeds bezig met verwerken. Vooral de vraag: waarom ik? Ik wist met 7 weken al dat het niet goed zit en dan is het eigenlijk wachten op de miskraam, met stiekem een klein beetje hoop op een goede afloop. Dus de opluchting was groot toen de onzekerheid voorbij was. Maar ook later het besef dat je niet meer zwanger bent. En dan komt de klap. Ik vond het ook fijn om er met mensen over te praten, ervaringsverhalen te horen. Maar niemand verteld er over. Niemand laat je weten hoe het gaat, wat je moet doen etc. Voor je gevoel sta je er helemaal alleen voor. Ik heb er daarom ook een blog over geschreven. Om het te verwerken, maar ook om andere vrouwen te helpen. Ik ben blij te lezen, dat ik niet de enige ben die dit zo ervaart. Dus weg met het taboe en laten we er met zijn allen meer open over zijn. Al is het alleen om elkaar te kunnen steunen in een zware periode.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Ook leuk

Alleenstaande moeder

Een huis kopen als alleenstaande ouder: wat is belangrijk?

  • 1 jaar geleden
  • 3 minuten lezen
Blogs over kinderen en ouderschap

Vliegen met een zieke dreumes. Hebben wij weer!

  • 1 jaar geleden
  • 7 minuten lezen
Vakantie met kinderen

Goedkoop vliegen naar Curacao tips!

  • 1 jaar geleden
  • 4 minuten lezen