Waar ben je naar opzoek?

Compleet maar nooit helemaal…

3 minuten lezen ilona Ilona Lijesen
Compleet maar nooit helemaal…

Graag stel ik me even voor: ik ben Ilona, 38 jaar jong en hoop veel leuke en mooie blogs voor jullie te schrijven en jullie een beetje mee te nemen in mijn leven.

Ik en mijn mooie gezin

Dat leven is top en ik ben helemaal happy met mijn man en 2 prachtige en lieve dochters van 9 en 4. Mooi huis, leuke baan, goede gezondheid en we doen zoveel mogelijk leuke dingen samen. We maken mooie reizen, afgelopen jaar zelfs naar Thailand met onze beide ouders die ook relatief gezond zijn. Kan niet op! Maar soms word ik daar bang van, heel bang.

Huis gekocht, trouwen én zwanger

Dan ga ik weer even 10 jaar terug in de tijd…. ook toen lachte het leven ons toe. We hadden ook toen een mooi huis, goede gezondheid en waren druk bezig met het plannen van onze bruiloft. Als kers op de taart bleek ik ook nog zwanger van ons eerste kindje. Niets kon ons gebeuren… of toch wel?

Het begin van een nachtmerrie

24 september 2009, de dag dat we een pretecho hadden om te kijken of we een jongen of meisje zouden krijgen. Leuk om te weten op onze bruiloft twee dagen later! Maar die echo liep anders en bleek het begin van onze nachtmerrie. Op de echo werden veel afwijkingen gevonden dus werden we doorverwezen. In het AMC bleek dat deze afwijkingen dusdanig ernstig waren dat er eigenlijk geen andere keuze was dan de zwangerschap af te breken. Het besluit om de zwangerschap af te breken moesten we nemen. Na het bezoek aan het AMC weer door in ons drukke schema… Mijn bruidsjurk ophalen. Hoe bizar!

Lees ook:  Ik ben een moeder. Maar geen mama…

Trouwen in voor- en tegenspoed

26 september 2009 was een prachtige dag. De mooiste dag van ons leven in de meest vreselijke week van ons leven. Hoe gek het ook mag klinken… we hebben toch kunnen genieten van de bruiloft, wetende wat voor donkere wolk er boven ons hoofd hing. In voor- en tegenspoed krijgt gelijk diepere betekenis.

Sven* werd geboren

1 oktober 2009 is de dag dat ik ben bevallen van ons zoontje Sven* en op deze dag is hij ook overleden. Ik was 19 weken zwanger. Een zeer moeilijke tijd volgde en met steun van de mensen om ons heen pakten we het leven weer op. Positief als we altijd willen zijn lukte dit aardig en gelukkig bleek ik twee maanden later weer zwanger! Alles verliep dit keer goed en inmiddels hebben we twee gezonde dochters.

Lees ook: Miskraam, stilgeboren of een overleden kindje: ook jouw verdriet mag er gewoon zijn!

Hij leeft in ons voort

Ons gezin is compleet, het is goed zo. Maar toch blijft daar altijd die lege plek. Ieder jaar op 1 oktober is het weer moeilijk…. moeilijker dan andere dagen. Maar ik ben vanaf het begin vastbesloten dat Sven* een plekje zal hebben in ons gezin. Eva (9) weet van haar grote broer en noemt hem ook regelmatig. Dit kan ook op hele onverwachte momenten zijn zoals bij de kassa in de supermarkt. Opeens uit het niets kwam vaak “Ik heb een broer maar hij is dood”.

Toen we op zijn jaardag rozen kochten bij de bloemist zei ze dat die voor haar broer waren die jarig was. “Ohh gefeliciteerd!” werd er gezegd door de vriendelijke bloemist. Om vervolgens Eva heel droog te horen zeggen dat hij dood is. Of als ze een leuke film ziet voor jongens, dan zegt ze dat ze die graag met Sven had willen zien. Het zorgt voor lastige momenten (voor ons of voor de nietsvermoedende caissière), maar eigenlijk vind ik dit ook wel weer mooi. Afgelopen week gingen we naar het Tropenmuseum, waar je een gedenkdoosje mocht maken. Eva twijfelde uiteraard geen moment en wist uiteraard binnen no time voor wie ze hem wilde maken.

Sven* hoort erbij

En zo proberen we het bespreekbaar te houden, ook voor andere mensen om ons heen. Maar binnenkort ook voor onze jongste dochter Emma (4). Er komt een tijd dat ze vragen gaat stellen en aangezien het net zo’n kletskous is als haar zus verwacht ik wel weer wat ‘weird moments’. Maar dat we het ook met haar zo open gaan bespreken staat voor ons vast.

Ik ben ook heel benieuwd hoe andere ouders die iets soortgelijks hebben meegemaakt hiermee omgaan met hun andere kinderen. Laat het me gerust weten!

Compleet, maar nooit helemaal…
Dat is precies hoe ik het voel. 

De moeilijkste keuze ooit: de keuze om de zwangerschap af te breken

Ilona Lijesen

Ik ben Ilona (38), getrouwd en moeder van drie kinderen waarvan een sterrenkindje die met 19 weken zwangerschap is overleden. Ik hou, samen met mijn gezin, van leuke dingen doen, op pad gaan en heerlijke luierdagen zo af en toe. We zijn dol op reizen en willen onze kinderen veel van de wereld laten zien. Ik werk bij een reisorganisatie en heb van mijn hobby mijn werk gemaakt. In mijn blogs wil ik je meenemen in mijn wereld en gedachtes en hopelijk vinden jullie herkenning (of niet) in mijn blogs.

Reacties
  • Sandra zei

    Wat een verdrietig, maar ook een mooi en prachtig verhaal. Ik en mijn vriend zijn ook een kindje verloren in 2012. Wij gingen voor een 20 weken echo en zouden daarna een leuke kinderkamer uitzoeken bij de Ikea. Helaas liep dat ook anders en had ons kindje een open schedel en open ruggetje. Niet levensvatbaar in de buitenwereld. 27 mei 2012 ben ik bevallen met 21 weken zwangerschap. 1 juni hebben wij haar begraven en ligt ze op een mooi plekje tussen andere sterretjes.

    Wij hebben nog 3 andere kinderen van 13, 5 en 2. Die van 13 weet er alles van en gebruikte het gemis soms ook wel eens als excuus om mij langer bij haar bed te houden als ze moest slapen en vragen stelde als: gaan wij ook dood?

    De middelste van 5 heeft ook gevraagd naar de steen die eerst op het grafje stond, en vroeg wat er op stond. Ik heb toen alleen uitgelegd wat ze vroeg. Ze was er tevreden mee en dit advies gekregen van het consultatiebureau: Begin erover als het word gevraagd, en beantwoord alleen wat ze op dat moment vraagt. Mocht hij/zij doorvragen dan kan je er op antwoorden. Houd hij/zij er mee op, dan jij ook.

  • Soraya zei

    Wat heftig. Dikke knuf .

    Ik ben Soraya, 39 jaar en heb 2 kids, meisje van 10 en jongen van 3. Tussen mijn 2 kids heb ik 5 miskramen en 1 buitenbaarmoedelijke zwangerschap gehad. Mijn zwangerschappen waren niet langer dan 8 weken en volgens velen dus ook geen kindjes. Mijn dochter is volledig op de hoogte en heeft het ook regelmatig nog over mijn niet-geboren kindjes. Ik geb ter nagedachtenis ook een tatoeage laten zetten, die vrij zichtbaar is en schuif het niet onder stoelen of banken. Al mijn kindjes waren meer dan welkom, helaas hebben ze het niet allemaal mogen redden. Vroeg of laat in de zwangerschap, het is maar net hoe de mama (en papa) het voelen. Voor mij blijven het mijn kindjes en ik draag ze altijd bij me. Ik ben blij dat mijn dochter het ook zo voelt en deelt. Mijn zoon beseft het allemaal nog niet zo, alhoewel hij wel vaak naar mijn tatoeage wijst. Op een dag zal ik ook hem op de hoogte stellen, mocht hij het willen weten.

  • Angelique zei

    Prachtig Iloon! Jullie zijn toppers!

  • Nancy Masselus zei

    Mooi ⭐ ❤

  • Petra zei

    Mooi geschreven iloon ❤

  • Yvonne zei

    Wat mooi verwoord meis. Jullie zijn een pracht gezin. Vol liefde en genegenheid. En Sven hoort er idd bij. Liefs van ons

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Ook leuk

Alleenstaande moeder

Een huis kopen als alleenstaande ouder: wat is belangrijk?

  • 1 jaar geleden
  • 3 minuten lezen
Blogs over kinderen en ouderschap

Vliegen met een zieke dreumes. Hebben wij weer!

  • 1 jaar geleden
  • 7 minuten lezen
Vakantie met kinderen

Goedkoop vliegen naar Curacao tips!

  • 1 jaar geleden
  • 4 minuten lezen