Waar ben je naar opzoek?

Als Papa 5 maanden op reis gaat…

6 minuten lezen Bianca van Vuuren
Als Papa 5 maanden op reis gaat…

papa bij de marine

Mijn man werkt bij de Marine en heeft momenteel een varende plaatsing. Dit betekend dat hij veel op zee en dus veel van huis is. Ook als het schip binnen ligt is hij weinig thuis, omdat de afstand Den Helder – Den Haag te groot is, om iedere dag heen en weer te rijden.  Gelukkig staat tegenover veel varen ook veel verlof dus we hebben hem soms ook een paar weken heerlijk thuis.

Papa gaat weg…

Zondag 10 januari staat er weer een lange reis op de planning. Voor onze 4-jarige zoon is dit de tweede keer dat papa zolang weg gaat. Omdat de feestdagen al genoeg spanning met zich meenamen hebben we gewacht tot 1 januari voordat we hem vertelden dat dit staat te gebeuren. Om het ook een beetje vorm te geven hebben we 2 januari samen een aftelkalender gemaakt. Het duurt in totaal 158 nachtjes voordat papa weer thuis is. Op de mooie kalender kunnen we iedere ochtend een nachtje wegstrepen. De vorige keer hadden we dit niet gedaan, hij was toen nog te jong om besef te hebben getallen, laat staan van tijd. Ook nu is tijdsbesef nog best een beetje moeilijk. Want hoelang is dat nu eigenlijk 5 maanden of 158 dagen? Dat is niet uit te leggen.

Papa komt echt weer terug!

We hopen dat de kalender een positieve invloed heeft, dat het een tastbare belofte is dat papa echt terugkomt. Tegelijkertijd leeft er (vooral bij mij) een angst dat het een negatieve invloed zou kunnen hebben, want het duurt wel heel lang voordat je al die nachtjes weggestreept hebt en smokkelen mag ook al niet. Gelukkig is de oplossing bij een negatief effect simpel: Weg ermee!

We bereiden onze zoon vooral voor door hem te wijzen op de leuke kanten van een papa op reis. Dit kan niet bij elke reis, maar deze keer gaat de reis naar het Caribisch gebied en daar doen ze ook een aantal leuke havens aan. Dat betekend ook dat papa daarvandaan leuke cadeautjes en kaarten naar huis kan sturen. En wij op onze beurt briefjes, tekeningen en knutsels naar hem.

School

Behalve ons kind, hebben we ook de school voorbereid, door een mail te sturen waarin we uitleggen wat er te gebeuren staat, hoe wij daar mee omgaan, hoe zoonlief er vorig jaar mee omging en dat we hopen op een goede en snelle communicatie met de school zodra het er op lijkt dat hij er even moeite mee heeft. Vorig jaar ging hij er erg goed mee om, dus we verwachten weinig problemen. Al wordt hij nu hij hele dagen naar school gaat nu wel meer geconfronteerd met verhalen van andere kinderen over hun papa’s. De tijd zal het ons leren. Het komst vast wel goed.

Het afscheid

Aan boord moeten ook de nodige voorbereidingen gedaan worden voor zo’n lange reis, dus papa is deze week gewoon aan het werk. Vrijdag en zaterdag mogen we nog even van hem genieten.

Zaterdag maken we er een zo ’n leuk mogelijke dag van met heel veel knuffels en kussen. Ook maken we foto’s van ons samen. Papa neemt die mee aan boord en wij kunnen er hier naar kijken. Ook maak ik een filmpje van mijn man die onze zoon onder andere vertelt dat hij hem heel erg gaat missen en veel van hem houdt. Dat filmpje deed het vorig jaar super goed. Ik had hem op mijn telefoon en kon hem zo op elk gewenst moment even laten zien.

Later in de reis sturen we dan nog filmpjes heen en weer via what’s app als het lukt.

Zondag is het dan afscheid dag. Pfff, wat zie ik daar tegenop. Juist omdat we dat zelf al zo moeilijk vinden hebben we besloten, dat niet met kind in Den Helder te doen. En niet naar een wegvarende boot te gaan kijken. Andere ouders doen dit juist wel en vele raden het ons ook aan, maar we varen onze eigen koers en doen wat ons het beste lijkt voor ons kind op dit moment.

We nemen thuis afscheid, daar staan we eerder voor op dapper als we zijn houden we ons groot en proberen we het zo luchtig mogelijk te houden. Na het ontbijt brengen we hem naar opa en oma waarna we na wat laatste dikke knuffels en kussen vertrekken naar Den Helder. Het eerste half uur zeggen we dan maar niks en verwerken dat laatste momentje tussen vader en zoon ieder op ons eigen manier.

Op een gegevens moment beslissen we dan om nog even gezellig te kletsen en de emoties van ons af te schudden.  Meestal eindigt het in gekkigheid. We zijn in de jaren wel wat gewend. Hij doet dit werk al ruim 16 jaar. Al is het nu we een kind hebben, wel echt lastiger geworden.

Geen scene dit jaar

Voor de geboorte van onze zoon heeft hij 10 jaar lang bijna alleen maar gevaren. Toen bleef ik wel altijd op de kade wachten, om hem maar zo lang mogelijk te kunnen blijven zien. Helemaal niet handig, want het duurt vaak meer dan twee uur voordat ze daadwerkelijk vertrekken. In die tijd moet de bemanning gewoon werken en kunnen dus niet de hele tijd bij hun familie blijven. En zo’n wegvarend schip dat steeds maar kleiner wordt is echt niet te doen. Vorig jaar is het ons beide heel goed bevallen om deze scene over te slaan. We rijden samen naar Den Helder, stappen daar allebei uit, hij pakt zijn spullen we geven elkaar nog één dikke knuffel en een laatste zoen voordat hij aan boord gaat, nog één keer zwaaien, snel instappen en dan snel naar huis. Muziek op heel hard en meebrullen, dat helpt om de grootste emotie kwijt te raken.

Zo zal het ook dit jaar wel ongeveer gaan. Op basis van de ervaring van vorig jaar weet ik dat we het samen kunnen. Eén van de moeilijkste dingen vond ik toen de lange avonden. Voordat ik moeder was, was ik ’s avonds vaak weg, dat kan nu natuurlijk niet meer. Dit jaar zal dit wel anders zijn, want ik ben sinds kort weer aan het werk. Doordat ik nu overdag aan het werk ben, zal ik de avonden ook nodig hebben voor het huishouden en om gewoon even tot rust te komen. Althans dat hoop ik dan maar, want dan zal de tijd vast wat sneller verlopen.

Het wordt niet makkelijk…

Het aller moeilijkste waren de momenten dat de kleine man duidelijk te kennen gaf zijn vader te missen. Het is zo moeilijk om je kind verdrietig te zien. Gelukkig kan hij ondanks zijn jonge leeftijd wel heel goed verwoorden hoe hij zich voelt. Bovendien is het kind eigen  om na het momentje van verdriet gewoon weer helemaal vrolijk te zijn. Zolang dat momentje van verdriet, boosheid of heimwee er maar gewoon mag zijn. En natuurlijk mag dat. We praten er dan over en sturen papa extra knuffels en kussen per luchtpost.  Dit zijn momenten waar ik erg tegen op zie. Hij was vaak allang weer aan het spelen, terwijl ik nog steeds mijn tranen kansloos, probeerde te bedwingen.

Toch is het ook mooi om deze gevoelens samen met je kind te voelen, te bespreken en te verwerken. Je van te voren zorgen maken is zoiets als met je paraplu open, wachten tot het misschien gaat regenen. Volledig nutteloos dus. Ik probeer het daarom ook zo min mogelijk te doen en er positief in te gaan.

“Samen zijn we sterk, samen kunnen we alles, samen kunnen we de wereld aan.”

Papa bij de marine

Reacties
  • Nirana zei

    zo gaan de wieken de wieken de wieken als papa na 12,5 jaar weer thuis komt

  • Bianca van Vuuren zei

    Bedankt allemaal voor jullie leuke reacties.

    @Ikke, Maureen en David, jullie ook bedankt voor de tips, die ga ik onthouden voor een volgende reis.

    @Marjolein, ik noem het wel alleenstaande mama met ruggenspraak. Dit omdat wij, anders dan echt alleenstaande mama’s vaak nog wel per mail, telefoon of whatsapp dingen met elkaar kunnen bespreken en overleggen. Maar uiteindelijk moeten we het werk wel alleen verzetten. Die filmpjes zijn echt super he? Tot nu toe is mijn man er bij de verjaardagen van onze zoon gelukkig altijd bij geweest.

    @Brigitte pff elke dag heen en weer, dat is ook slopend hoor, kost zoveel tijd (en brandstof). Mijn man komt (indien binnenliggend) soms op woensdag wel naar huis
    Maar alleen als hij geen wachten of vroege diensten heeft. “Lotgenoten” contact helpt zeker wel. In de 16 jaar dat hij dit werk doet, heb ik inmiddels heel wat collega’s van hem en hun partners leren kennen dus dat is wel fijn. En zo’n leuke tijd zonder elkaar doet je idd beseffen wat je zo leuk vindt aan elkaar en houdt de relatie jong.

    @Martine op de fb pagina van thuisfrontsupport staat een artikel met nog veel meer tips voor militairen met kinderen. Incl 2 handige flyers.

    @Jessica ik blijf lekker hier bloggen, maar vind het super leuk dat je mijn blog gedeeld hebt.

  • Martine zei

    Bedankt voor de tips.
    Begin mei gaat mijn partner voor 6 maanden weg.
    Nu heb ik zelf bij defensie gewerkt en ben weg geweest, mijn partner is al een keer weg geweest, maar nu gaat hij weg en zijn er twee kids van vier en twee.
    Dan is het toch wel even wat anders.
    Maar je moet er maar het beste van maken.

    @ Bianca, sterkte de komende tijd.

    Groet,
    Martine

  • Brigitte zei

    Hoi Bianca!
    Ook ik ben een “marinevrouw” (en geboren en getogen in Den Haag). Je verhaal is zo herkenbaar. Wij hebben geen kinderen samen maar ik heb een bonusdochter (stief klinkt zo naar) van nu 7 jaar. Toen ik mijn man leerde kennen had hij een varende plaatsing, we waren net een paar maanden samen toen hij ook in januari naar de West mocht. Zijn dochter was toen bijna 2, ze zag pappa om het weekend. Wat was dat zwaar. Het afscheid nemen in Den Helder is idd een trieste bedoening. Ze zijn al volop aan het werk en ik voel me daar echt verloren. Vooral die 1e x. Nieuw in de wondere wereld die marine heet wist ik helemaal niet wat er gebeurde of hoe ik ermee om moest gaan. Ik woonde in Zoetermeer en die paar maanden dat we samen waren voor vertrek reed hij elke dag op en neer. Wat was die overgang groot! Ondertussen heb ik gemerkt dat er geen recept is hoe ermee om te gaan. Ieder is anders en je moet dat doen wat voor jou werkt en waar je je goed bij voelt. Via Hyves heb ik contact gezocht met “lotgenoten”.
    De domme reacties uit mijn omgeving (dooddoeners als: niet zeuren het is zijn werk, daar heb je voor gekozen) heb ik naast me neergelegd. Op dit moment heeft hij een walplaatsing dus even niet varen!
    Ik wens jullie heel veel kracht, vertrouw op je gevoel waar het kinderen betreft. Ik zal nooit wennen aan het afscheid nemen, maar kan er beter in berusten… Groot voordeel: ergens halverwege de reis komen bij mij de vlinders, en voel ik me weer echt verliefd 🙂

    Suc6!

  • David zei

    Mooi om te lezen!
    Zit zelf ook bij de Marine en telkens als ik een lange reis ga maken, maak ik samen met mijn dochter ook een kalender! Dat helpt reuze! Elke avond knipte ze er een dag vanaf. Dus hoe korter de strook werd, des te sneller komt papa thuis!

  • Maureen zei

    Veel sterkte zondag, maar als ik het zo lees gaat dat wel goedkomen. Onze zoon is niet zo’n snoeper en wij hebben een hele mooie ketting voor papa gemaakt. Bij een kralenwinkel hebben we hele mooie kralen gekocht. Deze in een grote pot gedaan en elke dag een kraal aan de ketting rijgen en als de pot leeg is, komt papa thuis. Tevens een mooie en tastbare herinnering voor later.

  • Marjolein zei

    wow zooi herkenbaar. mijn vriend en ik werken ook voor defensie. hij is vorig jaar weggeweest en dit jaar gaat hij weer we hebben een zoontje van nu 15 maanden. als ik jou blog zo lees herken ik zoveel dingen. mijn zoontje is nog jonger en tijdsbesef bestaat nog niet voor hem. soms is het zo pittig om alles alleen te moeten doen. je bent eigenlijk dan ook een soort van alleen staande mama vind ik dan altijd. Zoals jullie afscheid hebben genomen van elkaar precies zo doen wij het ook. wij zwaaien papa thuis uit. in onze veilige plek waar we ons op ons gemak voelen. waar niet anderen mee kijken hoe mama een traantje weg pinkt en waar papa gewoon de deur dicht kan trekken en klaar. Dit is ons vorig jaar erg goed bevallen en gaan we precies zo weer doen. Ook erg leuk dat ook jij filmpjes maakte van de papa ik deed precies dat en papa maakte zelf ook voor zijn verjaardag speciaal een filmpje. elke keer als mn mannetje er om riep stond ie te springen als hij papa op de telefoon zag. dit maakte dat hij niet bang was voor papa toen we hem naar maanden weer in onze armen konden sluiten. Ik wens je veel succes deze periode!! ff door bijten en dan is het zo maar midterm. vanaf daar gaat het vaak zo snel voorbij!!

  • Hoi Bianca, ik heb het als luchtmachtthuisfront een stuk gemakkelijker 🙂 En als je nog een blogplekje zoekt… ik verwelkom je van harte op http://www.thuisfrontsupport.nl

  • Sophia de Ruiter zei

    Leuke blog Bianca! Sterkte gewenst voor de komende maanden.

  • Ikke zei

    Alvast heel veel succes en sterkte zondag army vrouwen zijn powervrouwen we moeten het allemaal maar even doen.
    Eventueel op de afspreken kalender leuke uitjes plannen die je gaat doen zo kan je zoon daar ook naar aftellen en naar uitkijken want 158 dagen is lang (vond 4 mnd zonder kind maar zwanger al lang). Wat ik ook regelmatig zie is een snoeppot met 158 snoepjes erin en elke dag een snoepje lekker leuk en de pot wordt steeds leger 🙂
    En pintrest voor allerlei leuke dingen
    Succes

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Ook leuk

Alleenstaande moeder

Alleenstaande moeder fulltime werken tips

  • 4 maanden geleden
  • 4 minuten lezen
Wonen op Curacao

Emigreren naar buitenland met kinderen tips

  • 7 maanden geleden
  • 5 minuten lezen
Alleenstaande moeder

Alleenstaande ouder toeslag 2024

  • 7 maanden geleden
  • 4 minuten lezen