Hoe voed je een jongen op? Check de handleiding!
Vanaf het eerste moment dat ik ons kleine mannetje in mijn armen hield, was ik verliefd. Alles aan hem vond en vind ik prachtig. Zijn lange benen, zijn slungeligheid, zijn krullen, de manier waarop hij zich aankleedt, ALLES. Hij is een kleine versie van zijn pappa qua uiterlijk, maar dan nog leuker (sorry pappa, maar dan weet je ook eens hoe ik me voel als je “schoonheid” roept en het niet tegen mij hebt, zoals vroeger)!
“Ik ben verliefd op zijn slungeligheid!”
Hoezo, iedereen is gelijk?
Bij ons in huis gelden, indien mogelijk, dezelfde regels voor jongens en meisjes. Meten met twee maten vind ik vreselijk, daar komt alleen maar ellende van. En toch kom je er soms niet onderuit. Jongetjes en meisjes, hoezo “iedereen is gelijk”? Ik vind jongetjes echt een stuk ‘overzichtelijker’ dan meisjes. Onthoud altijd deze woorden: “Eten, slapen, bewegen”, dan zit je in principe altijd goed!
> Lees ook: 21x opvoeden op zijn Surinaams.
Shirt achterstevoren
Het begint ’s ochtends met het aankleden al. Zoonlief moet er serieus elke dag aan herinnerd worden dat hij sokken aan moet. Voor dochterlief is dat niet meer dan logisch. Mijn zoon van bijna 10 draagt nog minstens 2 keer per week een kledingstuk achterstevoren. Als ik niet ingrijp, loopt hij de hele dag rond op school met een label dat half uit z’n shirt steekt. En nee, hij heeft daar dus echt geen last van!
Net puppy’s
Jongetjes zijn net puppy’s, je moet ze elke dag uitlaten. Als ik die van mij niet minimaal een half uur als een dolle hond door het park laat rennen, zal ik dat later bezuren. De bank wordt dan zo’n dikke, blauwe mat waar je je vroeger bij gym als een laveloze zuipschuit bovenop kon laten vallen, zonder dat je ook maar enige schade opliep. Er wordt gevoetbald in de gang, of met een lightsaber gezwaaid. Al mijn (dagelijkse) voornemens om niet tegen mijn kinderen te schreeuwen, verdwijnen dan als sneeuw voor de zon.
Aan tafel met een Neanderthaler
Aan tafel moet ik mezelf er soms echt weer van overtuigen dat hij echt bij ons hoort en dat ik zo verliefd op hem ben. Soms zitten we aan tafel met een Neanderthaler: “Gebruik je bestek! Eerst snijden, niet dat hele stuk in je mond!” Dan weer met een uitgehongerde hooligan: “Niet met je mouw! Ga rechtop zitten! Kun je proberen dat eten niet naar binnen te schuiven?” En dan die groeispurt iedere zomer, dan voel ik me echt een kantinejuf. Eten wordt naar binnen gewerkt in een tempo waar cookiemonster nog een puntje aan kan zuigen. Hoe gaat dat straks als hij 15 is? Ik herinner me nog die jongens op de middelbare school die op een gewone schooldag 14 boterhammen naar binnen schoven en daarna soms ook nog een patatje erachteraan gooiden. En geen gram aankomen natuurlijk! Mijn dochter is al 5 jaar een hopeloze eter, die strijd heb ik allang opgegeven. “Ze ken het lije,” denk ik elke keer wanneer ik 75% van de inhoud op haar bordje terugvind (gelukkig bestond mijn borstvoeding uit slagroom, dus daar teert ze nog steeds op). Stiekem betrap ik mezelf erop dat ik ‘blij’ ben dat ze haar grenzen kent met eten. Volgens mij kost het vrouwen met overgewicht uiteindelijk veel meer moeite om geaccepteerd te worden in de maatschappij dan mannen. De grapjes over de omvang van Sharon Dijksma en Erica Terpstra waren een stuk harder en veelvuldiger dan die over Jan Kees de Jager…
“Vroemvroem, mag ik ook nagellak?”
Een tijdje terug las ik een artikel geschreven door een moeder die haar zoons opvoedt als meisjes. Ze wil niet dat haar zonen geremd worden in hun zoektocht naar zichzelf. Kinderen vinden meestal alles wel leuk, maar onbewust leggen wij ze op wat ‘leuk’ is voor jongetjes en wat ‘leuk’ is voor meisjes. We leren jongens dat iets ‘te meisjesachtigs’ is, waardoor zij minder ‘mannelijk’ zouden zijn. Dat is natuurlijk onzin. Bovendien leer je meisjes dan ook dat wat zij leuk vinden, minder ‘goed’ is. Als kersverse moeder van een zoon, nam ik me voor open-minded te zijn als het om speelgoed en interesses ging. Natuurlijk mocht hij nagellak op als hij daarom vroeg. Natuurlijk mocht hij die stofzuiger voor zijn derde verjaardag. Ja, ook ik vind dat gender-neutraal speelgoed, maar helaas dacht de fabrikant er destijds heel anders over. Alle huishoudelijke apparaten waren uitsluitend in roze en paars verkrijgbaar. Maar al toen hij net een jaar was, zag ik hem al “vroemvroem” roepend met een autootje spelen. Niemand had hem ooit geleerd hoe dat ‘moest’, dat was kennelijk ‘nature’. Nu spelen hij en zijn zusje weleens met Barbies, zingt hij stiekem mee met Frozen (ook al vindt hij die film ‘zooo stom’) en het volgende moment spelen ze met auto’s. Allemaal leuk!
> Lees ook: Een pop voor mijn zoontje; waarom heb ik er moeite mee?
Een zorgzame vader en een dappere moeder!
Ooit hoorde ik dat het goed is om jongens met poppen te laten spelen. Ze zouden daar zorgzamere vaders van worden later. Nou, dat hoop ik dan maar.
Het lijkt me hoe dan ook goed om te benadrukken dat jongetjes niet alleen maar kostwinners en sterke, dappere mannen moeten worden. Soms kun je die grote spin ook door je vrouw laten doodslaan (theoretisch gezien dan he). Vertel jongetjes dat ze vast een hele leuke vader zullen worden. Eentje die graag kookt voor zijn hele gezin. Eentje die niet wegrent, wanneer zijn vrouw haar nagellak tevoorschijn haalt (wat is dat toch met mannen en hun overgevoeligheid voor de geur van nagellak? Aanstellers!) En meisjes kun je gerust vertellen dat zij later prima kunnen leidinggeven aan een groep mannen. En als die zelfde mannen in hun jeugd nou hebben geleerd dat de wereld een mooiere plek wordt als meer vrouwen het voor het zeggen hebben en meer mannen plaatsnemen achter de commode, hebben we echt iets leuks om naar uit te kijken!