“Dat gebeurt mij nooit!” …Of toch wel?
Denise Meijer
“Dat gebeurt mij nooit!”
Hoe vaak zeg jij dit? En… Weet je dit ook heel zeker?
Veel ouders zijn heel stellig in deze uitspraak. Zo ook na aanleiding van de tragische dood van twee baby’s en een peuter. In zowel Ierland, als de Amerikaanse staat Texas. Drie kinderen overleden, omdat ze op een warme dag zijn vergeten in de auto. Een verhaal wat enkel verliezers kent en ik kan me niet voorstellen hoe deze ouders zich moeten voelen. Iets wat ‘het internet’ weinig kan interesseren. Deze zijn genadeloos in hun veroordeling en zien ouders het liefste vandaag nog op de brandstapel, want je kind vergeten? Dat doe je toch niet! Dat gebeurt hen NOOIT.
Tekstuele diarree
We leven, jammer genoeg, in een tijd waarin elkaar oordelen en veroordelen tot de dagelijkse bezigheden behoort.
We openen met gemak een stevig blik aan tekstuele diarree en gooien dit over de persoon die het in onze ogen verdient.
Het virtueel ten gronde richten, zelfs al heeft de desbetreffende persoon al de figuurlijke bodem bereikt… Het is waar we niet bij stilstaan. Geen medeleven voor hebben. Alsof ongenuanceerd, je mening spouwen zo normaal geworden als het AD bij de koffie.
Soms loopt het niet met een sisser af
Geloof het of niet maar ouders zijn mensen en mensen maken (ongeacht de onvoorwaardelijke liefde voor hun kind) nu eenmaal fouten. Gelukkig zijn dit meestal kleine dingetjes, zonder vergaande gevolgen. Denk aan een kind wat valt, of per ongeluk een Legoblokje opvreet alsof het een zuurtje is…
En niemand die ons daarover zal veroordelen, omdat er simpelweg niemand is die er genoeg om geeft dat jij je kind van je commode hebt laten rollen. En er is om deze reden ook niemand die hierover een artikel schrijft en dit op het internet kwakt. De enige plek op de wereld waar kennelijk iedereen zijn ‘ware’ gevoel over een situatie durft te uiten.
Maar soms, heel soms, maakt een ouder een fout die niet meer goed te maken is.
Of dit nu is omdat deze het kind even uit het oog is verloren, of opgeslokt werd door de hectiek van alledag. Het gebeurt! En het feit dat deze fout een ongelukkige afloop kent maakt het (jammer genoeg) ook nieuwswaardig. Dus jouw verhaal wordt gedeeld, besproken en voordat je het weet ontstaat er een virtuele ‘maffia’ die niet zal rusten voordat… Ach, zelfs ik weet niet eens wat het doel is van deze mensen. Wie weet kan iemand me daarmee helpen?
Is menselijkheid onvergeeflijk?
Want soms kan ik mezelf er best over opwinden. Over waarom mensen er tegenwoordig zo op gebrand zijn om alleen maar het slechtste in elkaar te zien. Waarom ‘menselijkheid’ ineens gezien wordt als iets onvergeeflijks. Simpelweg omdat je zelf altijd het geluk hebt gehad dat je eigen menselijkheid onopgemerkt is gebleven. Omdat je het geluk heb gehad dat jouw menselijke fout met een sisser is afgelopen. Dat terwijl dit ook zomaar anders had kunnen zijn.
Laat ik het zo stellen: ik kan mij evengoed niet voorstellen hoe deze vader zich moet voelen, maar in plaats van dat ik dit ga veroordelen is dit gegeven voornamelijk iets waar ik dankbaar voor ben. Dankbaar omdat ik weet dat zelfs een ondenkbaar scenario in werkelijkheid IEDEREEN kan overkomen. Zelfs al roep je nog zo hard van niet.
En ik geloof zeker dat het nooit, nooit, NOOIT de bedoeling van deze vader is geweest om zijn kindje achter te laten in de auto met de dood tot gevolg. Ik weet ZEKER dat deze vader zijn leven zou willen geven als hij zijn kindje hiermee terug zou krijgen.
Bron hoofdbeeld: Flickr