Als Papa 5 maanden op reis gaat…
Mijn man werkt bij de Marine en heeft momenteel een varende plaatsing. Dit betekend dat hij veel op zee en dus veel van huis is. Ook als het schip binnen ligt is hij weinig thuis, omdat de afstand Den Helder – Den Haag te groot is, om iedere dag heen en weer te rijden. Gelukkig staat tegenover veel varen ook veel verlof dus we hebben hem soms ook een paar weken heerlijk thuis.
Papa gaat weg…
Zondag 10 januari staat er weer een lange reis op de planning. Voor onze 4-jarige zoon is dit de tweede keer dat papa zolang weg gaat. Omdat de feestdagen al genoeg spanning met zich meenamen hebben we gewacht tot 1 januari voordat we hem vertelden dat dit staat te gebeuren. Om het ook een beetje vorm te geven hebben we 2 januari samen een aftelkalender gemaakt. Het duurt in totaal 158 nachtjes voordat papa weer thuis is. Op de mooie kalender kunnen we iedere ochtend een nachtje wegstrepen. De vorige keer hadden we dit niet gedaan, hij was toen nog te jong om besef te hebben getallen, laat staan van tijd. Ook nu is tijdsbesef nog best een beetje moeilijk. Want hoelang is dat nu eigenlijk 5 maanden of 158 dagen? Dat is niet uit te leggen.
Papa komt echt weer terug!
We hopen dat de kalender een positieve invloed heeft, dat het een tastbare belofte is dat papa echt terugkomt. Tegelijkertijd leeft er (vooral bij mij) een angst dat het een negatieve invloed zou kunnen hebben, want het duurt wel heel lang voordat je al die nachtjes weggestreept hebt en smokkelen mag ook al niet. Gelukkig is de oplossing bij een negatief effect simpel: Weg ermee!
We bereiden onze zoon vooral voor door hem te wijzen op de leuke kanten van een papa op reis. Dit kan niet bij elke reis, maar deze keer gaat de reis naar het Caribisch gebied en daar doen ze ook een aantal leuke havens aan. Dat betekend ook dat papa daarvandaan leuke cadeautjes en kaarten naar huis kan sturen. En wij op onze beurt briefjes, tekeningen en knutsels naar hem.
School
Behalve ons kind, hebben we ook de school voorbereid, door een mail te sturen waarin we uitleggen wat er te gebeuren staat, hoe wij daar mee omgaan, hoe zoonlief er vorig jaar mee omging en dat we hopen op een goede en snelle communicatie met de school zodra het er op lijkt dat hij er even moeite mee heeft. Vorig jaar ging hij er erg goed mee om, dus we verwachten weinig problemen. Al wordt hij nu hij hele dagen naar school gaat nu wel meer geconfronteerd met verhalen van andere kinderen over hun papa’s. De tijd zal het ons leren. Het komst vast wel goed.
Het afscheid
Aan boord moeten ook de nodige voorbereidingen gedaan worden voor zo’n lange reis, dus papa is deze week gewoon aan het werk. Vrijdag en zaterdag mogen we nog even van hem genieten.
Zaterdag maken we er een zo ’n leuk mogelijke dag van met heel veel knuffels en kussen. Ook maken we foto’s van ons samen. Papa neemt die mee aan boord en wij kunnen er hier naar kijken. Ook maak ik een filmpje van mijn man die onze zoon onder andere vertelt dat hij hem heel erg gaat missen en veel van hem houdt. Dat filmpje deed het vorig jaar super goed. Ik had hem op mijn telefoon en kon hem zo op elk gewenst moment even laten zien.
Later in de reis sturen we dan nog filmpjes heen en weer via what’s app als het lukt.
Zondag is het dan afscheid dag. Pfff, wat zie ik daar tegenop. Juist omdat we dat zelf al zo moeilijk vinden hebben we besloten, dat niet met kind in Den Helder te doen. En niet naar een wegvarende boot te gaan kijken. Andere ouders doen dit juist wel en vele raden het ons ook aan, maar we varen onze eigen koers en doen wat ons het beste lijkt voor ons kind op dit moment.
We nemen thuis afscheid, daar staan we eerder voor op dapper als we zijn houden we ons groot en proberen we het zo luchtig mogelijk te houden. Na het ontbijt brengen we hem naar opa en oma waarna we na wat laatste dikke knuffels en kussen vertrekken naar Den Helder. Het eerste half uur zeggen we dan maar niks en verwerken dat laatste momentje tussen vader en zoon ieder op ons eigen manier.
Op een gegevens moment beslissen we dan om nog even gezellig te kletsen en de emoties van ons af te schudden. Meestal eindigt het in gekkigheid. We zijn in de jaren wel wat gewend. Hij doet dit werk al ruim 16 jaar. Al is het nu we een kind hebben, wel echt lastiger geworden.
Geen scene dit jaar
Voor de geboorte van onze zoon heeft hij 10 jaar lang bijna alleen maar gevaren. Toen bleef ik wel altijd op de kade wachten, om hem maar zo lang mogelijk te kunnen blijven zien. Helemaal niet handig, want het duurt vaak meer dan twee uur voordat ze daadwerkelijk vertrekken. In die tijd moet de bemanning gewoon werken en kunnen dus niet de hele tijd bij hun familie blijven. En zo’n wegvarend schip dat steeds maar kleiner wordt is echt niet te doen. Vorig jaar is het ons beide heel goed bevallen om deze scene over te slaan. We rijden samen naar Den Helder, stappen daar allebei uit, hij pakt zijn spullen we geven elkaar nog één dikke knuffel en een laatste zoen voordat hij aan boord gaat, nog één keer zwaaien, snel instappen en dan snel naar huis. Muziek op heel hard en meebrullen, dat helpt om de grootste emotie kwijt te raken.
Zo zal het ook dit jaar wel ongeveer gaan. Op basis van de ervaring van vorig jaar weet ik dat we het samen kunnen. Eén van de moeilijkste dingen vond ik toen de lange avonden. Voordat ik moeder was, was ik ’s avonds vaak weg, dat kan nu natuurlijk niet meer. Dit jaar zal dit wel anders zijn, want ik ben sinds kort weer aan het werk. Doordat ik nu overdag aan het werk ben, zal ik de avonden ook nodig hebben voor het huishouden en om gewoon even tot rust te komen. Althans dat hoop ik dan maar, want dan zal de tijd vast wat sneller verlopen.
Het wordt niet makkelijk…
Het aller moeilijkste waren de momenten dat de kleine man duidelijk te kennen gaf zijn vader te missen. Het is zo moeilijk om je kind verdrietig te zien. Gelukkig kan hij ondanks zijn jonge leeftijd wel heel goed verwoorden hoe hij zich voelt. Bovendien is het kind eigen om na het momentje van verdriet gewoon weer helemaal vrolijk te zijn. Zolang dat momentje van verdriet, boosheid of heimwee er maar gewoon mag zijn. En natuurlijk mag dat. We praten er dan over en sturen papa extra knuffels en kussen per luchtpost. Dit zijn momenten waar ik erg tegen op zie. Hij was vaak allang weer aan het spelen, terwijl ik nog steeds mijn tranen kansloos, probeerde te bedwingen.
Toch is het ook mooi om deze gevoelens samen met je kind te voelen, te bespreken en te verwerken. Je van te voren zorgen maken is zoiets als met je paraplu open, wachten tot het misschien gaat regenen. Volledig nutteloos dus. Ik probeer het daarom ook zo min mogelijk te doen en er positief in te gaan.
“Samen zijn we sterk, samen kunnen we alles, samen kunnen we de wereld aan.”
