Waar ben je naar opzoek?

“Ik durfde niet alleen te zijn met de baby”

3 minuten lezen Marian Alons
“Ik durfde niet alleen te zijn met de baby”

Niks geen roze wolk van geluk voor Sabine (36), maar een postnatale depressie. Ze was bang om alleen te zijn met de baby als haar man even weg was. Inmiddels is ze zwanger van haar tweede kindje.

“Mijn zoontje is 15 dagen te laat geboren. De bevalling werd opgewekt, maar omdat de ontsluiting niet op gang kwam, is het uiteindelijk een spoedkeizersnede geworden. Achteraf gezien hadden ze veel eerder moeten ingrijpen, maar dat weet je niet bij de geboorte van je eerste kindje. Opeens moest ik geopereerd worden en ging het allemaal erg snel. Voor mijn partner was dit zeker een moeilijk moment. Om eerlijk te zijn heb ik het zelf niet zo goed mee gekregen, een wazig beeld, omdat ik een ruggenprik had gekregen.”

“Ik voelde me alleen en onbegrepen”

“Natuurlijk voelde ik wel liefde en was ik erg blij met de geboorte van onze zoon. Maar tegelijkertijd vond ik het heel eng om een baby’tje te hebben. Het was erg onwennig. Ik moest een week in het ziekenhuis blijven, omdat ik een keizersnee had gehad. Iedere keer als mijn partner wegging, raakte ik in paniek. Hoe moest ik het alleen redden met de baby? Ik was erg verdrietig. De verpleegkundigen schoven het af op m’n hormonen. Het was zelfs zo erg dat de verpleegkundigen de baby ’s nachts moesten voedden. Ik kon het gewoon niet. Ik was heel bang dat ik iets niet goed deed. Er was echt wel liefde, maar ik voelde dat er ook iets zat wat niet goed voelde. Maar dat zag de omgeving niet.”

Lees ook: Het Monster dat een ‘postnatale depressie’ heet

“De borstvoeding kwam niet op gang; we moesten over op flesvoeding. Hierdoor raakte ik nog onzekerder. De verpleegkundigen en de mensen in mijn omgeving bleven maar zeggen dat ik door moest gaan, niet opgeven. Ik gaf aan dat het niet ging, maar er werd niet naar me geluisterd. Ik voelde me alleen en onbegrepen. Ik moffelde het angstgevoel weg.”

“Ik was zo bang om alleen te zijn met de baby. Als m’n partner van huis was telde ik de uren totdat hij weer terug was. Op een gegeven moment zat mijn partner met een huilende baby en een huilende mama. Ik ben naar de huisarts geweest en die heeft geconstateerd dat ik een postnatale depressie had. Zeven maanden na de geboorte. Achteraf wordt er gezegd dat ik een muur om me heen had, dat ik niet te bereiken was. Ik vind dat best moeilijk om te horen, omdat ik graag gehoord en begrepen wilde worden.”

Lees ook: Een postnatale. Niks om je voor te schamen!

“Eind januari verwacht ik m’n tweede kindje. Deze zwangerschap beleef ik compleet anders dan de vorige. Dit keer krijg is sowieso een keizersnee, dat is al bekend, maar ik kan me nu ook voorbereiden en zo een eventuele depressie proberen te voorkomen. Ik weet nu wat de symptomen zijn en word goed in de gaten gehouden door de mensen om me heen. Het heeft me veel rust gegeven om het te vertellen, zodat er meer begrip is.”

“Heel lang heb ik geen tweede kindje gewild. Ik durfde het niet aan, bang om weer terug te vallen in de depressie. Gelukkig sloeg de medicatie goed aan en heb ik veel gesprekken gevoerd. Ik voelde me weer goed en durfde het weer aan.”

“Andere toekomstige moeders wil ik echt op het hart drukken dat ze moeten luisteren naar hun gevoel. Let goed op jezelf. Als je je neerslachtig voelt, geef het aan. Praat erover met je huisarts. Hou vol en schaam je niet! Echt, schaam je niet.”

Heb jij ook een bijzonder, mooi of heftig verhaal dat je wil delen? Stuur een mailtje naar marian@love2bemama.com 

Bron hoofdafbeelding: Pixabay

Reacties
  • Diane zei

    Heel herkenbaar, zelf ook drie keer naar de huisarts geweest met klachten. Werd ook wegewimpeld. Uiteindelijk na 1,5 jaar een doorverwijzing. Zoontje is nu twee en ik ben er nog niet bovenop en durf ik het niet nog eens aan… Jammer want ik had hem graag een broertje of zusje gegund (met evt een kleiner leeftijdsverschil)

  • blijemama zei

    Helaas heel herkenbaar… ik dacht ook dat ik wel bereikbaar was, maar bleek echt niet zo te zijn… nadat ik na 6 maanden last kreeg van paniekaanvallen heeft mijn man aan de bel getrokken. Nu na 3 jaar zwanger van ons tweede kindje en beleef de zwangerschap al heel anders. Dit geeft mij het vertrouwen voor straks na de bevalling!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Ook leuk

Alleenstaande moeder

Een huis kopen als alleenstaande ouder: wat is belangrijk?

  • 1 jaar geleden
  • 3 minuten lezen
Blogs over kinderen en ouderschap

Vliegen met een zieke dreumes. Hebben wij weer!

  • 1 jaar geleden
  • 7 minuten lezen
Vakantie met kinderen

Goedkoop vliegen naar Curacao tips!

  • 1 jaar geleden
  • 4 minuten lezen