Waar ben je naar opzoek?

Is klagen over het moederschap hip?

2 minuten lezen Magda Dullemond
Is klagen over het moederschap hip?

Klagen over het moederschap

Het lijkt wel alsof het hip is om te klagen over hoe zwaar het moederschap is. Met name op internet roept de één nog harder dan de ander dat de roze wolk niet bestaat.

>> Lees ook: Wanneer je van je roze wolk bent gevallen!

Ik zou willen dat ik een snoeihard tegengeluid kon laten horen. Helaas was mijn kraamtijd ook niet bepaald ‘genieten’, zoals iedereen je vanaf de lieve kaartjes gebiedt te doen. Een spoedkeizersnede, een schildklieraandoening die door de zwangerschap opeens de kop opstak, en als klap op de vuurpijl een huilbaby: ik was er van overtuigd dat alle jonge ouders waren betrokken bij een samenzwering. Ze hadden met elkaar afgesproken om niet aan mensen zonder kinderen te vertellen dat voor een baby zorgen een helse rotklus is.

Echt, ik was er heilig van overtuigd.

>> Lees ook: Een brief aan een nieuwe moeder.

Dikke mist

De dikke, donkergrijze mist begon pas langzaam weg te trekken, toen mijn zoontje een maand of acht oud was. Van echt genieten is pas sprake sinds hij bijna 1 was. Meer slaap, meer bewegingsvrijheid, samen met je kind kunnen spelen, giechelen en babbelen: het heeft voor mij wonderen gedaan.

Klaar met het gezeur

Afgelopen weekend las ik in Paper Magazine een column van Elma Drayer (1957) van de Volkskrant. Zij is wel klaar met al het gezeur over hoe zwaar het allemaal is.

‘Wij hebben, als we dat willen, het beste van twee werelden. Persoonlijk vond ik weinig heerlijkers dan na een dag vol kouwe drukte op de zaak thuis te luisteren naar kleuterpraat – en omgekeerd. De zandbak voorkomt dat je doordraait, de werkvloer dat je zachtjes inslaapt. Dat is geen dubbele belasting, dat is dubbele rijkdom.

Maar ja. De verwende prinsesjes van nu verkiezen het niet te zien. Zij zien alles, behalve hun zegeningen.’

Drayer heeft een punt, vind ik. Als werkende moeder geniet je ook van het beste van twee werelden, als je het goed voor elkaar hebt.

Maar weet je wat ik ook denk? Ik denk dat de kraamtijd voor veel vrouwen gewoon erg zwaar is, zowel fysiek als emotioneel. Je hebt tijd nodig om te herstellen. Ik denk bovendien dat de eerste maanden op je werk heel erg wennen zijn. Daar is alles hetzelfde gebleven, maar je ritme thuis is nu natuurlijk heel anders. En als je niet genoeg slaapt, is het leven gewoon niet zo leuk. Ik denk dat Elma Drayer die tijd alweer vergeten is.

Neerdalend stof

Misschien bestaat de roze wolk wél, maar komt hij voor veel vrouwen, net als bij mij, pas later tevoorschijn, als het stof weer is neergedaald. En als je beseft dat je niet alles meer kunt doen wat je kon doen voor je kinderen had, nee, maar dat dat ook niet hoeft. Als je beseft dat je nu moeder bent. Uiteraard van het leukste kind ter wereld.

Reacties
  • Els zei

    Doe mij de kraamtijd maar! Dat gevlieg en geren met werken en school pff en een kleuter daar kun je soms echt niet van genieten wat een driftbuien Haha.

  • Maartje zei

    De kraamtijd was in mijn geval prima. Maar de combinatie daarna van weer aan de slag gaan en twee kindjes hebben, dát vind ik ingewikkeld. De puzzel drie dagen in de week van zorgen dat mijn meisjes gewassen en gestreken op het kinderdagverblijf komen, Man op tijd op zijn werk is en ik ook en dan ‘s avonds weer vlug door de file naar huis, Man die de meisjes ophaalt, koken en eten en dan moeten ze alweer naar bed. Dat maakt dat ik me weleens afvraag: waar doe ik het allemaal voor? Om vervolgens op de dagen dat ik thuis met ze ben te denken: oh, wat is het heerlijk rustig op kantoor. 🙂

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Ook leuk

Alleenstaande moeder

Een huis kopen als alleenstaande ouder: wat is belangrijk?

  • 1 jaar geleden
  • 3 minuten lezen
Blogs over kinderen en ouderschap

Vliegen met een zieke dreumes. Hebben wij weer!

  • 1 jaar geleden
  • 7 minuten lezen
Vakantie met kinderen

Goedkoop vliegen naar Curacao tips!

  • 1 jaar geleden
  • 4 minuten lezen