Laat onze jongens, gewoon jongens zijn!
Denise Meijer
Jongens zijn nou eenmaal jongens. Het lijkt zo simpel als je het zo leest en ik weet dat de meeste moeders met zoons deze zin her- en erkennen. Helaas is het niet zo vanzelfsprekend als het lijkt: Mogen jongens nog wel jongens zijn…?
Jongens vs meisjes
Dat er een wezenlijk verschil zit tussen jongens en meiden valt niet te ontkennen. Hoewel er een discussie bestaat tot hoever dit er ‘wordt ingebracht’ bij onze kinderen. Maar over het algemeen zijn jongens anders dan meisjes, mannen anders dan vrouwen. Zo denken jongens anders, beleven ze anders, groeien ze anders, spelen ze anders en zullen ze ook anders reageren dan een meisje op een eenzelfde situatie zou doen. Jongens zijn gemaakt om te bouwen, creëren, om te bewegen, slopen en lief te hebben. Om de vrouw bij haar haren de grot in te slepen – om het even wat extremer uit te drukken – waar hij het wiel uitvindt en zijn kroost beschermt.
Lees ook: Wat is er mis met rolpatronen?
Neem mijn zoon bijvoorbeeld. Hij is een actief mannetje die nog elke nacht tussenin kruipt om te knuffelen. Hij slaat de mug op mijn wang dood met zijn speelgoedzwaard en zal zijn zusje met hand en tand verdedigen als ze op het consultatiebureau haar prikken krijgt. Hij is mijn miniatuurriddertje en ik vind het heerlijk!
Maatschappelijke verwachting
Maar hij is druk en vindt het ook heerlijk om te ravotten en te ‘vechten’. Hij valt om de havenklap gaten in zijn nieuwe spijkerbroeken en heeft minstens drie paar schoenen met versleten neuzen van het voetballen. Hij zit dikwijls onder de blauwe plekken en is eigenlijk altijd ‘aanwezig’. Sommigen zullen hem zelfs bestempelen als hyperactief, of luidruchtig. Zelfs zo erg dat de ‘kleintjes’ kunnen schrikken van zijn tijger-brul.
Op school vinden ze het een probleem dat hij niet stil kan zitten. Dat hij veel liever bezig is in de ‘bouwhoek’ dan dat hij werkjes maakt. Buiten school zijn er ook genoeg mensen die ‘wat’ te denken hebben van zijn gedrag. Dat is te zien door hoe ze naar hem kijken. Vast zo’n adhd’er, wordt er gedacht en soms zelfs uitgesproken!
Lees ook: Claudia’s zoon werd geweigerd op school om adhd
Dat deed me afvragen: Is er wel echt ruimte voor jongensgedrag, voor ruw spel en kapotte kleding? Of verwachten we ergens teveel dat jongens zijn zoals de maatschappij ze liever ziet? Rustig, bedeesd, welwillend om te leren, om te zorgen en stil te zitten wanneer dat wordt gevraagd.
Onhandig gedrag
Jongens mogen in mijn ogen luider zijn, in de modder te rollen als ze daar behoefte aan hebben. En meisjes ook, trouwens! Al hebben die daar over het algemeen minder de behoefte aan. Tutten en keuvelen, dat zit in hun aard en dit proberen we er ook niet uit te krijgen. Dat terwijl er wel tegen onze knullen wordt gezegd dat ze rustig moeten doen, of stil moeten zijn. Dat gedrag is onwenselijk, ook al betekent het dat ze iets moeten onderdrukken wat eigenlijk volstrekt normaal is. Misschien is dat omdat dergelijk gedrag voor ons volwassenen onhandig is. Want wie zit er precies wachten op een stapel vuile was, of een ongeleid projectiel wat in bomen klimt en weer eens naar de eerste hulp moet om een wondje te laten hechten. Of op een belhamel die rollebolt met zijn vriendje in de klas.
Lees ook: 25 dingen die jongensmoeders bijna elke dag zeggen
En ook al verzucht ook ik me regelmatig als ik wederom een nieuw paar schoenen moet kopen, bergen zand uit zijn haren moet spoelen, of een jaarvoorraad aan pleisters plak om kortdurend ‘leed’ te verzachten. Ben ik er van overtuigd dat we allemaal meer ‘echte jongens’ kunnen gebruiken en zeker niet minder! Van mij hoeft mijn zoon niet te veranderen, ook al wordt er nog te vaak verwacht dat hij dit wel gaat doen.
Jongens zijn nou eenmaal jongens. Kunnen we ze dan ook weer eens, omdat het hen toch gelukkiger maakt, ook echte jongens laten zijn?
Bron beeld: Pixabay