Wat ik het ergste vind aan het moederschap
Denise Meijer
Er zijn zoveel dingen te vertellen over het ouderschap. Hoe mooi het is en misschien nog wel meer over de zwaardere aspecten van het ‘mama’ zijn. Ikzelf kan ook zo honderd dingen opnoemen die ik lastig vind. Zeker op de dagen dat het allemaal even niet meezit. En ik zat me te bedenken welk van deze dingen ik nou precies het zwaarste vind.
Ik word namelijk ook gek als mijn kinderen hele dagen jengelen, zonder dat er echt een reden voor is.
Ik word gek van het feit dat ze soms niet willen eten, slapen, aankleden of douchen. Dat tandenpoetsen op sommige dagen lijkt alsof ik ze zwaar mishandel met de basis mondhygiëne.
Ook ik ken de horror van driftaanvallen in het openbaar, het feit dat je kind slimmer begint te worden dan je lief is en boze ouders aan de deur omdat kotertje-lief weer eens wat heeft uitgehaald met buitenspelen.
Ik heb de krampjes doorstaan, de slapeloze nachten en weet hoe het is om met zware buikgriep, de ‘door-dezelfde-buikgriep-getroffen’-kinderen te verzorgen.
Ik weet van tepelkloven, hoe het is om jezelf te slopen om borstvoeding te kunnen blijven geven en ongewenst commentaar als je overstapt naar poedermelk.
Lees ook: Ik ben niet die moeder…
Ongevraagd commentaar, kritiek, advies, momenten waarop je het allemaal ‘even niet meer weet’. God ik kan nog wel even door blijven gaan!
Het feit is echter dat het ‘echte zware werk’ hem niet in al deze kleine dingetjes zit. Tenslotte worden deze minimale ‘klaagmomenten’ voldoende gecompenseerd met momenten waarop ik overloop van trots, geluk of mezelf kapotlach omdat kinderen eigenlijk best wel f*cking grappig zijn.
Nee, het echte zware aan het moederschap is het emotionele aspect.
Iets wat je eigenlijk al merkt op het moment dat je jouw kind voor het in armen krijgt en denkt van “Shit! Deze is écht van mij”. En daarmee ook begrijpt dat het de bedoeling is dat je dit kleine hoopje mens gezond, gelukkig en ‘heel’ houdt. Voor zolang als je leeft.
Dat je kijkt naar een stukje van jezelf, buiten jezelf. Iets wat je merkt bij dingen die je normaal gesproken zonder nadenken deed.
Natuurlijk ga je nog avondjes weg, werken en maak je gebruik van de oppas als dit nodig is. Maar altijd heb je één voet thuis, altijd het gevoel dat je ‘iets mist’ en altijd sta je paraat om naar huis te scheuren. Mocht dit nodig zijn.
Je merkt het ook als ze ziek zijn of ergens intens veel verdriet om hebben. Wanneer je merkt dat ze iets dwarszit en je zo graag alle pijn van ze over had willen nemen.
Op de momenten dat je naar het ‘in jouw lichaam gecreëerde mini-mensje’ kijkt en beseft dat je ze niet voor alles kan beschermen.
Een gedachte, die je meestal maar snel verdringt om het feit dat je nooit meer zonder ze kan.
Je bent nooit meer helemaal alleen en het mooie ervan: ondanks dat juist het ‘oewie goewie’-gedeelte moederschap zó zwaar maakt… Je zou dat niet eens willen.
Want die vorm van onvoorwaardelijke, hart-en-ziel-vorm van liefde, is misschien doodeng, zwaar en van tijd-tot-tijd een aanslag op je ‘eigen ik’. Maar tegelijkertijd het allermooiste wat er is. Dus we hebben het er graag voor over!