Wordt het een jongetje of meisje? Ik MOET het weten!
Voordat je aan deze blog begint wil ik graag even het volgende gezegd hebben:
Wat je nu gaat lezen is mijn mening. Dat wil niet zeggen dat ik andere meningen over dit onderwerp afkeur. Het wil ook niet zeggen dat ik je wil proberen te overtuigen van mijn mening of dat mijn mening de enige juiste is. Voor mij natuurlijk wel. Dat zeg ik ook maar alvast. Maar voor jou geldt misschien wel iets heel anders. Hoewel ik die andere meningen over dit onderwerp respecteer en zeker niet veroordeel, begrijp ik ze niet altijd. En dat zegt meer over mijn inlevingsvermogen dan over jouw mening. Toch? Dus alsjeblieft, lees en vorm, maar oordeel niet.
Lees ook: Daaaag Facebook?
Het onderwerp waar ik het over heb? Het houdt ons als sinds de de eerste echo bezig. Wat zou het dit keer zijn: een jongetje of een meisje?
Het werd veel ‘echter’
Ja, wij willen het graag weten. En als we het weten vertellen we dat ook gewoon aan iedereen. Waarom? Omdat het leuk is om te weten. Omdat het handig is om te weten. Omdat we allebei heel slecht zijn in geheimen bewaren. Omdat het met de 20 weken echo voor ons al verrassing genoeg is. Je kijkt naar de echo en herkent alleen de grote dingen: hoofdje, handjes, voetjes. En als je dan samen met je man en de echoscopiste op zoek gaat naar het geslacht van het kindje kriebelt het (nog meer) in je buik. Spannend!!
Tijdens de eerste zwangerschap vond ik het allemaal zo onwerkelijk, dat kleine mensje in mijn buik. Ik kon me er zo weinig bij voorstellen. Dat veranderde toen ik wist dat het een jongetje was. Hij kreeg een ‘buiknaam’ en ik voelde ineens een veel sterkere band met dat wezentje dat in mij groeide. En dat kwam ook omdat ik toen gericht kleertjes en beddengoed en al die andere dingen die je nodig hebt voor een baby kon gaan kopen. Doordat ik wist dat ik moeder van een zoon zou worden was alles ineens veel ‘echter’.
Geen uni-sex kamertje please
Dat vond ik erg fijn, dat ik gewoon alles voor een jongetje aan kon schaffen. Het kamertje inrichten was ook een feest. Het werd een echte jongenskamer. Zijn naam kwam in koeienletters boven zijn bedje en ja, daar hing een doek overheen, zodat we voor de rest nog wel een verrassing hadden na de bevalling. Ik moest er ook niet aan denken een uni-sex kamertje in te richten. Geel of groen of paars…of alles in saai grijs en bruin. Dat zou ik echt jammer vinden. En uni-sex kleertjes… ook niet makkelijk of veel keus in de winkels. Ik kocht iets neutraals in donkerblauw en kreeg als opmerking: ‘ Oh, reken je op een jongetje?’ Want wit voor baby’s? Dat is best wel schattig, maar dat wordt saai. En praktisch is het ook niet echt.
Over praktisch gesproken: wij hoefden maar één naam te verzinnen. En dat vonden we al uitdaging genoeg!
Jullie krijgen een kleinzoon!
Iedereen mocht met ons mee genieten. Na de echo hebben we onze ouders gebeld en meteen verteld dat ze een kleinzoon kregen. Want als je dan weet wat het wordt, doe het jezelf dan alsjeblieft niet aan het geheim te houden voor iedereen. Ten eerste moet je zo opletten dat je je niet verspreekt. Of dat je niet van kleur verschiet als je slimme moeder vragen stelt waarbij je even goed na moet denken voor je antwoord geeft. Ten tweede is alleen shoppen toch echt minder leuk dan met (schoon-)mams, zussen en vriendinnen. Ja, met je man is shoppen ook best leuk. Maar je wilt toch nog even met de dames de stad in voor de baby komt? Na de bevalling duurt het wel weer even voor je daar aan toe komt. En ten derde, maar voor mij wat minder relevant: de babyshower.
Hij niet? Jij wel?
Ik vind het dan ook best lastig om op een leuke en eerlijke manier te reageren als een zwangere vol overtuiging tegen mij zegt dat zij en haar partner het geslacht niet willen weten.
Slik… Oke. Nou prima toch? Als dat is wat je allebei wilt, dan is dat goed toch? …
Maar ben je dan niet eens een heel klein beetje nieuwsgierig? Vind je het dan niet jammer dat je niet lekker kunt gaan shoppen? Nee? Oh. Wel knap, dat je over zo’n sterke zelfbeheersing beschikt. Dat kan ik van mezelf niet zeggen.
Oh! Hij wilde het niet weten, maar jij wel? En jij wilt het nu toch ook niet meer weten…. Ho. Stop. Dat je het samen niet wilt weten, prima. Ik begrijp het dan misschien niet, maar het is niet aan mij om daar een oordeel over te vellen. Maar als hij het niet wil weten en zij wel… kom op dames! In dit geval weegt de mening van de vrouw toch zwaarder? Hier in huis in elk geval wel. Ik moet er niet aan denken daar over te moeten onderhandelen of bakkeleien. Gelukkig was mijn man zo mogelijk nog nieuwsgieriger dan ik.
Braaf wachten (maar oh zo moeilijk!)
Wat onze tweede betreft… ik was met 16 weken al zo nieuwsgierig dat ik die vier weken wachten echt een eeuwigheid vond duren. En ondanks dat er tegenwoordig zoiets bestaat als ‘geslachtbepalende echo’s’ hebben wij toch braaf gewacht tot de 20 weken echo. Het belangrijkste is nog steeds dat het kindje gezond is. Dat alles er op en er aan zit. Dat het goed groeit en je een mooi hartslagje hoort. En als je dat allemaal hebt mogen zien en beleven dan is horen of je een zoon of dochter krijgt de kers op de taart!
Een dag na de echo had ik de eerste twee setjes al in de kast hangen. Eén lichtblauw en één donkerblauw.