6x Slow Parenting
Slow Parenting. Toen ik voor het eerst over deze term las, dacht ik meteen; ik heb dit uitgevonden nog voordat er een term voor was verzonnen. Ik las een artikel over deze manier van opvoeden en dacht alleen maar; Ja! Ja! Ja! Dit ben ik! Dit zijn wij!
Slow Parenting
De term ‘slow parenting’ is een bepaalde stijl van opvoeden en houdt ongeveer het volgende in;
1. Zelf laten ontdekken
Kinderen mogen in hun eigen tempo hun wereldje om hen heen ontdekken. Ze worden niet continu belast met activiteiten of klasjes die hun ouders voor ze bedacht hebben.
Voor mij: Ik wil Olivia later niet alle dagen na school naar klasjes sturen. Ga maar lekker buiten spelen en vies worden. Door de plassen stampen en in bomen klimmen. Niet in een schoolbankje Chinese les leren of 3x per week naar hockey omdat IK wil dat je in Dames 1 komt.
2. Trots zijn op prestaties
Kinderen mogen trots zijn op hun prestaties. Misschien voor de toekomst niet het meest financieel gunstige of gaat dit in tegen de algemeen heersende mening van een bepaalde status die iemand moet bereiken om ‘interessant’ gevonden te worden.
Voor mij: O. hoeft geen advocate, chirurg of minister te worden. Waar wordt zij gelukkig van? Dat is leidend. Niet het geld of de status.
3. Geen tot weinig televisie
Televisie kijken wordt niet aangemoedigd, eerder zelfs ontmoedigd. Er is geen interactie, kinderen hoeven er niet over na te denken, de creativiteit wordt niet getriggerd en het kost vaak enorm veel tijd. Het is een makkelijke babysitter, maar niet echt een leerzame.
Voor mij: Ik heb ons kleine vrouwtje (nu ruim 1,5 jaar) slechts een enkele keer voor de televisie gezet, maar dit is op één hand te tellen. Toegegeven, vriendlief is hier een stuk makkelijker in en daar probeer ik dan niet al te spastisch over te doen (slaag ik overigens niet erg in). Ik vind een kind voor de televisie zetten makkelijk ouderschap in plaats van goed ouderschap. Tuurlijk kan het geen kwaad om een kind af en toe televisie te laten kijken, maar ik ben bang dat het dan op een gegeven moment normaal en een gewoonte gaat worden. Dat ze liever naar MegaMindy kijkt, dan buiten in speelrekken gaat hangen.
4. Vallen en opstaan
Kinderen mogen zelf leren hoe met risico’s en veiligheid om te gaan. Hier zitten uiteraard grenzen aan, maar vallen en opstaan hoort erbij. De Brits-Canadese schrijver Carl Honoré meent dat kinderen gered moeten worden uit handen van pamperende hyperouders. Een dag zonder blauwe plek, is een dag niet geleefd!
Voor mij: Tuurlijk zie ik dat ze van dat treetje gaat vallen, maar als ik haar overal voor behoed, dan leert ze het toch nooit zelf?
Lees ook: De Helikoptermoeders.
5. Family quality time
Het is voor de psychische gezondheid van het kindje belangrijk om veel tijd als familie/gezin door te brengen.
Voor mij: Dit vind ik een ontzettend belangrijk punt. Wij eten iedere avond samen aan tafel en nu ik erover nadenk, wij ontbijten bijna ook altijd samen. Ik vind het fijn om op die manier de dag met elkaar door te nemen. Telefoons, iPads en andere schermen worden van de tafel verbannen (want hoe makkelijk is het om toch even te kijken wie er een berichtje heeft gestuurd?) en we hebben aandacht voor elkaar.
6. Fan zonder dat ik het wist
Ik ben dus zonder dat ik het wist een enorme aanhanger van deze manier van opvoeden. Ik dacht altijd dat ik maar gewoon iets deed zonder dat ik het echt kon onderbouwen. Ik heb tot nu toe opgevoed volgens mijn buikgevoel. Wat voelt goed en wat niet? Het blijkt dus een hele ‘movement’ te zijn!
Komt allen en sluit u aan 😉