Doe mij maar een portie baargoud
Ieder zijn ding, maar ik moest er toch wel even om lachen dit bericht over baargoud. Blijkbaar vindt de helft van barend Nederland dat een beloning in de vorm van iets kostbaars wel op zijn plaats is na een bevalling. Serieus? Ben ik nu dan ouderwets om te denken dat je kind toch al beloning genoeg is?
Het is iets wat is over komen waaien uit de VS. Daar doen ze het al veel langer. Vrouwen overladen met kostbare cadeaus, nadat ze een kind hebben gekregen. Zogenaamde Push Presents. Jawel. Perscadeaus. Dus, geen kraamcadeautjes, geen leuke kleertjes van de Hema voor de kleine, maar gewoon serieus tassen van Armani, of die prachtige diamanten oorbellen voor de mama in kwestie. Als beloning voor het zware werk. Het is natuurlijk ook niet niks wat we hebben doorstaan, met zwangerschap en de bevalling die gelijk staat aan het rennen van een marathon. Marathonrenners gaan toch ook voor goud?
Dus.
Toen ik mijn kleine meisje na heftige bevalling van 19 uur, die uitmondde in een spoedkeizersnede eindelijk maar toch op mijn borst kreeg, kon ik aan niets anders denken dan aan haar. Eindelijk was ik moeder. Ik was het al, maar dit gevoel. Met geen pen te beschrijven. Ik kon er maar niet inkomen. Elke keer dat ik naar haar keek, zei ik tegen mijzelf: Dat is mijn dochter. Ik ben gewoon mama. Dat is mijn dochter. En ik bleef het herhalen tot in de treurnis, want ik kon me niets mooiers voorstellen dan dit.
“Geen moment heb ik toen gedacht: Doe mij maar een portie baargoud.”
Ok. Nu had ik op dat moment er ook geen benul van dat het bestond. Wel kregen onze kinderen beiden, volgens goede Turkse traditie, goud opgespeld (zie hieronder bij mijn zoontje), maar dat is wat anders. Dat goud is symbolisch, het is voor hun toekomst. Het is geen beloning voor mijn doorgestane pijnen, of wat het ook moge wezen, waarvoor vrouwen beloond menen te worden met iets anders dan een (gezond) kind.
Lees ook: Wat kraamvrouwen écht willen. Dit is hun geheime verlanglijstje.
Nederlandse poldervrouw?
Want ook dat is het nog eens. Veel vrouwen staan er helemaal niet bij stil. Zeker wanneer het bij vrouwen in hun omgeving ook van een leien dakje gaat, maar dat je een gezond kind mag krijgen, dat is toch al een beloning op zich? Misschien ben ik ook iets te veel Nederlandse poldervrouw. Te nuchter om het te begrijpen??
Kostbaarste ter wereld
Ach nouja, who cares. Als het je gelukkig maakt… 🙂 Zolang je ook maar beseft dat het kostbaarste ter wereld niet die gouden oorbellen zijn, of die prachtige tas of jas. Maar die kleine in je armen. Geen tas of jas of goud dat op kan tegen dat geluk. Dat overweldigende. En ja, natuurlijk naast mama ben je ook een vrouw die van andere mooie dingen mag genieten. Prima. Alles in balans, toch? De weegschaal springt voor ons mama’s toch altijd omhoog wanneer ons kind in de schaal ligt. Dat weegt nu eenmaal het zwaarst.
Praat mee
Benieuwd naar wat jouw mening is. Ga je ook voor baargoud of vind je het niks? Laat gerust je reactie eens achter en praat mee op Facebook. Wat is er volgens jouw cultuur of achtergrond normaal? Ook regionaal heb je te maken met verschillende gewoonten. Doen jullie iets anders traditioneels rond de geboorte dan we hier in Nederland gewenst zijn met ons kraamschudden? Of hoe je het noemen wilt 😉 En nee ik kom niet eens uit de Achterhoek……