De beste stuurlui staan aan wal. Ook in het geval van peuter Julen…
Denise Meijer
Julen. Het 2-jarige peuterjongetje wat verleden week zondag, tijdens een familie-uitje in Malaga, vast is komen te zitten in een metersdiepe, smalle put.
Ik zoek sinds die desbetreffende dag, om de zoveel tijd naar nieuw (en beter) nieuws over de toestand van het ventje en over de status van de reddingsactie. Hopend dat ze hem nog levend zullen vinden, maar die kans neemt met het uur af. Dat weet ik ook.
Een dergelijk drama maakt echter ook snel genoeg duidelijk dat de ‘allerbeste’ stuurlui aan wal staan. Mensen die het verhaal niet geloven, die de ouders als schuldige aan willen wijzen, die het reddingsteam bekritiseren en zelfs het woord ‘moord’ uit hun overijverige typvingertjes toveren.
Ik heb een paar dagen op mijn eigen, overijverige typvingers, gezeten.
Mijzelf berust op het feit dat deze mensen óf het IQ óf het empathisch vermogen van een pinda moeten hebben om überhaupt nog ruimtelijke inhoud te kunnen bieden aan dit soort belachelijke complottheorieën.
Tenslotte is een eerste, logische reactie vooral iets wat de vreselijkheid van deze situatie kan omschrijven. Zeker als je jezelf ook nog eens bedenkt hoe jij, als ouder, jezelf eronder voelen als het jouw kind betrof en een nog ergere, angstaanjagende gedachte: hoe het jongetje zich wel niet moet voelen. Als hij nog wat voelt…
Een beetje mens weet niet eens meer waar we op moeten hopen.
In plaats daarvan zijn er nog teveel mensen die erop gebrand zijn een schuldige aan te wijzen. Ik probeer mijzelf te bedenken dat deze personen dit waarschijnlijk ook alleen maar doen om zichzelf te ontdoen van de wetenschap dat een verschrikkelijk ongeluk, in een heel klein hoekje zit. Dat je, ondanks het ouderlijke haviksoog, niet alles voor kan zijn. Dat een familieweekendje uit kan lopen in een eeuwig durend drama. Een horrorfilm waar geen einde aan komt en je dit op geen enkele manier had kunnen voorkomen.
Het feit blijft echter dat dit wel mogelijk is.
Sterker nog; Julen en zijn familie zitten er middenin.
Maar de echte, enige waarheid is dat hoe, wat en wanneer eigenlijk niet eens uit hoort te maken op dit moment.
Het enige wat belangrijke is OF dit jongetje nog gered kan worden.
Elke andere gedachtegang, informatiestroom of hersenspinsel van een internetheld, is niets anders dan waardeloos te noemen.
Dus laten we voor één keer doen wat we gewoon horen te doen…
Hopen op het beste.
Voor Julen en zijn ouders.
Dat is namelijk ook het enige wat we kunnen doen en een beetje mens gewoon hoort te doen.