Waar ben je naar opzoek?

Loslaten is niet gemakkelijk

4 minuten lezen Bianca van Vuuren
Loslaten is niet gemakkelijk

Draak is bijna 5. En dus al groot. Opa en oma mogen absoluut niet meer zeggen dat hij hun kleinzoon is. Hij is hun grootzoon. Groot zijn betekent ook veel zelf doen en vooral alleen doen. Nu is er in de wijk waar wij wonen geen mogelijkheid om je 4-jarige heel veel vrijheid te geven. Het zou heel onverantwoordelijk zijn hem daar alleen op straat te laten.

Daarom zijn wij heel blij met onze stacaravan op een rustige camping in een Brabants dorpje. Nu de vakantie weer is begonnen, geniet onze Draak daar van een ongekende vrijheid. Hij vindt zelf zijn weg naar speeltuin, voetbalveld en vriendjes. Wij zijn er nog wat onrustig over, maar krijgen er wel steeds meer vertrouwen in We zien dat het goed gaat. Hij komt regelmatig terug om letterlijk zijn neus even aan ons te laten zien.  [Wat zie ik dat neusje toch graag.]

Toch bevliegt het me soms. Dan moet ik hem echt nu zien. Dan stap ik op de fiets en rij rondjes tot ik hem weer ergens tref. Meestal lachend met vriendjes. Dan heeft mijn moederhart weer even rust en kan ik weer terug naar onze plek. Dat loslaten is nog niet zo makkelijk. Ik ben er niet zo goed in. Gelukkig kennen we veel mensen op de camping en weet ik dat er veel ogen een beetje met ons mee kijken.

Andere ouders

Het moeilijkste vind ik nog het omgaan met ouders die makkelijker zijn in dat loslaten. Soms doordat ze er meer ervaring mee hebben, maar vaak ook gewoon door hun karakter. Het probleem zit hem niet in het socializen met deze ouders maar in het vasthouden aan onze eigen regels en grenzen.

Lees ook: Waarom gaan we niet op opvoedles?

Zo vroeg er een vader van een vriendje aan hem of hij mee ging kanovaren, zonder zwemvest of iets dergelijks. Eén vader, drie guppen zonder zwemdiploma, één bootje waar naast vader steeds maar één kind in past. Draak zei natuurlijk: Ja. Ik kwam het clubje tegen terwijl ze onderweg waren naar de vijver. Toen ik het plan hoorde, gooide ik roet in het eten voor Draak. Dit ging niet gebeuren. Ik kon op dat moment ook zelf niet even mee, anders was dat misschien nog wel een optie geweest.

Rotmoeder

Die dag ging de boeken in als de dag waarop ik voor het eerst de rotste moeder van de wereld werd genoemd en het ergste was ik voelde me ook nog zo. Niet omdat ik er niet achter stond, maar omdat ik hem zo begreep. Hoe onbegrijpelijk moet het zijn voor een mannetje van 4 dat dit niet mocht van zijn moeder?

Het plan kwam van een volwassenen persoon, een vader en was ook nog aangemoedigd door de moeder van die kinderen. Dan komt je eigen moeder ineens zeggen dat het niet mag, omdat het te gevaarlijk is. Uiteraard gingen het vriendje met zijn broer en vader gewoon wel varen. Daar heb ik immers niets over te zeggen.

Ik voelde zijn verdriet, zijn gevoel van onrechtvaardigheid, zijn teleurstelling en zijn boosheid.  Nadat hij weer wat gekalmeerd was, probeerde ik het uit te leggen, maar werd niet begrepen. Ik besloot het zo te laten. Hij hoeft het ook nog niet te begrijpen, voor nu is het gewoon zo. En als ik daarom de rotste moeder van de wereld ben, dan is dat ook maar zo. Ook dat laat ik los.

Na een tijdje verscheen het vriendje weer in onze tuin en was alles weer opgelost. Draak weer blij en ik kreeg zelfs een dikke knuffel van hem voordat hij weer vertrok richting speeltuin.

Regels

Nu, een paar dagen later, heeft het voorval mij nog niet losgelaten. Andere ouders, hebben andere grenzen. Zij zullen onder hun toeziend oog, soms zaken goed vinden die bij ons uit den boze zijn. Nu kwam ik ze tegen en kon ik er een stokje voor steken, een andere keer waarschijnlijk niet. Ook zullen de kinderen van die ouders dingen willen doen die wij onze gup verboden hebben. Ik denk niet dat ik van hem mag en kan verwachten dat hij dan maar gewoon nee zegt en achterblijft. Ooit zal hij dat hopelijk kunnen al blijft het vaak wel lastig.

Tegelijkertijd heb ik ook niet de illusie dat ik dit kan oplossen. Het enige wat ik kan doen, is regelmatig onze regels en grenzen met hem bepreken. Hem zo duidelijk mogelijk uitleggen waarom die regels er zijn. En hem handvatten geven om met dergelijke situaties om te gaan. Daarnaast blijf ik gewoon op mijn fiets springen als ik vind dat ik hem te lang niet gezien heb.

Lees ook: Een brief aan mijn kind: loslaten is moeilijk

Leren

Het zal ongetwijfeld, meer dan eens, gebeuren dat hij toch dingen doet die wij niet goed vinden. Daar zullen we dan samen van moeten leren. De ene keer leert hij, dat die stomme regels er toch echt niet voor niks zijn. De andere keer zal ik ervan leren. Namelijk, dat hij al groot is en het allemaal best wel kan….

Bron beeld: Pixabay

Reacties
  • Lenny v.d. Linden zei

    Hoi Bianca,

    Wat kei goed van jou dat je nee hebt gezegd tegen dat vaartochtje. Kan me voorstellen dat het voor je zoontje niet leuk was, maar wat ondoordacht van die ouders. Wie neemt er nu 3 kinderen mee zonder zwemvest om?? Heel dom.Als er iets mis zou gaan dan kan je dat nooit handelen in je eentje.
    Los laten van je kinderen valt ook niet mee en is moeilijk. Zeker in de beginperiode als ze steeds meer hun horizon willen gaan verplaatsen en verder weg willen. Heb ik ook wel moeite mee gehad hoor, maar mijn ervaring is wel dat elke keer een stukje verder loslaten en zien dat het goed gaat is zo fijn. Mijn kinderen zijn nu in de 30 en ik ben blij dat er nooit iets geks gebeurd is hoewel ik toen af en toe wel eens bang was dat er wel iets gebeurde. Maar het belangrijkste is praten met je kind en er vertrouwen in blijven houden. En het allerbelangrijkste nooit achteraf zeggen “zie je wel, had ik toch tegen je gezegd”
    Heel veel sterkte en succes met loslaten.
    Lenny

  • Chanty zei

    Ik herken het helemaal….mijn oudste zoon was 6 toen hij voor het eerst alleen naar de speeltuin in de straat achter ons mocht gaan en alleen op de voorwaarde dat hij zich elk uur komt melden (hij heeft een kidizoom horloge van V-tech) nu is hij bijna 8 maar nog steeds moet hij elk uur zijn gezicht laten zien! Is hij 5 minuten later zit mijn hart al in mijn keel. Zijn broertje van bijna 5 wil ook erg graag alleen naar de speeltuin helaas voor hem mag dat alleen als ik mee kan. Ik denk dat je als ouder zijnde ook een beetje naar het kind moet kijken mijn oudste is bijvoorbeeld best wel een “schijterd” GELUKKIG en vind veel dingen best wel een beetje eng waardoor hij dus wel extra goed uitkijkt als hij de straat over moet steken mijn Middelste ziet nergens gevaar en rent als het even kan zo een bal achterna de straat op, hij blijft voorlopig dus even lekker in de achtertuin. Wat het kanovaren uit jouw verhaal betreft daar had ik ook een stokje voor gestoken kinderen zijn zo snel voor je het weet zijn ze op ontdekking uit of ligt er per ongeluk 1 in het water als er nog een volwassen persoon bij was geweest die bij de kinderen aan de kant kon blijven was het een ander verhaal geweest.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Ook leuk

Alleenstaande moeder

Een huis kopen als alleenstaande ouder: wat is belangrijk?

  • 1 jaar geleden
  • 3 minuten lezen
Blogs over kinderen en ouderschap

Vliegen met een zieke dreumes. Hebben wij weer!

  • 1 jaar geleden
  • 7 minuten lezen
Vakantie met kinderen

Goedkoop vliegen naar Curacao tips!

  • 1 jaar geleden
  • 4 minuten lezen