Madelon’s zoontje kreeg een hersenvliesontsteking
Denise Meijer
Een zwangerschap zou een mooie tijd moeten zijn, maar wat als er zoveel ‘misgaat’ dat genieten ineens wel heel erg moeilijk wordt? Het overkwam Madelon (26), die tijdens haar zwangerschap twee oma’s verloor. Als klap op de vuurpijl werd haar zoontje kort na de geboorte opgenomen met een hersenvliesontsteking.
De dag nadat mijn partner en ik een positieve test in handen hadden, kreeg ik om te beginnen last van bloedingen. Gelukkig bleek na een ziekenhuisbezoek een paar dagen later dat er niets aan de hand was, maar de schrik zat er goed in. Het bleek dat er een tweede, lege vruchtzak in mijn baarmoeder zat. Deze was na een paar controles verdwenen. Het kleintje wat was blijven plakken, deed het super! We konden weer positief zijn, maar desondanks moet ik zeggen dat als ik de eerste vier maanden van mijn zwangerschap moet samenvatten, dan kan ik dit met één woord: vreselijk! Ik bleef maar spugen, spugen en nog eens spugen. Met de 20-weken echo kregen we goed nieuws. Onze baby bleek gezond en ik was in verwachting van een jongetje. We konden ons geluk niet op!
Lees ook: Stress tijdens de zwangerschap. Wat te doen?
Stress, angst en verdriet
Met 30 weken begonnen de zware harde buiken. Ik voelde de kleine soms dagenlang niet. Ik heb tijdens de zwangerschap, niet alleen mijn eigen oma, maar ook de oma van mijn partner moeten begraven. Door de stress, angst en verdriet was mijn bloeddruk na zeven weken zo hoog dat ik naar het ziekenhuis moest. Daar werd een CTG gemaakt en een echo. Gelukkig was alles goed en mochten we naar huis. Wel moest ik elke twee dagen terug voor controle. Zo kabbelde het voort totdat ik 38 weken en één dag zwanger was. De CTG zag er goed uit, maar de arts zag iets wat hem zorgen baarde op de echo. De arts is tien minuten bezig geweest om onze zoon aan het bewegen te krijgen, maar zonder succes. Er is toen besloten om de bevalling in te leiden.
Het inleiden
Het inleiden begon op zondagmiddag. Voordat mijn water gebroken kon worden waren we al twee dagen, zes vaginale pillen en een ballonkatheter verder. Op dinsdag kon dan eindelijk mijn water gebroken worden. Vanaf toen ging het snel. Kwart voor zes die middag werd onze zoon helemaal gezond geboren, maar ik had aan de andere kant last van complicaties en moest naar de OK. Ik dacht dat we ‘het’ hiermee wel gehad hadden en ik was dan ook dolblij dat ik wakker werd op de kraamafdeling, waar ik mijn zoontje weer lekker vast kon houden. Het is in mijn herinnering allemaal een beetje wazig, maar wat ik me voor me kan halen is dat mijn zoontje op mijn borst lag en hij moeilijk begon te ademen. Daarnaast begon hij te kreunen.
Ontsteking
Na veel aandringen bij het personeel kwam er na twee uur(!) eindelijk een kinderarts kijken. Die onze zoon besloot op te nemen voor ademhalingsondersteuning. Daar gingen mijn man, mijn zoon en de dokter. Ik bleef achter, niet beseffende wat er allemaal gebeurde. Kort hierna brachten ze het wiegje, waar hij lekker in had gelegen, terug naar mijn kamer. Dit deed mij veel pijn, een lege wieg naast je bed.
De arts kwam de volgende ochtend langs om verslag uit brengen. Hij vertelde dat er meer aan de hand was dan ze aanvankelijk hadden gedacht. In zijn bloed was te zien dat hij last had van een ontsteking, maar hoe en wat moest nog onderzocht worden. Iets wat twee dagen in beslag zou nemen.
Ik kan je vertellen dat dit de twee langste dagen van mijn leven zijn geweest. Ik mocht gelukkig wel naar hem toe, maar het beeld wat ik te zien kreeg zal ik me altijd blijven herinneren. Daar lag mijn kleine mannetje. Aan het infuus, met een maagsonde en allerlei draadjes op zijn borst. Mijn hart brak in duizend stukjes.
Streptokokken
Na deze twee dagen kwamen de testuitslagen terug. Hij was besmet groep B Streptokokken (GBS), maar nu was het te vraag tot hoever de ziekte zijn gang had kunnen gaan. Een ruggenprik werd uitgevoerd om dit te kunnen bepalen. Deze mislukte, maar ik zal nooit vergeten hoe mijn zoontje gilde en dan moest hij de dag er op nog een keer! Gelukkig lukte het dit maal wel, maar de uitslag was niet goed. Hij bleek een hersenvliesontsteking te hebben en moest 14 dagen lang aan de antibiotica.
Alleen naar huis
Tijdens deze 14 dagen leefde we tussen hoop en vrees. De ene dag ging het goed, om de volgende dag te horen te krijgen dat het niet goed ging. Bovenop de hersenvliesontsteking kreeg hij ook nog eens last van geelzucht en bloedarmoede. Ik werd ondertussen ook nog ontslagen, iets waar ik gemengde gevoelens over had. Zo wilde ik graag naar huis, maar ik wilde ook mijn mannetje niet alleen laten.
Toen ik eenmaal thuis was ging ik in de ochtend naar het ziekenhuis, waar ik mijn zoontje voedde. Hierna ging ik even wat eten in het ziekenhuis, om daarna weer naar boven te gaan. Tussen de middag ging ik naar huis om te rusten, wat trouwens echt niet lukt! In de avond ging ik dan weer terug naar het ziekenhuis voor nog een voeding.
Een moeizaam begin
Toen hij eenmaal naar huis mocht was dit met een hele rits aan doktersafspraken. In de eerste instantie ging het allemaal prima. Ik had dan wel wat last van kraamtranen. Althans, dat dacht ik. Maar met Bentley ging het steeds iets minder goed. Hij bleef maar huilen en spugen. Ik was ten einde raad en belde de ene dokter, na de andere en na heel veel telefoontjes vond ik eindelijk iemand die ons wilde helpen. Onze zoon had fysiotherapie nodig. Daarbovenop had hij ook nog eens luchtwegproblemen. Dus, hij kreeg daar ook medicijnen voor. Bij mij kwam de klap later en na drie maanden ben ik naar de huisarts gegaan die een depressie constateerde waar ik de juiste hulp voor kreeg. Ik ben op de juiste weg. Hoewel ik er nog niet ben.
Lees ook: Een postnatale. Niks om je voor te schamen!
Een gezellige peuter!
Gelukkig gaat het inmiddels en na drie maanden fysiotherapie beter met onze zoon. Eten lukte alleen ook niet heel erg goed. Hij heeft er daarom ook logopedie bij gekregen. Hij is inmiddels tien maanden en doe het geweldig! Hij loopt rond de tafel en is een gezellige brabbelaar. Hij ‘kletst’ het liefste de hele dag en trekt zich overal aan op. Een geweldig actief mannetje, van wie je nooit zou verwachten dat hij zo’n vreselijke start heeft gehad en gelukkig maar!