Over echte alleenstaande moeders en single mama’s
Het leven is onvoorspelbaar. En hoewel je er niet van uitgaat kan het je toch overkomen: je komt er alleen voor te staan. Bijvoorbeeld door een (gelukkige) scheiding of het overlijden van je partner. Het kan ook zo zijn dat je gewoon ineens verlaten wordt.
Alleenstaande moeder
Ik ben alleenstaand. Niet alleen alleenstaand, maar ook echt vrij alleen. Gewoon heel single dus. Geen familie in de buurt die bijspringt, geen netwerk dat mij ondersteunt. Niks, nada, noppes. Alleen ik, samen met mijn 4 kinderen. Elke dag en elke nacht. Ik red me prima hoor. Geen klaagzang aub! Maar soms kan ik me flink storen aan uitspraken die mensen doen. Bijvoorbeeld aan de moeder die onlangs haar dochter bij me kwam ophalen en dramatisch meldde dat ze de hele avond alleen zou zijn met haar dochter. Ik hield wijselijk mijn mond. Ben me ervan bewust dat iedereen situaties op zijn eigen manier ervaart. De irritatie zit hem gewoon in mezelf en de situatie waarin ik ongewild zit.
Doorsnee bezoekregeling
In mijn omgeving zijn geen mensen die in eenzelfde situatie zitten als ik. Ik kan dan ook jaloers zijn op mensen met een opa en oma die de kinderen regelmatig even ‘overnemen.’ Of een doorsnee bezoekregeling. Wat een weelde lijkt me dat. Een keer in de 2 weken een heel weekend vrij en ook vakantieweken voor jezelf.
Ik ben er (g)een!
Waarom schrijf ik nu dit stukje? Nog niet zo lang geleden verscheen hier een blog met de titel ‘ode aan de single mama.’ Ik begrijp heel goed de boodschap achter dit verhaal. Ik snap dat er mensen zijn die zich op enig moment realiseren dat er moeders zijn (en vaders) die alles helemaal in hun eentje moeten doen. Je probeert je daar een voorstelling van te maken en denkt op zo’n moment te ervaren hoe dat is.
Ik verbaasde me nogal over de reacties die onder het bericht verschenen. Op een of andere manier leek het wel alsof iedereen de titel ‘single mom’ graag wilde dragen. Mensen die helemaal geen single mom waren zeiden het te zijn. Bijzonder vind ik dat. Waarom zou je iets willen zijn wat je helemaal niet bent?
Wat betekent het?
Natuurlijk zijn er veel moeders overdag of doordeweeks alleen. En zelfs als je een relatie hebt, kun je je alleen voelen. Maar dat maakt je nog geen single mama die (vaak) helemaal alleen verantwoordelijk is voor de opvoeding van je kinderen en alles (ja, echt alles!) wat daarnaast nog komt kijken. Be careful what you wish for!
Het klinkt leuk?
Misschien komt het wel (dat zo velen zichzelf zo noemden) omdat ‘single mom’ best leuk klinkt. Heel hip eigenlijk. Anders dan alleenstaand: ‘een man of vrouw die aan het hoofd van een huishouden staat en niet samenwoont met een partner, maar wel met één of meer afhankelijke kinderen’ Dat klinkt toch een stuk minder aantrekkelijk al zeg ik het zelf.
Het is niet leuk!
Single moms hebben vaak heel wat achter de rug, zoals persoonlijke drama’s. In ieder geval vaak zaken die je jezelf (en je kinderen) echt niet zou toewensen. Ze hebben vaak niet zelf gekozen voor de situatie waarin zij zich bevinden en moeten er maar het beste van zien te maken met- en voor de kinderen.
Van alleenstaand naar happy single
Als je alleen komt te staan is het wel van belang dat je jezelf kunt aanduiden. Je moet dus een keuze maken. Hoe noem je jezelf? Zelf krijg ik het woord single mom (nog) niet door mijn strot. Ik vind namelijk dat het veel leuker klinkt dan dat het eigenlijk is. Natuurlijk begrijp ik dat deze term voor heel veel anderen wel de lading dekt. Vele moeders zijn single en happy. Happy single mom dus! Tenminste. Als ik ze moet geloven. Zou het een proces zijn? Je start met: ‘ik ben alleenstaand moeder’ en groeit toe naar: ‘ik ben een happy single mom.’ Zouden single mom’s ook meer de voordelen zien van het alleenstaand moederschap? Dat wordt mijn volgende uitdaging voor een blog!
Goedbedoelde foute uitspraken
Ik maak vaak mee dat mensen graag iets willen zeggen waardoor je je als single mom beter zou moeten voelen. Onlangs belde ik met een vriendin en zij sprak met al haar goede bedoelingen ongeveer hetzelfde uit als wat in het blog beschreven werd: ‘mijn man is een weekje weg, nu heb ik hetzelfde als jij. Weet ik ook eens hoe dat is.’ Ik wist niet goed wat te zeggen en reageerde met een flauwe ‘ja’. Ik heb een boodschap voor mensen die een ode willen brengen aan de single mom: luister naar haar verhalen, help haar (ongevraagd) met praktische zaken, vraag haar wat ze nodig heeft en waar je haar mee kunt helpen. Maar doe alsjeblieft geen goed bedoelde uitspraken die eigenlijk heel fout zijn!