Waar ben je naar opzoek?

Mag ik je wat vragen?

5 minuten lezen Claudia Verhey
Mag ik je wat vragen?

Zwangerschapsdepressie

Lieve bijna-mama,

Mag ik je wat vragen? Vanmorgen zag ik je voorbijlopen. Of het leek eigenlijk meer op waggelen of sloffen, want echt licht was je tred niet. Ik meende mezelf in jou te herkennen. Want ondanks dat je er prachtig uitziet met je dikke buik, en je volle bos haar, staan je ogen dof en lijkt je gimlach niet echt. Hoe gaat het echt met je?

Ik hou van mijn kinderen tot aan de maan en lucht en de sterren, en weer terug, laat dat duidelijk zijn. Voor geen goud had ik ook maar een seconde willen missen van hun nog maar korte leventjes tot nu toe, en ondanks de hectiek en de heftige fases, knijp ik me in mijn handjes dat ik het voorrecht heb dit allemaal te mogen meemaken. Alleen… Dat gevoel begon bij mij pas toen mijn oudste in mijn armen werd gelegd. Alsof een hoge golf van emoties, maar vooral het besef dat dit klopt, over je heen tuimelt en je omver zwiept. Alsof het nooit anders is geweest, dat gevoel. Alleen, dat was het wel, anders. Want zwanger zijn vond ik namelijk vreselijk. Laten we zeggen, zwanger zijn is niet echt mijn ding. Eerlijk gezegd, voelde het voor mij aan als een noodzakelijk kwaad, om iets heel moois te bereiken. En hoe mooi dat moois wel niet was, wist ik aanvankelijk natuurlijk niet, en dat maakte het extra pittig. Dat extra pittige, dat meen ik ook bij jou te zien.

Lange tijd heb ik gedacht dat ik alleen was. Dat denk jij vast ook. Om me heen zag ik alleen maar blij-ei zwangerschappen en roze wolken voorbij komen dwarrelen en vroeg ik me ie dag opnieuw af: waarom voelt dit voor mij niet zo? Met name bij mijn eerste zwangerschap, toen ik vanaf de derde week tot aan de allerlaatste minuten kotsmisselijk ben geweest, kon ik me regelmatig niet meer voor de geest halen waarom ik hier ook alweer aan was begonnen. Toen ik vanwege heftige misselijkheid en allesoverheersende vermoeidheid mij al rond zeven weken zwangerschap moest ziekmelden, en pas na een week of acht weer enigszins kon functioneren (in ieder geval voldoende om de schijn op te kunnen houden), zei een directe collega doodleuk: “Goh, nou, ik begrijp er niks van hoor, ik heb twee fluitende zwangerschappen gehad. Volgens mij moet je gewoon jezelf even bij kop en kont pakken.” Ik hoop voor jou dat jij lievere collega’s hebt dan deze van mij.

Ook toen ik al wat langer zwanger was, een maand of zes, was de tone-of-voice van mijn zwangerschap nog steeds niet geschikt om reclamefolders mee te vullen. Manlief en ik vertrokken rond die tijd voor een “babymoon” naar Gran Canaria, en hadden zo’n beetje het meest luxe hotel van het eiland geboekt. Niks was goed: ik was te misselijk om van het heerlijke eten te kunnen genieten, ik baalde van mijn virgin moijito en mijn doorbakken steak, de ligbedden waren funest voor mijn zwangere rug en ik was moe, moe, moooooeeeee. Huilend stond ik op een gegeven moment aan de rand van de infinitypool over zee uit te kijken, dit ging noooooit meer over, wat had me bezield?!

Voel jij je misschien ook zo? Denk je dat het nooit meer goed komt en niemand je begrijpt? Voel je je daar mega schuldig over, want zwanger zijn hoort fantastisch te zijn, en iederen maar roepen ” geniet ervan”? Ik wil wedden dat jij net als ik niet snapt waar ze het over hebben. Hoezo genieten? Overleven, dat is het!

Drie maanden later, een paar uur na de bevalling, lag ik in de ziekenhuiskamer te ontbijten met twee boterhammetjes filet americain. Het “waasje”, wat al die maanden over mijn gehemelte had gelegen en mij als culi-freak in de weg had gestaan te genieten van eten, was een half uur nadat mijn dochter op mijn borst was gelegd, verdwenen. De grijze sluier in mijn hoofd, weg. Alsof iemand de luiken die voor de ramen zaten open had geklapt.

Een collega van mij zei ooit: “Ik beval nog liever 10 keer van een 10 ponder dan dat ik nog 1 keer zwanger moet zijn.” De collega’s om ons heen uitten zich in ohs en ahs en nee toch, echt niet hoors. Ik kon alleen maar knikken, zo eens was ik het met haar. De volgdende koop ik lekker in de winkel, grapte ik nog.

Achteraf gezien zat ik gevaarlijk dichtbij een zwangerschapsdepressie, of had ik er misschien wel een. Niemand in mijn omgeving heeft dat gezien, zelfs bij de verloskundige ging geen lampje branden. Geen wonder, en er is niemand iets te verwijten, want ik hield zelf mijn klep dicht over mijn zwaarmoedige stemming en ben aardig goed in het opzetten van een pokerface. Ik denk dat zelfs mijn partner en directe familie niet doorhadden hoe erg het was. Nu ben ik er zo open mogelijk over, want hier en daar zie ik toch om me heen dat ik niet alleen sta hierin. Jij dus ook niet! Laat je niet gek maken door de bladen, de boekjes en alle roze wolk verhalen om je heen. Je hoeft het ook niet alleen te doen. Er is hulp, zowel professioneel als in je netwerk. Je moet het alleen wel toelaten.

Herken je je in mijn verhaal? Mag ik je dan een aantal dingen meegeven?

1. Accepteer het

Voel je niet langer schuldig naar je kindje toe omdat je denkt dat je niet genoeg geniet. Je gevoelens mogen er zijn en zijn normaal, maar voor jou wel heel vervelen. Accepteer dat dit voor jou nou even zo voelt, en dat dat naar, maar prima is. Wees lief voor jezelf, altijd maar nu extra!

2. Deel het

Laat je pokerface in de kast liggen en praat erover. Met vriendinnen, je ouders, je partner, zussen of broers, goede collega’s, of je huisarts verloskundige. Heb jij het gevoel dat jouw sombere stemming meer is dan hormonen of een dipje van een paar dagen, praat er dan met iemand over. Dat lucht in ieder geval op, en je weet maar nooit wie er spontaan zijn of haar hulp aanbiedt.

4. Noteer het

Hoe rot je je misschien ook voelt, schrijf op waar je mee zit, noteer leuke dingen over mijlpalen uit de zwangerschap, cadeautjes die je misschien al krijgt, en meer. Later ben je daar blij om, want hoewel je je op dit moment klote voelt, ben je achteraf waarschijnlijk blij dat je toch een document hebt gemaakt van deze unieke periode. Het helpt, nu en later, ook bij het relativeren, of  het een plekje te geven.

5. Pak die hand

Herken het wanneer iemand je een helpende hand aanreikt. Door je te vragen hoe het gaat, iets met je te ondernemen of iets voor je te doen. Verstop je dus niet achter “het gaat  goed”, maar pak aan die hand. Of die uitnodiging.

Ik hoop dat je hoofd wat lichter is nu, lieve bijna mama. Volgende week vraag ik je weer hoe het gaat, en de week daarop, en de week daarop…

Liefs, een andere mama

Reacties
  • Leyla zei

    Ik ben nu zwanger van mijn 3e. Tot nu toe heb ik hellemaal geen kwaaltjes ofzo gehad. En nu met 33 weken sinds 3 dagen moet ik bij alles huilen. Heb nergens zin in overal heb ik pijn. Ik wil alleen zijn en schreeuwend alleen maar huilen. Ik heb tot nu toe depressies na de bevalling gehad. Bij deze ben ik nu al deprresief. Ik heb zo een angst dat dit nooit over gaat. En me kinderen die vragen me ook mama waarom ben je zo verdrietig ik voel me zoooooooo k…t :””(((((

  • suzanne zei

    Hallo,
    Ik ben nu 7 a 8 weken zwanger , mn 1e zwangerschap . Maar kan er nog niet van genieten , net een huilbui gehad. Terwijl ik wel kinderen wil maar ik twijfel nu erg . Het is nogal onverwachts , het gaat zo snel , we wonen nu nog in een klein flatje. Dus die moeten we gaan verkopen . Er komt zoveel op me af . Ik heb nu zo n zorgeloos leventje , ik ga ff een wijntje drinken in de stad wanneer ik zin heb of we gaan naar een festval of theater . En nu kan kan ik nog lekker uitslapen . Het is zo n enorme omschakeling . Ik moet blij zijn maar ben dat niet . Is dat normaal? ik heb ook helemaal geen klachten , op zich is dat heel fijn maar dan twijfel ik of ik dan wel echt zwanger ben. Over een paar weken hebben we pas onze 1e afspraak bij de verloskundige . Komt dat blije gevoel nog?

    • Hoi Suzanne ik snap je gevoel helemaal. En eerlijk? Ik denk dat dat gevoel echt komt. Het kan zijn dat je wat depri voelt maar dat is opzicht heel erg normaal. Zeker als het misschien niet helemaal gepland had. Maak je niet teveel zorgen want met een baby kun je echt wel in een klein flatje wonen. Dat zijn de praktische dingen, die komen echt wel goed. Ik denk dat je na de eerste echo je al heel anders voelt. Neem je tijd ervoor!

  • Camilla zei

    Heeel herkenbaar. In onze maatschappij lijkt het wel alsof aan zwanger zijn automatisch blijheid en roze wolken gekoppeld zijn. Helaas is dat niet voor alle mama’s waar. Ik ben blij dat dáár nu ook over gesproken wordt. Mooi geschreven stuk!

    Liefs, Camilla

  • Nicole zei

    beste Claudia,

    Wat een fijn en emotioneel artikel om te lezen. Tijdens mijn eerste zwangerschap heb ik zowat elke ochtend boven de wc gehangen om over te geven. Ik was moe, beroerd, hormonaal en zo ontzettend niet mezelf! Mijn bevalling was ook nog eens erg zwaar waardoor ik de eerste periode ook niet zo kon genieten van mijn prachtige zoon. Gelukkig is dat allemaal veranderd! Toen ik een tweede keer zwanger bleek hoopte ik dat het beter zou gaan, elke zwangerschap is immers anders. Nou anders is het inderdaad (ik ben nu 38 weken zwanger). Ik ben al thuis sinds mijn 11e week. Ik slik medicijnen tegen de misselijkheid en het helpt redelijk, ik geef nu gemiddeld eens in de 2 weken over. Ik ben ontzettend duf, bijna apatisch, en heb wekenlang alleen maar in bed kunnen liggen. Ik ben geen leuke moeder, partner en vriendin en dat al maanden. Alles doet pijn en ik voel me machteloos en verdrietig. Ik wil zo graag genieten van dit wonderlijke proces en ik voel me bestolen dat dit niet kan. Mijn schoonzusje heeft haar derde miskraam gekregen vorige maand dus daar komt ook een heel scala aan emoties bij. Gelukkig is nu het einde in zicht en kan ik straks eindelijk mijn zoontje weer optillen en met hem spelen. Omdat ik zo’n heftige eerste bevalling heb gehad krijg ik gelukkig een heleboel (emotionele) begeleiding nu maar angstig ben ik nog steeds. Het helpt dat ik straks van de zwangerschap af ben en dat ik mama ben van twee mooie kindjes. Onze wens voor drie kinderen is compleet verdwenen na deze zwangerschappen. Twee is ook een mooi aantal! Dank je voor het delen van jouw brief en voor het bieden van een platform!

  • cindy zei

    Dank je wel voor het schrijven van dit artikel.
    Ik herken (helaas) heel veel in hetgeen je schrijft en stiekem is dat wel even fijn om te lezen.
    Ik ben nu 23 weken zwanger en heb last van bekkeninstabiliteit. Hierdoor mag ik een hoop dingen niet meer en heb ik ook op mijn werk aanpassingen moeten doen. Ondanks dat ik ontzettend blij ben met deze zwangerschap, ben ik ook af en toe mezelf niet. Momenteel merk ik dat iedere dag pijn en een hoop niet meer zelf kunnen/mogen, me ontzettend moe en vaak ook verdrietig maakt. Vaak begrijpen mensen je niet en dat maakt het niet makkelijker. Vaak zit ik al met m’n eigen schuldgevoel naar mijn kindje toe…en sommige reacties dwingen echt wel om dichtbij mijn eigen gevoel en grenzen te blijven. Hoe raar dat voor sommige misschien ook is. Het is gewoon dubbel en dat probeer ik voor mezelf te accepteren. Mijn zwangerschap brengt me niet 24/7 op een roze wolk. Die van mij heeft vaak nu eenmaal ook een grijs randje. Maakt mij dat minder of slechter? Ik ga er vanuit van niet en probeer mijn eigen gevoelens te accepteren. Ook al begrijpen anderen ze soms niet. En op de momenten dat de roze wolk wel voorbij drijft, dan zit ik er ook even helemaal op en geniet ik net zo hard als anderen. Nogmaals dank je wel voor het schrijven van je blog. Voor mij was het fijn om even te lezen!

    • Graag gedaan Cindy! Fijn om te horen dat mijn verhaal op de een of andere manier steun biedt. Wat naar dat je zoveel last hebt van bekken instabiliteit. Laat waar dat kan goed voor jezelf zorgen, en geniet straks van de kleine. Hopelijk vliegt de tijd voorbij. Sterkte!

  • Renate zei

    Wow! Wou dat ik dit eerder had gelezen! Mijn dochter is nu 21 maanden en ik geniet elke dag van haar, maar de roze wolken waren bij mij donder wolken tijdens de zwangerschap en nog een heel stuk er na.
    Mijn omgeving reageerde vaak met: je moet blij zijn dat je zwanger bent, dat is niet iedereen gegund. Het is alsof je als standaard blij MOET zijn, anders ben je niet “normaal”. Bij mij was het ook nog eens een op stapeling van relatie niet goed gaan, werk niet goed gaan, niet geplande zwangerschap (lees door de pil heen). Ik had geen last van misselijkheid, maar kon op heel veel dagen bijna niet lopen van de pijn en iedereen zei dat het zo goed voor je was. Er viel minstens 1 keer per dag waterlanders. Dus nee… ik heb geen zwangerschap en de de bijbehorende gevoelens gehad vanuit het boekje.

    • Dat je je klote voelt wil nog niet zeggen dat je niet blij bent dat je een kindje krijgt. Daar was en ben ik gruwelijk blij mee. Die waterlanders herken ik ook! Geniet van je kind. Je hebt er heel wat voor doorstaan!

  • Joanydvv zei

    Sterk geschreven artikel. Ik vind het erg moeilijk om te klagen over eventuele ongemakken die ik ervaar tijdens mijn zwangerschap. Ik ben op het moment in verwachting van mijn eerste kindje, maar dit is niet mijn eerste zwangerschap. Juist omdat ik al herhaaldelijk een miskraam heb gehad heb ik het gevoel dat ik niet moest zeuren nu het allemaal goed gaat en dat gevoel wordt alleen maar versterkt door commentaar uit mijn omgeving. Wanneer ik jammer dat ik zo missellijk ben krijg ik vaak als reactie dat ik daar blij mee moet zijn omdat het een teken is dat het goed gaat. Op die momenten kan ik de persoon tegenover me wel door elkaar rammelen.

    Gelukkig kan ik mijn gevoelens wel goed kwijt bij mijn man en ben ik al van jongs af aan gewend om dingen van me af te schrijven. Dat helpt. Ook zit ik bij een praatgroep voor zwangere vrouwen waar ik twee uur lang heerlijk met gelijkgestemden kan klagen over vanalles en nog wat ^^

    • Dag Joanny,
      Wat geweldig dat je nu na meerdere miskramen toch weer zwanger bent! Laat je niet gek maken, iedereen zal weten dat je daar super gelukkig mee bent, en het misschien zelfs wel intensiever beleeft. Laat goed voor je zorgen en schrijf en praat het van je af. Ik wens je nog een voorspoedige zwangerschapsperiode toe, hou nog even vol! Bedankt voor het compliment.
      Groet, Claudia

  • Nesrin zei

    Heel herkenbaar alleen heb ik geen last gehad van kwaaltjes ik voelde mij tijdens twee zwangerschappen gewoon TOTAAL niet mezelf.

    Een keizersnede en een natuurlijke bevalling verder vond ik de periode na de geboorte ook niet tof. Ik ben elke dag intens gelukkig dat ik twee prachtige gezonde kinderen en man heb maar zwanger zijn is net alsof ik op een totaal andere vreemde planeet word gezet.

    • Dat vond ik ook typerend Nesrin, je bent echt jezelf niet. Bij veel vrouwen pakt dat gunstig uit, want die zijn vrolijk en blij, bij anderen helaas niet. Als dan je kraamperiode ook nog pittig is, is dat extra vervelend. Ik wens je nog een supertijd met je prachtige kinderen toe!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Ook leuk

Alleenstaande moeder

Een huis kopen als alleenstaande ouder: wat is belangrijk?

  • 1 jaar geleden
  • 3 minuten lezen
Blogs over kinderen en ouderschap

Vliegen met een zieke dreumes. Hebben wij weer!

  • 1 jaar geleden
  • 7 minuten lezen
Vakantie met kinderen

Goedkoop vliegen naar Curacao tips!

  • 1 jaar geleden
  • 4 minuten lezen