5 jaar na de stilgeboorte van Lina
Cristel Lenssen
5 jaar na de stilgeboorte van Lina. 3 juni 2020, dan is het precies 5 jaar geleden dat ons dochtertje Lina stil geboren werd na 20 weken zwangerschap. We hebben de zwangerschap laten afbreken nadat we te horen kregen dat zij het Syndroom van Edwards had, een zeer ernstige aandoening waarbij de meeste kinderen al tijdens de zwangerschap of kort na de geboorte overlijden. Het is nu 5 jaar na de stuitgeboorte van onze Lina en in deze blog vertel ik je ons verhaal.
5 jaar
Inmiddels zijn we 5 jaar verder, een dochtertje van 3,5 jaar rijker en voelt mijn gezin compleet. Ook wonen we precies 5 jaar in onze huidige woning en word deze plek telkens meer ons thuis.
5 jaar na de stilgeboorte
Hoewel er geen dag voorbij gaat dat ik niet aan Lina denk en de datum 3 juni altijd een verdrietige dag is, is de periode daaraan voorafgaand voor mij persoonlijk nog het zwaarst. Ik voel het onbewust ook dit jaar weer aan mijn lichaam, aan mijn nachtrust en mijn emotionele balans. Vanaf 11 mei gebeurt er iets in mij, komen de diep weggestopte emoties boven, de ontembare boosheid en de ontelbare vragen.
Alsof ik het weer beleef
De film speelt zich weer af in mijn hoofd, zo gedetailleerd dat het weer bijna echt lijkt. Ik weet alles nog zo precies, van de eerste twijfel tijdens controle bij de verloskundige tot de slopende onzekerheid. Van de echo in het academisch ziekenhuis tot de pijnlijke vruchtwaterpunctie. Ook de keiharde diagnose tot het plannen van de bevaldatum. Het innemen van de eerste pil voor het opstarten van de bevalling tot het breken van de vliezen en van de zo heftige geboorte. En het moment van afscheid nemen…
Terugkerende nesteldrang
Ook alles eromheen komt steeds meer terug. Op 3 juni ben ik bevallen, op 2 juni zijn we verhuisd, ondanks alles moest de verhuizing gewoon doorgaan, want ook dat was geregeld. Ook krijg ik elk jaar in mei de kriebels in huis, het moet anders, klusjes moeten opgepakt worden en meubels worden verplaatst.
Ik doe er niks speciaals voor, maar opeens is het er, zo gaat het de afgelopen jaren. Ik deel het met niemand, het is mijn eigen ding en dat is ook goed. Het is fijn om weer eventjes te in mijn eigen wereld te rouwen. Even stiekem huilen, keihard meezingen in de auto met troostende nummers en fantaseren over hoe het nu zou zijn geweest als ze gezond geboren was.
Ik rouw
Zeker in deze bizarre tijd waarin we iets minder geleefd worden, het minder druk hebben met ons sociale leven en meer op elkaar aangewezen zijn, komt het des te meer naar boven. Er is geen ruimte om te vluchten, maar des te meer tijd om er bij stil te staan. En dat is goed want ik vind het goed.
Ik vind het fijn om er bewust bij stil te staan, te genieten van de witte vlinder die onze tuin ook nu weer veel bezoekt. Ik zou er beslist met mijn man, mijn familie en vriendinnen over kunnen praten, maar die behoefte is er niet, het is gek genoeg niet meer nodig.
Met oma op de wolken
Onze oudste van bijna 7, heeft het verlies van Lina amper meegemaakt. Hij moest nog 2 jaar worden toen het gebeurde. Gek is dat hij de verhuizing naar ons huidige huis wel nog weet, terwijl deze twee gebeurtenissen parallel liepen. Nu vraagt hij er soms naar, als we even een momentje met z’n tweetjes hebben. Als hij ruzie maakt met zijn temperamentvolle zusje, vraagt hij weleens of zijn andere zusje ook zo gemeen zou zijn geweest. Hij vraagt hoe dat dan ging, wat er precies gebeurde en waar ze nu dan is.
Als ik vraag wat hij denkt zegt hij ‘Misschien zit ze wel samen met Omake (zij overgroot oma, mijn oma) op een wolkje en kijkt ze naar ons’.
Er rolt een traan over mijn wang en zeg ‘dat denk ik ook schat, dat denk ik ook’.