10x waarom ik soms helemaal NIETS van het kinderbrein begrijp?!
Love2BeMama
Kinderen… je zou ze soms op Marktplaats zetten! Of achter het behang plakken. Er zijn echt dagen dat ik helemaal niks, noppes, nada van ze begrijp. We lijken dan op twee compleet verschillende planeten te leven. Ik dacht dat mannen van Mars kwamen en vrouwen van Venus maar kinderen komen van Jupiter! Iets met een kinderbrein waar wij moeders soms niks van snappen…
Het kinderbrein; ik snap er soms niks van!
Met stipt op 1:
“Maar ik kan het écht nergens vinden mama!”
Om vervolgens tijdens het ontbijt het complete (lees: je broertjes) leger in te schakelen, omdat er zojuist één gekleurd hageltje van je bord is gevallen, dit de laatste was en je deze MOET opeten. Met man en macht gaan ze dan op zoek naar de créme de la creme van de boterham. WHY?!
Lees ook: En cold turkey schermtijd detox: hebben we het overleefd?
Op 2:
De plek aan tafel. Schuif niet 1 centimeter naar links of rechts, want dan is het of je de Berlijnse muur van ruim 30 jaar geleden over klimt en daar staat een flinke straf op. In dit geval: Ruzie. Ik denk dat ik op het eetbankje vandaag de boel ga afmeten met een rolmaat en vakken ga maken.
Op 3:
“Hij ademt in mijn gezicht mama”.
Dat komt dus niet doordat er geen ruimte is, maar omdat ze áltijd ruzie maken om hét plekje op de bank. De verliezer zit dan net niet bovenop de winnaar en ademt dus in zijn gezicht. De desbetreffende bank is in deze geschikt voor sowieso 5 volwassenen, maar de eer is te groot en dus wijk je geen centimeter van je vijand. Liever boven op elkaar, dan je verlies toegeven.
Op 4:
“Wauw! Je hebt gewoon dat hele bord leeggegeten en er zat (vul maar in) in! Fijn hoor, dan kunnen we dit vaker eten.”
Om dan vervolgens te gaan kokhalzen en daarna te janken, omdat ze dat echt niet lusten. Met als toetje dat ik een rot-moeder ben.
Op 5:
De kleur van de beker (peuters/kleuters). Er schijnt een theorie achter te zitten, maar ik vind hem meer dan noemenswaardig. Ik hoef het niet te proberen om Karel Kortsluiting zomaar een beker met ranja te geven, want dan is de kans aanzienlijk dat hij dus echt kortsluiting krijgt in zijn bovenkamer. Hij had misschien vandaag een rode dag en dan hoef je niet met blauw aan te komen.
Lees ook: 36 dingen waar moeders een (VRESELIJKE) hekel aan hebben
Op 6:
Hij lust absoluut geen boterham met kaas. Maar zet hem bij oma neer en hij eet het zonder te zeuren op. En ja, ook als ik uit pure wanhoop expres een boterham én kaas van thuis bij oma neerleg. Wat een bloedzuigertjes zijn die peuters af en toe.
Op 7:
Het hysterische gedrag van mijn dreumes. Een mega ontwikkelingssprong heet het ook wel volgens ‘oei ik groei’. Nou dat zal, maar bijzonder is dat dit alleen in het bijzijn van mij gebeurt. En ik doe het volgen mij echt niet anders dan di papa. Meerdere malen in de week app ik hem dat ik helemaal gek word van zijn driftbuien, maar ben ik een dagje aan het werk dan is er niets aan de hand?
Op 8:
De prépuber. “Wil je even je beker van je kamer ophalen?”. Dan ga ik na 10 minuten onderaan de trap staan om met mijn marktstem richting zolder te bléren waar hij blijft? Dan komt de persoon in kwestie naar beneden, zonder drinkbeker, en zegt doodleuk: “Wat is er? Ik ging even naar boven muziek luisteren”. Schiet mij maar lek.
Lees ook: 10 irritante types die je vindt in online mama communities
Op 9:
De wintertijd met dreumesen en peuters. Die hele periode zijn ze voor dag en dauw wakker. Ik zit de eerste maand sowieso rond 5 uur beneden en met wat geluk loopt dit langzaam op richting de 6. En zodra het dan maart is gaan ze ineens tot een uur of 7 slapen. Dat klinkt natuurlijk heel leuk, maar dan komt die zomertijd eraan en moet ik ze wakker maken omdat het bijna 8 uur is. En wat er dan gebeurt kun je zelf invullen waarschijnlijk.
Op 10:
Een gouwe ouwe. De inzinking op straat. “Ik kan zelf lopen mama”, dus mama neemt dit keer geen buggy mee voor het rondje. Hij loopt ook eigenlijk altijd zelf. Iets met “just in case”. Om vervolgens op de helft van de route op de straat te gaan zitten en niet meer in beweging te willen komen. Na verwoede onderhandelingspogingen stel je voor om hem dan maar op te tillen. Twee stappen later: “Ik wil zelf lopen mama!”
Kinderen, je snapt er niks van!
Photo by rawpixel.com from Pexels