Hoera, eindelijk naar school!!! (of toch wel even slikken?)
Daar zit ze dan, mijn kleine peuter. Eigenlijk begint ze de stoeltjes in de openingskring op de peuterspeelzaal te ontgroeien. “Ze wordt al echt een kleuter hè?” gooide mijn moeder mij gisteren toe. Klopt mam. Ik weet het. En weet je? Ik ben me er heel erg van bewust op het moment. En weet je? Soms word ik er gewoon een beetje verdrietig van. Noem me een emotioneel weekdier, maar het vliegt me aan hoe snel de tijd gaat.
Drie jaar, zes maanden en twaalf dagen geleden kreeg ik jou voor het eerst in mijn armen. Wellicht cliché, maar ik herinner het me nog als de dag van gisteren.
Eerlijk? Volgens mij heb ik er vanaf die allereerste dag dat je in ons leven bent, er iedere dag wel eventjes naar uitgekeken. Soms vloog het als een vluchtig lentebriesje even door mijn hoofd wanneer je weer eens om 5:00 wakker was en soms hoorde ik mezelf het hardop de hele dag uitkermen: “Oooow, ik zou willen dat ze naar school gaat!”, wanneer jouw hysterische woedeaanvallen me aanvlogen en de spaghetti weer eens aan het plafond hing.
Want klagen, ja dat kunnen wij moeders van tegenwoordig als de beste. Volledig uit de taboesfeer gehaald en ergens word je gewoon een beetje raar gevonden als je het niet doet. Om vervolgens achter je rug om uitgemaakt te worden voor Supermommy die het zogenaamd allemaal voor elkaar heeft.
Lekker klagen is hip en ja ook ik kan me er regelmatig schuldig aan maken. “Nou ik heb voor vanmiddag een oppas geregeld hoor! Het is mooi geweest, mama is moe en er moet geborreld worden met vriendinnen!” kier in aan de kassa met mijn kleinste smurfje aan mijn zij. Ik krijg nog net geen staande ovatie van mijn gewillige publiek. Van de uitgebluste mede-moeder achter mij en de hardwerkende deeltijdmoeder achter de kassa.
Alles mag je er zomaar uitgooien. Je frustraties, je woede, je als-ik-het-van-tevoren-geweten-had-jes en je wat-is-het-toch-allemaal-zwaar-tjes. Zolang je er maar wel achteraan gooit dat het je allemaal waard is en dat je ontzettend veel van ze houdt. Anders heb je zo het Consternatiebureau en Jeugdzorg aan je broek hangen natuurlijk.
En nu? Van de week was daar ineens DE envelop. Terwijl de dametjes om het hardst naar de brievenbus renden voor de post, trekt onze 6-jarige dochter een envelop uit de handen van de jongste. “Deze is voor mij! Kijk maar er staat het tekeningetje op van MIJN school”. Om ruzie te voorkomen vraag ik haar de envelop even aan mij te geven. Ik kijk naar de naam van de geadresseerde en slik…
Alsof het ineens ‘echt’ wordt. Alsof je jaren roept dat als je de jackpot zou winnen je zooooo naar een warm land zou verhuizen, maar als dat dan echt gebeurt je weet dat je een heimwee zal krijgen van hier tot Tokio.
Daar voorop die envelop staat namelijk is sierlijke schrijfletters de naam geschreven van mijn kleinste smurfje. Wanneer ik de brief open en vluchtig mijn ogen over het papier laat gaan, voel ik een brok in mijn keel en een knoop in mijn maag. Daar gaan we….
“Mama, mama, lees nou vooooohhoooooor!!!”. Ik slik en verman me. Beste ouders, bij deze bevestigen we de inschrijving van uw dochter op onze school. We zien er naar uit haar spoedig bij ons op school te mogen verwelkomen.
Wanneer ik mijn tranen wegslik en opzij kijk, kijk ik vol in het stralende, trotse gezichtje van onze jongste telg. “Ik mag eindelijk naar school mama!”. Klopt lieve schat, het is bijna zover. Voor jou zullen de komende 5 maanden er elke dag eentje te veel zijn. En ik? Ik wil niks liever dan de tijd stilzetten. Ik wil terug naar dat eerste moment van jou in mijn armen.
‘s Avonds lig ik er wakker van. Ik vraag me af waar de afgelopen 7 jaar zijn gebleven. Of ik het wel goed heb gedaan. Of ik het heb gedaan zoals ik het wilde doen. Of ik er genoeg ben geweest. Of ik niet nog minder had moeten gaan werken. Of ik voldoende genoten heb of stiekem teveel heb geklaagd.
Of ik het anders zou doen als ik het over mocht doen.
Ach, we hebben gelachen en we hebben gehuild. We hebben gespeeld en we hebben gezwoegd. We hebben ruzie gemaakt en enorm veel plezier. Ik heb jullie de eerste hapjes zien nemen, de eerste stapjes zien doen. Ik heb je eerste woordje gehoord en je eerste poep in de toiletpot mogen aanschouwen. Ik heb je tranen mogen drogen toen je pijn had en wat hebben we veel geknuffeld. Iedere dag wist ik wat je deed en wat je weigerde. Meestal in real life, dan wel dankzij de wondere wereld van de Skype en whatsapp. Soms zelfs ieder aan zijn eigen kant van de wereld.
Nog vijf maanden en dan sluiten we voor mijn gevoel een periode af. En een beetje verdriet daarom mag, toch?
De rollen zijn omgedraaid. Eerst kon het mij niet snel genoeg gaan. Nu wil ik dat ik de kracht bezat de klok even stil te zetten. Maar jij bent er klaar voor en hebt er zin in. Met al je kracht duw je die wijzers vooruit! Opschieten, roep je, ik wil naar school!!
Ga maar lief kind, het is tijd.
-slik-