Waar ben je naar opzoek?

31 jaar geleden

3 minuten lezen Claudia Verhey
31 jaar geleden

foto mama claudia

Vandaag is het precies 31 jaar geleden. Een eeuwigheid, zo lijkt het. Mama, mijn zusje en ik, we doen het al vele malen langer zonder jou dan dat we met zijn vieren hebben doorgebracht. Toch lijkt het soms alsof het gisteren was. Ikzelf kan me er niet veel van herinneren, mama des te meer. Voor haar ogen wordt ieder jaar op deze dag dezelfde film afgedraaid, alsof ze het weer opnieuw meemaakt. Zo staat ze nog met haar man te flirten voor het kantoor aan huis waar hij die dag gaat werken, een uur later wordt hij gereanimeerd, maar het heeft allemaal geen zin meer. Zijn koffie was nog warm…

Vrij kort na het overlijden van mijn vader zijn we verhuisd, naar Friesland, waar mijn moeder vandaan kwam en de warmte en troost vond die ze zo hard nodig had op dat moment. Weg van die vervloekte plek, waar het meest onwaarschijnlijke was gebeurd en ze met geen mogelijkheid meer kon blijven. Toen ik jonger was, was ik vooral bezig met het verwerken van mijn eigen missen, een plek geven aan het feit dat mijn vader er niet meer was en ook niet meer terug zou komen. Mensen hebben mij gedurende mijn leven meewarig aangekeken als ik vertelde dat mijn vader is overleden toen ik zes was. “Je zal hem vast erg missen”, zeiden ze dan. Ja natuurlijk mis ik hem. Al mis ik meer een vaderfiguur, dan dat ik mijn vader als persoon mis. Klinkt gek he? Maar hoe goed ken je je vader eigenlijk, als je 6 jaar oud bent? Of als je 4 jaar oud bent, zoals mijn zus? Wat ik weet van papa, is wat mijn moeder mij in geuren en kleuren heeft verteld. Je mist die figuur, waarvan je hoopt dat hij die had kunnen zijn, een vader om lekker mee te stoeien, om mee te sparren over je ideeën en plannen, en nu de kleintjes er zijn, mis ik een opa voor mijn kinderen. Wat zou hij gek geweest zijn met die spetters, en met die van mijn zus.

Nu ik zelf moeder ben, dringt meer en meer tot me door hoe afschuwelijk het voor mijn moeder moet zijn geweest. Niet alleen was ze haar geliefde kwijt, maar ook de vader van haar (nog zeer jonge) kinderen. En ineens sta je dan onverwacht overal alleen voor. Het was lange tijd niet leven, maar overleven. Want met twee kleine kinderen heb je niet de luxe om te verdrinken in je verdriet. Je moet door, want je wilt voor je kinderen het leven zo normaal mogelijk door laten gaan. En dus ga je, verstand en gevoel op nul.

Door de mist en de tranen heen heeft ze ons naar de volwassenheid geloodst. En wat heeft ze dat goed gedaan. Ik kan namelijk met de beste wil van de wereld niet zeggen dat ik een nare jeugd heb gehad. Natuurlijk, was ik verdrietig. Natuurlijk heb ik mij, met name in mijn (vroege) puberteit, afgevraagd waarom dit ons moest overkomen en ben ik soms boos geweest op God, de kosmos en op wie er maar in de weg liep dat mijn vader was overleden. Maar wanneer ik terugdenk aan mijn jeugd, stuit ik keer op keer op warme herinneringen. Heerlijke vakanties, maar ook lekker kneuterig met zijn drieën thuis op de bank. Meidendingen doen, plassen met de deur open. Wat hebben we een plezier gehad met zijn drieën. Als ik nu af en toe wel eens een paar dagen (en nachten…) alleen ben met de kinderen, ben ik tegen de tijd dat mijn wederhelft thuiskomst soms volledig afgedraaid en treft hij de twee kinderen aan achter het behang. Maar mijn wederhelft komt, normaal gesproken, gewoon weer thuis. Hoe langer hoe meer besef ik mij dat wat mijn moeder voor elkaar heeft gekregen, helemaal niet zo gewoon is. En dat hoe ze het heeft gedaan, al helemaal een onderscheiding waard is.

Lief mamatje, als de film vandaag weer is afgelopen, en je je mascara na het lezen van deze blog van je wangen hebt geveegd, wil je dan het volgende even in je opnemen? Je hebt het fantastisch gedaan. Je dochters zijn allebei goed gelukt, hebben degelijke kerels, en een prachtig assortiment nageslacht. Papa zou trots op je zijn geweest. Dat zijn wij namelijk ook.

Kus, Claud

Reacties
  • Janny zei

    Waaaauw wat weer mooi geschreven Claudia, (zoals altijd!!!!)
    Ik ken je moedertje en jullie al een tijdje, en inderdaad tussen alle verdriet door heeft ze het toch allemaal maar top gedaan…….xxx

  • Ellen zei

    wauw! wat heftig en toch zo prachtig geschreven. Je moeder heeft het dus fantastisch gedaan, zal echt niet makkelijk geweest zijn. Als je 6 bent dan heb je helaas nog niet heel veel herinneringen van jezelf. Mijn vader overleed plotseling toen ik 22 was, gelukkig hele fijne herinneringen aan hem, maar ook heel veel jaren van diep gemis. Bedankt voor deze mooie blog Claudia!

  • Dank je wel lief buurmeisje voor je prachtige reactie. xxxx

  • Lief, lief buurmeisje,

    Jouw moeder is er één uit duizenden. Ze wist als één van de weinigen door mijn onzekerheid als puber heen te prikken, en te benoemen hoe ik echt in mijn vel zat. Ze zei: ‘Jij vindt het moeilijk om kwetsbaar te zijn’.
    Ze had helemaal gelijk, en het is nog steeds zo, na al die jaren. Als puber is het dan van onschatbare waarde, dat er iemand in je omgeving is die dat ziet, benoemt, begrijpt…….
    Ja, ik vind het nog steeds moeilijk, maar ik ga geen uitdaging uit de weg!!
    We konden verschrikkelijk met haar lachen, en ze is gewoon een hele lieve schat. Wat kon ze ook een heerlijke grappen maken over ons, als tuindersfamilie, met al die Katholieke tradities! ‘Vader, Zoon, Heilige Geest, Amen, 7 meter middenpad.’ (vraag je moeder maar!).
    Ja, ik weet het nog goed, dat ik uit school kwam, en dat mijn moeder op het grindpad stond, om te vertellen dat jouw vader was overleden. Mijn broer zat in zijn kamer huiswerk te maken, toen hij gerinkel hoorde, van een ruit die werd ingeslagen. Jouw moeder zat met mijn moeder bij ons beneden aan de koffie, en mijn broer kwam meteen naar beneden gesneld.
    Ik heb jouw vader niet zo goed gekend, omdat hij vaak aan het werk was op kantoor, als ik bij jullie thuis kwam.
    Maar de keren dat ik hem zag, was hij altijd met jullie aan het dollen, gekheid maken, en te vertellen hoe trots hij op jullie was (en daar kwam je dan niet tussen!!). En jullie zo heerlijk lachen en gillen, met die hoge meidenstemmetjes! Jullie vonden het prachtig!
    Ik was ook heel gek met jullie, jullie waren zulke schatjes!!
    Jullie zijn heel snel daarna naar Friesland verhuisd, en ik heb jullie een hele tijd lang gemist. Heel vaak vroeg ik mij af hoe het met jullie ging, en of het verdriet van jouw moeder nog altijd zo groot was. Ik kon het bijna lijfelijk meevoelen, mijn lieve lieve buuf……..wilde vragen hoe het nu ging, maar was hier denk ik ook te jong voor…..
    Ik ben bezig met het schrijven van een roman, en de roman bevat fictieve elementen, die gebaseerd zijn op deze gebeurtenis (maar verder totaal anders, dus privacy gewaarborgd).
    Ondertussen groeide ik op als adolescent, en fietste ik bijna alle dagen naar mijn grote liefde in Delft.
    Mijn leven ging zich meer in Delft dan in ons dorp afspelen. Zo gaan die dingen dan.
    Een aantal jaren later ontmoette ik mijn (Friese!) held. Ik ben nog een keertje samen met hem bij jullie op bezoek geweest, en toen kreeg ik van jouw moeder een mooie LP, met het concert voor Bangladesh, uit de jaren ’60/’70. Ze wilde de LP graag aan mij geven, maar dan moest ik wel beloven deze vaak te draaien. Nou, dat heb ik gedaan! Ik nam de LP op een bandje op, en dat speelde ik veelvuldig af op mijn walkman, tijdens onze reis door India……

    Dan nog iets over de foto, van jouw mam met jullie. Ja, dat ziet er zo vertrouwd uit.
    Alsof ik zo weer terug in de tijd stap.

    Geweldig, dat je zo’n mooie blog over jouw lieve mama geschreven hebt, lieve Claudia!!!

    xxx

    van je buurmeisje E*

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Ook leuk

Alleenstaande moeder

Een huis kopen als alleenstaande ouder: wat is belangrijk?

  • 1 jaar geleden
  • 3 minuten lezen
Blogs over kinderen en ouderschap

Vliegen met een zieke dreumes. Hebben wij weer!

  • 1 jaar geleden
  • 7 minuten lezen
Vakantie met kinderen

Goedkoop vliegen naar Curacao tips!

  • 1 jaar geleden
  • 4 minuten lezen