“Mama, waarom heb ik nooit een kinderfeestje?”
Ilona Lijesen
Dit is een constatering die je je kinderen liever bespaard. Het geeft een gevoel dat ze er niet bij horen en dat klasgenootjes ze niet leuk en aardig vinden. In ieder geval niet aardig genoeg om op een feestje te mogen komen. Er zijn kinderen die nooit een kinderfeestje hebben, nooit een uitnodiging krijgen.
Het is ontzettend naar als kinderen zich buitengesloten voelen en helaas is dit op alle basisscholen aan de orde van de dag. En er zijn een aantal dingen waardoor dit wordt versterkt en waar we met z’n allen als ouders ook iets aan kunnen doen. Hiermee wil ik ook benadrukken dat dit niet altijd bewuste acties zijn van de ouders en de kinderen. Inmiddels loop ik al een aantal jaren mee op een basisschool: mijn dochters zitten in groep 1 en groep 6. Iedereen heeft het beste met de kinderen voor, maar toch zie je het onder je ogen gebeuren dat kinderen buitengesloten worden.
Nooit een kinderfeestje
Om maar te beginnen met één van de pijnpunten; de kinderfeestjes. En ja… je wil vaak niet dat je kind de hele klas uitnodigt. Wij als ouders zorgen er dus ook voor dat er kinderen zijn die niet op het kinderfeestje van onze lievelingetjes kunnen komen. Maar hier is niet zoveel aan te doen, behalve als je echt de hele klas uitnodigt voor een disco-feestje (wat overigens wel heel leuk is uiteraard!).
Mijn oudste dochter nodigt het liefst de hele klas uit, want ze is echt een allemansvriend. En dan komen wij als ouders aan met het feit dat ze moet gaan kiezen tussen al die leuke kindjes. Dus iedere keer weer de afweging; wat wil ze gaan doen en hoeveel kindjes mag ze dan uitnodigen?
Inmiddels zit er in groep 6 niet veel variatie meer in de vriendinnen dus het groepje is wel zo’n beetje bekend, dat scheelt. Maar dan volgt het uitdelen van de uitnodigingen. Kinderen die hoopvol kijken naar degene met de enveloppen en dan langzaam beseffen dat ze er geen een krijgen. En nog erger; kinderen die recht in iemands gezicht zeggen dat diegene niet mag komen omdat ze niet leuk / lief / grappig genoeg of te druk zijn. Of iemand die met de enveloppen voor het gezicht van je kind wappert met de mededeling dat er geen uitnodiging voor hem of haar is.
Lees ook: 6 tips voor een thematisch kinderfeestje + een feestje Piraten draaiboek
Uitnodigingen na schooltijd
Het gebeurt echt, geloof me. Het laatste heb ik zelf een keer meegemaakt met mijn dochter een aantal jaren geleden. Ik spatte bijna uit elkaar van woede en ben er best even verdrietig om geweest. Waarom doet iemand dat bij mijn kind? Mijn dochter zelf had er geen erg in bleek achteraf toen ik er subtiel over probeerde te beginnen met haar. Gelukkig maar…
Zullen we met alle ouders afspreken dat we geen uitnodigingen meer laten uitdelen in de klas? Ik ben zelf erg voorstander van dat de ouders elkaar de uitnodigingen geven voor de kinderen en dat ze die dan na schooltijd van de ouders overhandigd krijgen. Ook is tegenwoordig gemakkelijk een app-groep aangemaakt om met de ouders een datum af te stemmen en door te geven dat hun kind is uitgenodigd.
Kerstkaarten
En dan nog zoiets: kerstkaarten! Nu zijn wij al jaren geleden zelf gestopt om kerstkaarten te sturen en hechten wij er niet zoveel waarde aan. Op school is dit soms wel een ding. Hetzelfde effect als de uitnodigingen voor feestjes, maar misschien nog vervelender als je er geen een krijgt. Want aan kaarten schrijven zit niet zo’n zelfde maximum als kindjes uitnodigen op een feestje toch? Bij ons op school mogen er dan ook geen kerstkaarten meer uitgedeeld worden, maar iedereen mag (als ze dat willen uiteraard) één kaart schrijven voor de hele klas. Helemaal top!
Ik weet het nog beter gemaakt: als alle kinderen één of twee kaarten meenemen van thuis en dan iets liefs schrijven voor bijvoorbeeld eenzame ouderen? Dat lijkt me een mooie Kerstgedachte en nog zinvol ook.
Harde wereld
En ja ik weet het, kinderen horen ook teleurstellingen te krijgen in het leven, want later in de grote boze wereld gaat dat ook gebeuren en dan moeten ze er ook tegen kunnen. Maar toch is het als ouder je instinct om dat zoveel mogelijk te voorkomen. Zoals Juf Ank het mooi zei in De Luizenmoeder: om een “curling-moeder” te zijn. En ik geef het volledig toe; that’s me! Want die grote boze wereld komt later wel, laat ze eerst maar even onbezorgd kind zijn.