Supermama stelt zich voor
Denise Meijer
Ik stel mezelf graag voor als supermama. Zo een moeder die met geen mogelijkheid van haar stuk te brengen is en met een stalen gezicht handelt in stresssituaties. Kleine man heeft griep? Paracetamol, bedje in en lekker uitzieken. De kleine man huilt? Een wel geplaatst woordje of kusje op waar het zeer doet en alles is weer oké.
Brokkenpiloot
Ik ben gezegend met een brokkenpiloot. Dat wil zeggen dat mijn zoontje in zijn ‘enthousiasme’ met enige regelmaat een duikvlucht maakt. Dit kan zijn omdat hij struikelt over een zandkorrel, maar ook omdat hij net iets te wild doet op plekken waar hij dit beter niet kan doen. Meestal lopen deze duikvluchten met een sisser af. Even wrijven over de knietjes en meneer loopt zonder een traan te laten door. Jammer genoeg kan dit niet altijd goed gaan en soms is de val wel goed geplaatst. Met twee hechtingen als gevolg bijvoorbeeld.
De val van de held
Op het moment dat ik zag dat hij een flinke jaap onder zijn kin had zitten handelde ik prima en correct. Even schoonmaken en een doek er op om het bloeden te stelpen. Mijn man zag de bui al hangen en ‘hop’ naar de dokter dan maar. Dit moest namelijk zeker weten gehecht worden. Ik was al die tijd de koelheid zelve en ik sloeg nog net niet mijn blauw/rood/gele Supermama-cape voldaan over mijn schouder heen. De koelheid zelve dus, totdat de dokter daadwerkelijk het woordje ‘hechten’ liet vallen. Vanaf dat moment leek al het bloed zichzelf van mijn hoofd naar mijn voeten te verplaatsen. Mijn kleine spruit. Gehecht, maar gelukkig wordt hij verdoofd. Dacht ik.
De arts had namelijk nog een ander ‘nieuwtje’ voor ons. De verdoving zou weinig nut hebben als het zou gaan om twee hechtingen. Deze doen namelijk minstens net zoveel pijn als die ‘snelle’ hechtingen zelf.
Waar mijn bloed naar mijn voeten was gezakt voelde ik het nu via mijn teennagels naar buiten sijpelen en op het moment dat de grote, witte lamp aanging om het ‘klusje even te klaren’ ben ik naar buiten gegaan. Ik liet mijn Supermama-cape vallen en Superpapa nam het over.
Wat voelde ik mij een mislukkeling. Ik als Supermama had hem moeten behoeden voor dit gevaar en ondanks mijn eigen gevoel moeten troosten en beschermen, maar ik kon het niet. Ik kon het niet aan om mijn kind te horen huilen en een naald door zijn ienimini kinnetje te zien gaan. Supermama had afgedaan. Ik was mijn cape niet waard en ik moest mij diep schamen. Het huilen wat ik hoorde op de gang ging al door merg en been en elke cel in mijn lichaam reageerde op wat ik door het kiertje zag en hoorde.
De cape doorgeven
Op het moment dat ik ergens was tussen het in-tranen-uitbarsten en in staat om de dokter een dreun op zijn neus te geven omdat hij mijn kind aan het pijnigen was kwam er een zuster naar mij toe. Dat het wel vreselijk moet zijn om je kind zo te moeten horen huilen. Ik knikte verslagen ja, want hoe vreselijk ik het ook vond, ik kon daar niet in de kamer zijn en blijven. De zuster sloeg mij bemoedigend op mijn schouder. Ze vertelde dat het misschien maar beter was dat ik er nu niet bij was. Zo had mama er niets mee te maken en kon hem juist het beste troosten als hij klaar was.
Ze had gelijk ook! Misschien moet ik mijn cape soms even doorgeven aan Superpapa op de momenten dat het mijn pet te boven gaat, maar ik ben Supermama met een reden. Al is het maar omdat ik de perfecte kusjes geef om het leed wat Superpapa als een held heeft doorstaan naderhand te verzachten.